همه دنیا میدونه لنگی ها زیر تاجیان 

آبیته – یک بار دیگر استقلال و پرسپولیس در جام باشگاه های آسیا حضور دارند و طرفداران این دو تیم بار دیگر سودای قهرمانی تیم های محبوبشان را در سر می پرورانند . اتفاقی که دیگر تبدیل به یک رویای دست نیافتنی شده است. کمی دورتر را نگاه می کنیم ، روزهایی که دو تیم پرطرفدار پایتخت در اواسط دهه هفتاد (که بدون شک یکی از دوران طلایی فوتبال ایران بود) در جام باشگاه های آسیا حضور داشتند ؛ پرسپولیسیها بازی رفتشان را با شکست سنگین ۳ بر صفر مقابل آلیمای قزاقستان به پایان برده بودند و خیلی ها پایان حضور قرمزها را در این جام حدس می زدند. بازی برگشت در آزادی شروع شده بود و اتفاقا تماشاگران استقلالی هم در سه جایگاه ۸ ، ۹ و ۱۰ حضور پررنگی داشتند. آخرین بازی علی دایی برای پرسپولیس و احتمال عدم جبران شکست سنگین در قزاقستان کار را برای قرمزها سخت کرده بود . اما ناگهان شرایط عوض شد ؛ در حالیکه بازی با حساب صفر بر صفر دنبال می شد تماشاگران استقلالی که پیش از شروع بازی شکست بازی رفت را به رخ ۹۰ هزار تماشاگر قرمز می کشاندند، تغییر موضع دادند و با تشویق نماینده “ایران” جو استادیوم را به فضایی استثنایی تغییر دادند . هیچ کس متوجه نشد که چرا تیفوسی های آبی به یکباره فریاد ” پرسپولیس ” را سر دادند وهمین نقطه عطفی بود برای جبران شکست سنگین بازی رفت. ناگهان ورق برگشت و معنی یار دوازدهم به معنی واقعی تفسیر شد. از این لحظه به بعد بود که پرسپولیس مانند تیم ملی تشویق شد و ۴ گل از علی دایی و یک گل از رضا ترابیان نسخه حریف قزاق را پیچید. در پایان بازی علی دایی قبل از اینکه با تماشاگران تیمش خداحافظی کند به سمت استقلالیها رفت و از آنها تشکر کرد . هنوز کسی نمی داند اگر در آن روز فضای آزادی یکدست نشده بود چه اتفاقی برای نماینده ایران می افتاد! در همان هفته استقلال هم به تاشکند رفت تا مقابل نوبهار ازبکستان بازی رفت را انجام دهد . آبی ها هم ۳ بر صفر باختند تا همه چیز دوباره به آزادی ختم شود . این بارهواداران پرسپولیس در جایگاه های ۳۴ ، ۳۵و ۳۶ به یاری رقیب دیرینه اشان شتافتند و با تشویق آبی ها از دقیقه یک ،یک روز تاریخی دیگر را در آزادی رقم زدند. استقلال هم در آن روز با چهار گل حریف قدرتمندش را شکست داد و به مرحله بعد صعود کرد تا ۱۰۰ هزار تماشاگر یکصدا فریاد بزنند ” استقلال ، پرسپولیس قهرمان آسیا” شعاری که تا پایان رقابتهای آن فصل تکرار شد هرچند که قهرمانی بدست نیامد ؛ اما در آن دهه که اتحاد و همدلی برگ برنده جامعه آن روزهای ما بود لحظات نابی را حداقل برای تماشاگران بوجود آورد. روزهای خوب و بدی درتمام این سالها گذشت، اما کیست که نداند لحظات با هم یکی شدن برای رسیدن به موفقیت،چه لحظات نابی هستند ! از امروز بار دیگر استادیوم آزادی فصل مشابهی با سالهای نه چندان دورش را تجربه می کند . استقلال در مصاف با الاتفاق عربستان رقابتی است در سطح ملی ، در سالی که تیم ملی هم تلاشش را می کند تا به جام جهانی برود و پرسپولیسی هم که از چند هفته دیگر در آزادی به مصاف حریفان آسیایی اش می رود . آیا یک بار دیگر تماشاگران ایرانی ، کینه های کلیشه ایشان را کنار می گذارند و برای رسیدن به موفقیت یکی می شوند؟

حالا اون بچه لنگی هایی که همش ۳ ساله فوتبال میبینن خواهند فهمید عقاب کیه آیا؟

بدترین اتفاق این است كه در سطوح كلان مدیریتی؛ در قسمت‌های فوقانی هرم تصمیم‌گیری، «مردانی» حضور داشته باشند كه حرف امروزشان شبیه آن چه فردا می‌گویند نباشد. این به معنای تناقض است. سیاست «یک بام و دو هوا» است. دو رنگی است. فقدان حضور تفكری واحد را نشان می‌دهد. فقدان وفاق و همدلی را. نبودن روشنگری را. مشخص نبودن اهداف را.

من این بازیکن رو میشناسم اگه تو تیم جا بیوفته بهترین مهاجم لیگ میشه. هم سرزنه، هم شوتزنه و هم باتکنیک