زاوش محمدی- خبرگزاری خبرآنلاین؛ نفت در بین همه تیم های مدعی شاید کم شانس ترین باشد چون به بزرگترین دوئل تاریخ فوتبال می رود. جایی که تیمی بدون حتی یک تماشاگر و فقط با ۳۰ بازیکن و همراه باید به مصاف شهری چند میلیون نفری برود. تیمی که نیمی از مردمش از کوه های مشرف به ورزشگاه دارند نامش را فریاد می کنند. علی منصور اما می گوید:«نمی ترسیم. این یک ریسک است. خودم یک رگه آذری دارم و عاشق آذری های کشورم هستم اما اینجا بحث فوتبال حرفه ای است. یکسال زحمت کشیدیم و باید تا پای مرگ برای قهرمانی تلاش کنیم. نمی توانیم پا پس بکشیم. می دانیم آنها تیم خوبی دارند و جو ورزشگاه هم کشنده است اما نمی ترسیم. سعی می کنیم هوشمندانه ترین بازی تاریخ باشگاه مان را انجام بدهیم.»

نفت استاد این کار است. استاد جمع شدن و یک دفعه ضربه زدن. امسال انها از جمع همه مدعیان بالای جدول فقط دو باخت داشتند. یکی به ذوب آهن و یکی به فولاد. باقی تیم ها را بردند. حتی همین تیم ها را هم یک بار بردند . بازی رفت شان از تراکتورسازی را هم بردند. در همه بازی هایی که حریف شان آمده برای حمله ، بیشترین امتیاز را گرفتند چون انها با همان شیوه تیم کروش بازی می کنند. منصوریان که تیم خسته اش ، ۵ ماه است هر ۴ روز یک بازی می کند ، خسته به مصاف صدرنشین می رود. حتی مساوی هم برای شان چاره ساز نمی شود. انها برای قهرمانی برد می خواهند.

داشته های نفری شان کم هم نیست. تیمی با بازیکنانی بیرانوند ، کورشی ، شیری ، حاج محمدی ، پادوانی ، امیری ، قربانی ، مبعلی ، مطهری ، رضایی ، عزتی ، حمدی نژاد و .... که همه توانستند مجموعه ای موفق را بسازند. آیا آنها موفق به خلق شگفتی می شوند؟ غلامرضا رضایی که سال قبل در تبریز توانسته با فولاد جام را بالای سر ببرد این بار هم می گوید:«شک نکنید، حتما!»

این طرح گرافیکی آمار نفت را بخوبی نشان می دهد.