فرق تیمهای بزرگ با تیمهایی همسطح ایران (حداقل تا ۲۰۱۴ که اینجوری بود) فقط مسائل تاکتیکی و تکنیکی نیست. آمادگی ذهنی و فیزیکی برای انجام ۶, ۷ مسابقه در فاصله ۲۵, ۳۰ روز خیلی مهم هست. تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۱۴ فقط برای ۲/۵ بازی آمادگی داشت! بعد از اتمام بازی مقابل آرژانتین, تیم ملی ایران از لحاظ انرژی, انگیزه و هدف, خالی شده بود. یا مثلا در جام جهانی ۱۹۹۸ هم تیم ملی رفته بود که فقط مقابل امریکا یک بازی حیثیتی انجام بده و برگرده خونه. ۲۰۰۶ کلا هم مشکل تاکتیکی داشتیم و هم مشکل خوددرگیری!

سیستم‌ کیروشی دوره گذشته جام جهانی این بود که با تیم ‌های گردن کلفت دفاعی و مساوی گرفتن بدون گل بود که اینطور نشد و باخت در بر داشت و با تیمایی که از نظر خودش ضعیف بود مثل بوسنی ، حجومی بازی کنه که پیش بینی غلط از اب در اومد و برعکس عمل کرد که منجر به باخت ۳-۱ شد.