چند فصلی هست یوونتوس با استفاده از ترکیب ۳-۵-۲ یکی از محکم ترین خط های دفاعی اروپا رو داره و با استفاده از این ترکیب به موفقیت های خاصی از جمله رسیدن به فینال لیگ قهرمانان اروپا و قهرمانی های پی در پی در ایتالیا رسیده. میشه گفت, آنتونیو کونته بود که پایه گذار این تغییر اساسی از ترکیب جا افتاده ی ۴-۳-۳ و یا ۴-۲-۳-۱ به بازی با ۳ دفاع بود و در ادامه ی حضورش در تیم ملی ایتالیا, گرچه موفق نبود به فینال جام ملتها برسه, اما از ایتالیا ی بهران زده ی جام جهانی ۲۰۱۴, یک تیم محکم و قابل احترام ساخت که با توجه به داشته هایش عملکرد تحسین برانگیزی در این رقابتها داشت. حالا کونته در چلسی هم بعد از یک شروع لغزان با ترکیب های ۴-۴-۲ و یا ۴-۳-۳, اینبار روی به ترکیب ۳-۴-۳ اورده و نتیجه آن روی کاغذ مشخصه. حالا کم کم میبینیم منچستر سیتی, وست هام و حتا در مواقعی تیم ملی آلمان هم دست به این ترکیب میزنه و این یعنی ۳-۴-۳ به زودی یکی از ترکیب های رایج فوتبال خواهد بود.

حال برای تیم هایی مثل اتلتیکومادرید, لستر سیتی و البته تیم ملی کشورمون که سازماندهی اصلیشون دفاع و زد حمله های برق آسا هست, این ترکیب نه تنها کمبربند دفاعی رو محکم میکنه, اما قابلیت این رو هم داره که فوتبال تهاجمی تیم رو هم منحصر به فرد تر بکنه.
تو دنیای مربیگری همیشه میگن ترکیب رو با توجه به داشته هاتون بچینید. لستر و اتلتیکو اون مهرهای لازم برای ۳-۴-۳ بازی کردن ندارن. اما با وجود رامین رضائیان و میلاد محمدی, این تاکتیک میتونه فوتبال ایران رو از اینی هم که هست در آسیا زهردار تر کنه. ۳-۴-۳ احتیاج به دوندگی شدید داره. همه باهم حمله میکنن و همه باهم دفاع و وابستگی خاصی به گوشه ها و بازی سریع و ترکیبی در کناره ها داره. در هنگام دفاع شما ۵ مدافع دارید و در هنگام حمله ۳ دفاع خط آفساید رو تا نیمه ی زمین پر میکنن.

یک نگاه به ترکیب بندازید. رضائیان و محمدی پر سرعت ترین بازیکن های تیم هستن که علاقه ی شدید به نفوذ دارن و واقعن بازیکن های خطرناکی هستند اما با ترکیب ۴ دفاع ترس از زد حمله اونهارو آزار میده و این در بازی مقابل قطر به خصوص در نیمه ی اول نگران کننده بود. خوبی این ترکیب در انعطاف پذیریش هست. در کنار اینکه در زمان دفاع شما ۵ بازیکن دارید, اگر تیم عقب باشه به راحتی ماهینی به جناح راست و یا چپ میره تا از یکی از یار های جناحین جلوتر بازی کنه.تو فوتبال مدرن امروز نقش شماره ی ۱۰ و یا پلی مکر کمتر شده. خود کیروش هم کمتر از مسعود استفاده میکنه و حتی سروش رفیعی که یک زمان براش داد و بیداد میکرد, حالا جایی در تیم نداره. اینجور بازیکنان در بازی هایی مثل بازی های فردا به کار میان که حریف دفاع محکمی داره و یک بازیگردان باید به گلزنی مهاجمان کمک کنه. نکته ی دیگر بازی تقریبا آزاد دو وینگر جلو خواهد بود. انها به راحتی میتونن عرضی حمله کنند و مدافعان کناری حریف رو با توجه به حضور رضائیان و محمدی گیج کنن. در حقیقت یکی از مهمترین دلایل موفقیت ۳-۴-۳ بازی به دون توپ بازیکن هاست که به راحتی منجر ایجاد فضای خالی میشه.
نگاهی به ترکیب تیم ملی مقابل نیجریه در جام جهانی, تاکتیکی شبیه به همین رو نشون میده, اما حیدری و پولادی قابلیت های لازم برای انجام کارهای تهاجمی رو نداشتن و به همین دلیل اون بازی به یک بازی اتوبوسی برای ایران تبدیل شد. این فقط قسمت کوچکی از آنالیز این ترکیب بود, نگاهی به بازی های این روز های چلسی, نکات زیادی از قابلیت های تاکتیکی ۳-۴-۳ به ما میده و اما اینکه چقدر داشته های ما مناسب این ترکیب مدرن این روزهای فوتبال جهان هست.
شما چی فکر میکنید؟ آیا ۳-۴-۳ مناسب تیم ملی هست و به نظرتون چه بازیکنانی مناسب این ترکیب اند؟