اولين‌بار فوتبال توسط انگليسی‌های مقيم ايران در تهران و بنادر كشور به راه انداخته شد. در سال ۱۹۰۷ (۱۲۸۶هجری شمسی) وزير مختار انگليس در ايران به منظور ايجاد حس رقابت در بازيكنان و جنبه رسمی دادن به بازی‌ها يک جام (كاپ) برای فوتبال تهيه كرد و اولين دوره رسمی رقابت‌های فوتبال در همان سال انجام شد، كه البته در بازی‌های تيم‌های انگليسی هيچ بازيكن ايرانی شركت نداشت. كريم زندی اولين ايرانی بود كه در سال‌های ۱۲۸۷ تا ۱۲۹۵ در آن تيم‌ها بازی كرد. طی سال ۱۲۹۹ شمسی فوتبال به صورتی پراكنده و كاملاً ابتدايی در زمين‌های حاشيه تهران بازی می‌شد. در سال ۱۳۰۰ «انجمن ترقی و ترويج فوتبال» در تهران تاسيس شد و برگزاری مسابقات فوتبال را برعهده گرفت. اولين‌بار مدرسه آمريكايی (البرز فعلی) آموزش فوتبال را به دانش‌آموزان آغاز كرد. در سال ۱۳۰۸ اولين مسابقه خارجی فوتبال با تيم بادكوبه (شوروی) در تهران برگزار شد. سال ۱۳۱۲را به حق می‌توان سال پيشرفت تشكيلات ورزش در مدارس و فوتبال در ايران دانست. در سال ۱۳۱۳ «انجمن ملی تربيت‌بدنی و پيشاهنگی» تشكيل‌شد تا متصدی اداره امور تربيت‌بدنی و ورزش در خارج از مدارس باشد. تعداد تيم ها در سال ۱۳۱۵ معادل ۳۶۷ تيم در ۲۹ استان و شهرستان بود كه در مقايسه با سال ۱۳۱۴ كه ۱۵۲ تيم فوتبال وجود داشت قابل توجه می‌باشد.