کل متن زیباست،اما این قسمتش واقعا زیبا و درست بود ،دست نویسندش درد نکنه.( براي سرزميني كه اين روزها مردمانش به جان گلرهاي 37 ساله وارداتي دعا مي كنند و براي دروازه تيم ملي اش توپ هوايي از موشك باران هم خطرناك تر است، احمدرضا عابدزاده چيزي فراتر از يك اسطوره به شمار مي آمد. او مي درخشيد، بي آنكه لازم باشد زير حوله اش اشياي اسرارآميز وارد دروازه كند، وردهاي جادويي بخواند يا قربان صدقه تيرهاي دروازه برود. رمز موفقيت بي نظير عقاب، روزي 8 ساعت تمرين او بود و البته لبخند درخشاني كه هرگز از زمينه صورتش محو نمي شد. بعدها هيچ دوربيني عكس العمل هاي عابدزاده را ضبط نكرد تا هوادارانش بدانند او در مواجهه با صدور حكم شلاقش، هدف حمله قرار گرفتنش توسط بوقچي هاي اجاره اي يا طعمه كلاهبرداري واقع شدنش هم هنوز آن تبسم معروف را به لب داشت يا نه. با اين وجود عابدزاده تا زماني كه در قامت يك سرباز براي تيم هايش به ميدان رفت، سرداري بود كه به ميليون ها انسان اميد و روحيه مي داد. احمدرضا يكي از آن دست ستاره هاي خود ساخته اي بود كه بدون كلك هاي سقف قرارداد و متمم و تراكم و پورشه و مرسدس بنز، به ياد ماندني ترين نمايش هاي ممكن را ارايه مي داد وهوادار فوتبال را غرق در لذتي مي كرد كه سال هاست در ورزشگاه هاي ايران «كيميا» شده است.)

من خودم استقلالی هستم ولی هیچوقت یادم نمیره که عابدزاده از دروازه تیم ملی در آن بازی حساس سال ٩٧ با استرالیا چطور مردانه و با اعتماد به نفس بالا دفاع میکرد.

‫ناراحت کننده ترین بخش ماجرا این بود که عابدزاده تمام مدت یا با مصدومیتهای وحشتناک مواجه بود, یا با محرومیتهایی کوچیک و بزرگ. و با این وجود، اینهمه افتخار آفرینی کرد. عابدزاده جانشین شایسته یی برای ناصرخان حجازی بود. امیدوارم مهدی رحمتی هم جانشین خوبی برای احمد باشه و خاطره ی ناصر خان و احمد نازنین مون رو برامون زنده کنه. ‫یادش بخیر، اونوقتها هر وقت دوستان دچار مشکلاتی میشدند و میخواستم به طرف روحیه بدم میگفتم: "شیر، شیر مثل عابدزاده"