کاشکی منم ایران بودم و به اسقبال این بازیکنان و مربی بزرگشان میرفتم، و خسته نباشید را شخصا میگفتم، با تمام حواشیهای احمقانه و حسودانه خوب روحیه شان را نگاه داشتند

ما که اینجا تو استرالیا هر کاری از دستمون بر میومد، کردیم. از اونایی که ایران هستن هم خواهش می کنم که برای تیم ملی کم نذارن

براستى كه تو استراليا اين ايرانيان عزيز سنگ تموم گذاشتن و خودم شاهد يكى از آنها در بازى با قطر بودم. شنيدم از دوستى كه اين عزيزان بعد از ضربات پنالتى كه بچه هاى تيم رو زمين افتاده بودند و گريه ميكردند، باز هم تيم را تشويق مى كردند و تا زمانى كه بلند نشدند براى ترك زمين و تشكر از آنها، استاديوم را ترك نكردند. معرفت از اينجا تا بيكرانها.