به گزارش ایرنا، زمانیکه مدیرسازمان سوخت در شهریور۱۳۹۰و اواسط یازدهمین دوره لیگ برتر باشگاه های کشور سکان مدیریت باشگاه پرسپولیس را برعهده گرفت همه هواداران پرشور پرسپولیس را با این پرسش روبرو کرد که« بنزین چه ربطی به فوتبال دارد؟» مدیری که شناخت چندانی از ورزش و آن هم فوتبال نداشت پا به باشگاهی گذاشت که هواداران آن به کمتر از قهرمانی تیم شان راضی نبودند و مدام این سوال را مطرح می کردندکه آیا او به عنوان یکی از مدیران با نفوذ دولتی می تواند باشگاه را به روزهای خوش و اوج باز گرداند؟ رویانیان در مدت دو سال و نیم حضور در باشگاهی که سابقه ای درخشان و قهرمانی های مختلف دارد، خرج زیادی را روی دست ورزش گذاشت، ولی دراین مدت حتی یک عنوان قابل ذکر نیز برای سرخپوشان به دست نیامد. مصداق این هزینه هاپورشه،قراردادهای میلیاردی،جشن های مختلف،استخدام مربیان مختلف ووعده راه اندازی رستوران های زنجیره ای، هواپیمای اختصاصی، نوشابه ، آکادمی ها و مدارس فوتبال و .. بود که شکل عملی به خود نگرفتند و حتی یک قهرمانی نیز به ویترین افتخارات این باشگاه اضافه نشد. شاید مدیر غیر فوتبالی پرسپولیس نمی دانست که برای قهرمان شدن فقط جذب بازیکنان، پرداخت های میلیاردی، دادن خودروهای لوکس و... کافی نیست بلکه رسیدن به سر منزل مقصود نیاز به مدیریت و شناخت درست فوتبال دارد. او تلاش زیادی کرد تا عدم شناخت خود را با اقدامات دیگر جبران کند و به همین منظور شروع به جذب بازیکنان نامدارکرد. وی برای محبوب شدن در بین هواداران متعصب پرسپولیس با امضای قراردادهای کلان پیراهن های سرخ را یکی یکی بر تن بازیکنان تاثیرگذار لیگ کرد. راهی که به گفته کارشناسان و مدیران دیگر باشگاهها تاثیر منفی بر فوتبال ایران گذاشت. مدیر سازمان سوخت بازیکنانی را که بالاترین قرارداد آنها ۵۰۰ میلیون تومان هم نبود با رقم های میلیاردی و البته اهدای خودروهای لوکسی که دیدنشان هم برای خیلی ها آرزو است، جذب کرد تا رقم بازیکنان ایرانی به یکباره چند برابر شود. بازیکنانی که شاید از نظر فنی ۲۰۰ میلیون هم نمی ارزند، چندین برابر ارزش اصلی خود دریافت کردند و تاثیری هم در پیشرفت پرسپولیس نداشتند. همین اقدامات غیرکارشناسی سبب شد تا صدای اعتراض مدیران باشگاه های دیگر بلندشود چراکه دیگر نمی توانستند بازیکنان را با مبالغ کمتر ازمیلیارد تومان راضی کنند. علاوه براینها باید به تعویض مکرر سرمربی در پرسپولیس نیز اشاره کرد. در زمان مدیریت محمد رویانیان در پرسپولیس حمید استیلی، مصطفی دنیزلی، مانوئل ژوزه، یحیی گل محمدی و علی دایی یکی پس ازدیگری سکان هدایت سرخ پوشان را بر عهده گرفتند؛ یعنی پنج مربی در دو فصل و نیم که به عبارتی ساده باید گفت به طور میانگین هر مربی کمتر از نیم فصل فرصت حضور روی نیمکت سرخپوشان را داشته است. رویانیان که در این مدت ۳ بار استعفا داد اما هر بار به سمت خود بازگشت، بالاخره صبح چهارشنبه صندلی خود را در پرسپولیس از دست داد تا یکبار دیگر برای همه معلوم شود که فقط صرف هزینه های های سرسام آور تضمینی برای رسیدن به موفقیت در ورزش نیست. حالا رویانیان از مدیرعاملی پرسپولیس کناررفته است وبه گفته محمود خوردبین، از قدیمی های این باشگاه، بدهی ۴۰ میلیارد تومانی برای جانشین خود به یادگار گذاشته است. میراثی که از هم اکنون روزهای دشواری را برای مدیر عامل بعدی پرسپولیس نوید می دهد. البته با توجه به اینکه باشگاه پرسپولیس یک باشگاه دولتی است این بدهی را باید وزارت ورزش و یا دولت از جیب خود این ملت پرداخت کند. در واقع مردم باید تاوان پولی را بدهند که به جیب برخی ها که شاید شایستگی اش را نداشتند، توسط مدیرعامل مستعفی ریخته شد. خالی از لطف نیست که یادی هم از مسوولان غیر ورزشی وقت وزارت ورزش و جوانان بکنیم که نگاه ورزشی به مقوله ورزش نداشته و خود با نگاه سیاسی بر سر کار آمده و پرسپولیس را هم شاید با نگاه سیاسی می دیدند تا حاصل این نوع نگاه کوله باری از بدهی و یک تیم فوتبال ضعیف برای ورزش ایران باشد.