سعید اکبری-خبرگزاری خبرآنلاین؛ «من اجازه ندارم هیچگاه در کار شما دخالت کنم اما عاجزانه یک خواهش دارم. مگر نمی گوئید برای شما حیثیتی است که به عرب ها نبازید؟ مگر شکست مقابل آنها برای ایران غم انگیز نیست؟ پس خواهش می کنم روی جلدتان این سوال را مطرح کنید. آیا دوست ندارید عرب ها را ببریم؟»؛ این جملات را نزدیک به یک سال و اندی قبل، کارلوس کروش در لابلای یک گفت و گوی مهم به زبان آورد. وقتی روبروی خبرنگار ما نشسته بود. فلاش بکی به ۵ سال قبل هم می زنیم؛ به روزهایی که هنوز قرعه کشی مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی صورت نگرفته بود. آن زمان فرانک رایکارد سرمربی سابق بارسلونا سرمربی عربستان بود و کروش در دوران حضور در رئال، در ال کلاسیکو دو بار مقابلش قرار گرفت. یک بار کروش برد و یک بار هم رایکارد. آن روز کروش در اولین مصاحبه بلندش در فوتبال ایران، به خبرنگار ما گفت: «عربستان.... دوست دارم با این تیم همگروه شویم. من یک بار به رایکارد در لالیگا باختم اما این بار عربستان را هم در تهران می زنیم و هم در خانه اش.»

کارلوس آن روز می دانست در روز ۸ فروردین ۸۸ در آزادی چطور به عربستان باختیم و چطور بعدها رویای صعود به جام جهانی پرپر شد. کروش آمده بود تا یادگاری در فوتبال ایران بگذارد که به اندازه آن روز ۸ فروردین، فوتبال را به یاد غم و قصه هایش نیاندازد.

حالا؛ در آستانه فصلی نو از فوتبال، فروردین ماه سال ۹۵ قرعه کشی مرحله نهایی جام جهانی انجام می شود. با سیدبندی فعلی، ایران با یکی از دو تیم امارات یا عربستان همگروه می شود. یک بار دیگر جمله را بخوانید؛ همگروهی احتمالی ایران و عربستان. چیزی شبیه به جنگ انگلیسی ها و آرژانتینی ها در جام جهانی ۱۹۷۸. جزیره فالکندی در کار نیست که ایران و عربستان بر سرش جنگیده باشند اما این سال ها و اتفاق هایش، به شکلی پیش رفته که اگر دو کشور در یک گروه قرار بگیرند، یکی از حساس ترین بازی های تاریخ فوتبال خود را برگزار می کنند. بی شک همگروهی با عربستان و برد مقابل این تیم می تواند به کام ایرانی ها خوش باشد و شکست مقابل این تیم، مثل حادثه سال ۸۸ بسیار تلخ و ناگوار. با شرایط که این روزها تیم ملی دارد، همگروهی با عربستان شاید اتفاقات تلخی را رقم بزند. در حالی که تیم عربی و شرقی همچنان روی فوتبال سرمایه گذاری می کنند و از حالا برنامه های خود را چیده اند، ایران همچنان در تعطیلات است.