او یک مشت بازیکن معمولی - حتی می شود گفت بی کیفیت ترین مجموعه بازیکنان در میان همۀ تیم های طول تاریخ فوتبال ایران از ۱۹۷۰ تا کنون. با پوزش از بازیکنان - را از یک جامعۀ افسرده و نا امید و گسیخته - که حتی دلخوشی رفتن به استادیوم ها را هم ندارند - بیرون کشیده و معلوم نیست با چه معجونی از مدیریت و صداقت مدرن و چگونه از این بازیکنان تیمی چنان یک تکه و متحد و خوش روحیه و فداکار تا آخرین رمق ساخته که آدم وقتی بازی تیم او را می بیند گمان می کند تیمی از کشوری با حداکثر ملی گرایی و جامعه ای متحد و رژیمی مدرن را تماشا می کند.