سالها پیش سرباز خوزستانی پس از اتمام دوره آموزشی، افتاد مشهد برای انجام خدمت سربازی. دلگیر و غمگین شد،از طرفی ارادتش به آقا و از طرفی اوضاع بد مالی خانوادش، اولین شبی که مرخصی گرفت با همون لباس سربازی رفت حرم آقا امام هشتم، تا درد دل کنه و دلتنگیش رو به آقا بگه، ساعتها یه گوشه حرم اشک ریخت، وقتی برگشت به کفشداری تا پوتینهاش رو بگیره،دید واکس زده و تمیز شدن! کفشدارِ با جذبه با اون موهای جوگندمی،وقتی پوتین هاش رو داد نگاهی به چشم سرباز که هنوز خیس و قرمز از گریه بود کرد و گفت چی شده سرکار که با لباس سربازی اومدی خدمت آقا؟
سرباز گفت:من بچه خوزستانم، اونجا کمک خرج پدر پیرم و خانواده فقیرمم،هیچکس رو ندارم که انتقالی بگیرم،نمیدونم چکار کنم..........
کفشدار خندید و گفت آقا امام رضا خودش غریبه و غریب نواز، نگران هیچی نباش، دو سه روز بعد نامه انتقالی سرباز به لشکر ٩٢ اوم، اونم در تایم اداری،سرباز شوکه بود! جز آقا و اون کفشدار کسی خبر نداشت از این موضوع، از هرجا و از هرکی پرسید کسی نمیدونست ماجرا رو،سرباز رفت پابوس آقا و برگشت شهرش، ولی نفهمید از کجا و کی کارش رو درست کرده. چند سال بعد هنگام تماشای مانور ارتش از تلویزیون یه دفعه فرمانده نیروی زمینی رو هنگام سخنرانی دید. چهره‌ش آشنا بود. اشک در چشماش حلقه زد. فرمانده نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران، امیر سرتیپ احمد پوردستان! کفشدار حرم آقا و فرمانده وقت لشکر ٧٧ خراسان بود. فرمانده لشکری که کفش سربازش رو واکس زده بود و ترتیب انتقال به شهرش را داده بود.

"ﺍَﻟﺴَّﻠٰﺎﻡُ ﻋَﻠَﯿْﮏََ ﯾٰﺎعلی بن موسی الرضا"