هر آمدنی یک رفتنی دارد مگر اینکه بتوانی به قلب آن ها که کنارشان بودی نفوذ کنی که در این صورت هرگز از یادشان نمی روی!
به عقب تر بر می گردم،فیلمِ روز خداحافظی م با سپیدرود❤ را نگاه می کنم که در ورزشگاه پیرِ عضدی، هواداران سپیدرودِ دوست داشتنی فریاد خداحافظی برایم سر می دادند و پیرمردی در فیلم به احترام من،نه من، که به احترام خاطراتش با منی که لباس سپیدرود به تن داشت ایستاده مرا تشویق می کرد و اشک هایش را پاک می کرد و گریه های من وسط فریادها و آرزوهای آن ها بدرقه ی راهم شده بود!
سپیدرود برای من تیم روزهای نداری بود،جایی که از پول خبری نبود اما همه چیز عشق بود!عشق به شهر و استان و کنار آمدن با نداری ها و در آخر دو سال صعود از لیگ دو تا لیگ برتر!
حالا دو سال بعد از خداحافظی با سپیدرود،نوبت خداحافظی با هواداران پرسپولیس❤ است.و چقدر برایم سخت است وقتی دو سال پر از افتخار کنارشان داشتم.دو سالی که در آن هرچه جام و مدال بود را کسب کردیم!این بار از نظر مالی شاید وضع مان خیلی بد نبود اما پنجره های بسته همه ی ما را یک دل کرده بود تا افتخار آفرینی کنیم!مصدومیت ها به چشم مان نمی آمد چون یک هدف داشتیم موفقیت با دست های بسته!
هر کسی در هر کار و حرفه ای روز خوب و بد دارد.روزهای خوبم وظیفه ی کاری من بود و روزهای بدم را به خوبی خودتان حلال کنید و مطمئن باشید تا همیشه جز حسن خلق چیزی از من در قبال خودتان نخواهید دید!
و اما امروز
افتخار پوشیدن لباس باشگاه بزرگ #سپاهان_اصفهان