یک نوستالژی بد واقعا حیف شد

اون تیم ایرلند بهترین تیم تاریخشون بود که در مدت دو سال فقط در یک بازی رسمی شکست خورد و اون هم در بازی برگشت برابر ایران بود. تو اون سالها ایرلند حتی در مقابل تیم های بزرگی مثل هلند و پرتغال و اسپانیا و آلمان هم شکست نخورد و در نهایت در جام جهانی هم بدون شکست در ضربات پنالتی حذف شد. ولی ما اون تیم بزرگ را در تهران بردیم! حیف!!

من ۴ سال ایرلند زندگی‌ کردم، متأسفانه خیلی‌ از ایرانیهایی که به عنوانه تماشاچی اومدند بچهای مناطق محروم تهران بودند که بعد از مسابقه هیچ وقت به ایران برنگشتند و پناهنده شدن و مشغول کارهای سیاه.

کاش اون توپ کريمی ميرفت تو گل

عجب نوستالژی‌ بود. بحث‌های آخرش انگار که برای همین جام جهانی امسال بود. همیشه یه عده می‌گن باید می‌بردیم و مربی باید فلان و بهمان می‌کرد. چقدر چهره‌های خاطره‌ای توش بود. یاد صفایی‌فراهانی به خیر. خیلی آدم درستیه. بلاژویچ رو هم که خدا رحمتش کنه. فکر کنم خیلی‌های دیگه هم بعد از سیزده سال نباشند دیگه.

dimehrishe دوست عزیز بلازویچ هنوز زندست، ایویچ بود که فوت کرد نه بلازویچ

EBEKARAMI@ شما کجای ایرلند زندگی کردید من هم از سال ۲۰۰۴-۲۰۰۸ ایرلند بودم

رستورانِ زيتون تو دابلين يادش بخير... رضا مفت كِش باديگاردش بود:))