قدراستاد " نکو" دانستن...
خبرکوتاه بود اما تلخ؛ پرویزخان ابوطالب هم به دیارسایه ها کوچ کرد...
می خواستم بنویسم اما نمی دانستم ازکجا شروع کنم؟ احساس کردم دامنه لغات من چقدربرای گرامی داشتن جایگاه " استاد" پایین است. نوشتن همیشه سخت است و ازمربی و " استاد" نوشتن سخت تر...
تا دلتان بخواهد دلیل برای نوشتن وجود دارد اما انگارهمه چیز مکث کرده است. سرانگشتانم برای تایپ کردن روی صفحه موبایل یاری نمی کند.
یاری نمی کند از" استاد" ی بنویسم که وجود نازنینش را واژه واژه کرد تا " جواد نکونام" امروز شوم... سال ها گذشته است و او ازتیم ملی نوجوانان دستم را بگرفت و پا به پا برد آن هم بی منت!
سهم من تیم ملی بزرگسالان،بازوبند کاپیتانی و 151 بازی پرافتخارملی و بازی درلالیگا شد و سهم " استاد" پرویز ابوطالب فقط یک لبخند رضایت...
تا دنیا دنیاست، هرروز و هرشب او را فراموش نکرده و نخواهم کرد. او که فقط مربی نبود و یک معلم بود. کاش امروز مثل هرسال به مناسبت " روز معلم" پیام تبریک برای پرویزخان می نوشتم و دریغا که...باید به جای روز معلم " یاد معلم" را گرامی بدارم.
درگذشت معلم یعنی از دست دادن یک منبع آگاه و بخشنده که بی منت می آموزد و حالا... حیف قدرش را بیشترندانستیم یا اینکه به قول شاعر؛
پدرم نیز چو استادم دید
گشت از تربیت من آزاد
پس مرا منت از استاد بود
که به تعلیم من اُستاد اِستاد
هر چه می دانست آموخت مرا
غیر یک اصل که نا گفته نهاد؛
قدر استاد نکو دانستن
حیف استاد به من یاد نداد...
روحش شاد، جایش سبزو یادش گرامی باد
بیستم/ خردادماه/ هزارو سیصد و نود و نُه