دمش گرم حسین کلانی عزیز. ناگفته هایی که شهامت، صداقت و وفاداری به رفاقت می خواست. اون اصطلاح نادوستان که چند بار به کار برد خیلی به دل نشست یعنی ناکسان بی همه چیزی که با بسیج کردن اراذل و اوباش ایشون را یا امثال حجازی رو از صحنه خارج کردند تا خودشون در صحنه باشند یا تا حالا چندین بار سنگ آرامگاه شاملو رو تخریب کرده اند. ای کاش شرم را زبان سخن بود !

تکنیکش ترکیبی بود از بازی گری لینکر و ایان راش دو اسطوره فوتبال انگلیس در اوج دوران بازیگریشان.انسانی بغایت افتاده و مهربان که نتنها سلطان و رهبری در زمین فوتبال بود بلکه مهمتر از ان سلطان واقعی قلبهای مردم کشورش بود. یادش همواره گرامی باد.

رفیق به این میگن