به گزارش خبرنگار مهر، آنچه در روزهای گذشته به عنوان پیروزی بزرگ از جانب نزدیکان فدراسیون فوتبال و اعضای هیات مذاکره کننده مطرح شد در واقع تلخ‌ترین و شدیدترین حکم کنفدراسیون فوتبال آسیا علیه یک کشور آسیایی آن هم در سطح ایران است.

باشگاههای ایرانی در نهایت کلیه خواسته‌ها و جزئیات حکم سیاسی AFC را پذیرفتند آن هم در شرایطی که برخلاف موارد گذشته حتی اجازه انتخاب کشور میزبان هم در این تصمیم عجیب به ایران داده نشد. کافی است به سابقه برگزاری بازی‌ها در زمین بی طرف طی سالیان گذشته نگاه کنید.

در مواردی مثل شرایط جنگی عراق، سوریه حتی افغانستان و فلسطین در صورت سلب امتیاز میزبانی حداقل کشور مربوطه حق داشت محل میزبانی خودش در کشور ثالث را انتخاب کند اما در این مورد عجیب حتی چنین حقی هم به باشگاههای ایرانی داده نشد.

همچنین تردیدی در این موضوع وجود ندارد که این موضوع رسماً بازی‌های تیم ملی فوتبال را تهدید نمی‌کرد و هیچ دلیل یا سند معتبری در این زمینه وجود نداشته که مذاکره کنندگان با صراحت از نجات بازی‌های خانگی تیم ملی سخن می‌گویند.

آنچه که از آن به عنوان پیروزی بزرگ یاد می‌شود در واقع پذیرش ظلم آشکاری است که قرار است در هیاهوی مصاحبه‌های پر آب و تاب جور دیگری به چشم آید اما حقیقت ماجرا تکرار اتفاقات و ناکارآمدی‌های دیپلماتیک فدراسیون در سال‌های گذشته است که به جز شکست و ناکامی در عرصه روابط بین‌الملل و دیپلماسی فوتبال دستاورد دیگری نداشته است.

در این بین بد نیست جایگاه ٩ کرسی آسیایی و حتی نائب‌رئیسی AFC را نیز فراموش نکنیم که هرگز امتیازی برای فوتبال ایران به همراه نداشته و آنها که قرار بود از حق میزبانی برابر تیم‌های عربستانی دفاع کنند حق قانونی میزبانی برابر نمایندگان بحرین و کویت را نیز از دست دادند.

استقلال و شهر خودرو در شرایطی ظالمانه برابر حریفان خود به میدان می‌روند اگرچه این بدترین حکم آخرین حکم نیست و تجربه نشان داده تا زمانی که صاحبان کرسی بین‌المللی تنها شاهدان تحولات و توریست‌های ناکارآمد باشند هیچ اتفاق مثبتی برای فوتبال ایران رقم نخواهد خورد.

حداقل امیدواریم در آینده‌ای نزدیک کسانی به عنوان نمایندگان فوتبال ایران در AFC حضور یابند که توان چانه‌زنی و تغییر معادلات در عرصه روابط بین‌المللی را برای فوتبال کشور داشته باشند.