اولین ورزشکار المپیکی کشورمان که همین امسال، چراغ سهمیه‌های المپیک را روشن کرده بود و با به آتش کشیدن رینگ بوکس بلغارستان در اوایل بهمن‌ماه، امسال بلیت حضور در ریو ۲۰۱۶ را دریافت کرد، با گلایه از مسئولان ورزشی کشورمان در اظهارنظر عجیبی اعلام کرد: اگر بی‌توجهی مسئولان ادامه داشته باشد، به پیشنهادهای خارجی برای تغییر تابعیت فکر خواهد کرد. به گزارش «تابناک»، این روز‌ها،‌ احسان روزبهانی حسابی در کانون توجهات است. او نه تنها اولین سهمیه المپیک برزیل را برای جامعه ورزشی کشورمان کسب کرد که با توجه به کیفیت بالایی که دارد و میزان آمادگی‌اش، یکی از امیدهای کسب مدال در المپیک برزیل و شکستن طلسم بوکس در این رقابت‌های باشکوه است، ولی او هم مانند گروه بسیاری از ورزشکاران کشورمان، از بی‌توجهی مسئولان به وضعیت ورزشکاران گله‌مند است؛ با این تفاوت که او امروز گلایه‌های خود را وارد فاز جدیدی کرد و با تهدید به فکر کردن به پیشنهادهای خارجی، از احتمال تغییر تابعیتش سخن گفت. البته به نظر می‌رسد ‌این حرف‌ها، تنها تهدیدی است که روزبهانی برای هشیاری مسئولان به ‌کار بسته و هرکس یک ‌بار هم مبارزات او را در رینگ دیده باشد، می‌داند که چنین قهرمانی اهل عملیاتی کردن چنین حرف‌هایی نیست؛ اما باز هم به زبان آوردن این قسم سخنان کمی ترسناک به نظر می‌رسد. حرف‌های روز گذشته روزبهانی را شاید باید ‌زنگ خطری برای مسئولان تلقی کرد، اما یک زنگ خطر خطرناک. شاید این قهرمان بوکس خواسته با این صحبت‌هایش حواس مسئولان را به زمان مهم و حساس کنونی بیش از پیش جلب کند؛ هرچند روش چندان مناسبی ‌برای این مسأله انتخاب نکرده است. بی‌توجهی مسئولان به موضوعاتی از این دست البته مسأله تازه‌ای نیست. همین چند روز پیش بود که در خبری اعلام شد، بدمینتون‌بازان کشورمان با هزینه شخصی در مسابقات انتخابی المپیک شرکت کرده‌اند. ماجرای نامه مربیان کشتی به وزیر ورزش و مقایسه جوایز آن‌ها با جایزه‌ای که جمهوری آذربایجان برای سرمربی ایرانی این تیم در نظر گرفته بود از بی‌توجهی‌های صورت گرفته به آن‌ها ابراز ناراحتی کرده بودند و رخ دادن اتفاقاتی از این دست را عامل بی‌انگیزیگی خودشان قلمداد کرده بودند؛ آن هم در یک سال و اندی که به المپیک ریو مانده و باید با آماده‌سازی قهرمانان هم حداکثر سهمیه‌های المپیکی را کسب کرد و هم شانس کسب مدال در المپیک را بالا برد. احسان روزبهانی که حالا به دلیل کسب اولین سهمیه المپیک، مورد توجه رسانه‌هاست، بار‌ها و بار‌ها از شرایط بد تمرین، ‌بی‌توجهی مسئولان و مسائلی از این دست نالیده است. او در برهه‌ای مدعی شده بود، با هزینه شخصی در هتل المپیک اقامت دارد. «واقعا شرایط تمریناتم در تهران خوب نیست. من در دو مرحله قبل برای اینکه در آکادمی ملی المپیک تمرین کنم تمام هزینه‌ها به حساب خودم بود. سؤال من از مسئولان این است، آیا کسی که در لیگ ستارگان جهان مبارزه می‌کند، باید شرایط تمرینات او باید به این شکل باشد؟ متأسفانه هیچکس من را حمایت نمی‌کند‌». و پس از اینکه از جایزه ده میلیونی فدراسیون برای او و به افتخار کسب سهمیه المپیک مطلع شد اعلام کرد که مسئولان به جای این جایزه بدهی او به کمیته ملی المپیک را بابت تمرینات در این مجموعه را بپردازند؛ «در ‌این مدتی که در کمیته ملی المپیک تمرین می‌کردم، هزینه ۴۰۰ تا ۵۰۰ هزار تومانی داشته‌ام که آن هم دوستان مدعی هستند که باید بپردازم. آن‌ها اگر واقعا می‌خواهند هزینه تمرینات مرا پرداخت کنند، بروند کمیته ملی المپیک و تسویه حساب کنند و فکر نمی‌کنم خیلی کار دشواری باشد‌». او حتی بعد از کسب سهمیه المپیک ‌به صراحت از بی‌توجهی مسئولان فدراسیون انتقاد ‌و اعلام کرد، بعد از کسب سهمیه چهار روز به دلیل جراحات ناشی از مبارزه در بیمارستان بستری بوده و حتی یکی از مسئولان فدراسیون هم به عیادت او نرفته است. با همه این مسائل، شما تصور کنید که یک قهرمان با چه انگیزه‌ای باید به روزهای پیش‌ رویش فکر کند؟ کسی که هزینه‌های تمرین را باید پرداخت کند و به امید این باشد که آیا فدراسیون آن را باز‌می‌گرداند یا خیر و به عنوان پاداش موفقیتش هم یک جایزه پنج میلیونی ـ که با وساطت‌ دست‌اندرکارانی به ۱۰ میلیون تومان افزایش می‌یابد ـ دریافت می‌کند و در مجموع توجه چندانی نمی‌بیند، منطقی است اگر تصور کند که روزهای روشنی هم در المپیک پیش ‌رویش نیست. بی‌توجهی به موفقیت‌های بزرگ، بی‌شک منجر به این می‌شود که انگیزه قهرمانان برای روزهای بزرگ از بین برو‌د و احساس کنند ‌کار بزرگی نکرده‌اند. همه این عوامل دست به دست هم داده تا این قهرمان بوکس، این روز‌ها حسابی از بی‌توجهی مسئولان ابراز دلخوری کند. «انگار نه انگار اولین سهمیه المپیک را کسب کرده‌ام. رفتار مسئولان پس از کسب سهمیه هیچ تغییری نکرد و کسی حمایتم نمی‌کند. در حال حاضر خودم شخصا تمریناتم را زیر نظر دکتر بهرامی، مربی بدنساز و اکبر احدی سرمربی انجام می‌هم. با این همه‌ بدهی، هیچ حقوقی هم دریافت نمی‌‎کنم و شرایطم خیلی سخت است. این در حالی است که اواسط اردیبهشت رقابت حساس دفاع از رنکینگ را در پیش دارم. من کار خودم را کرده‌ام و حالا نوبت مسئولان است که نه تنها برای من، بلکه برای کمک به ورزشکاران این رشته ـ که با دست خالی تمرین می‌کنند ـ کاری انجام دهند‌» و همه این‌ها موجب شده تا او در اظهار‌نظری عجیب اعلام کند ‌اگر شرایط این گونه پیش برود مجبور است به پیشنهادهای خارجی فکر کنم. «پیشنهادهای زیادی از کشورهایی مثل آذربایجان، آلمان و قزاقستان دارم که اگر مسئولان به فکرم نباشند، حتما به ‌این پیشنهاد‌ها فکر می‌کنم‌». هرچند این اظهار نظر روزبهانی هم در نوع خود عجیب و هضم نشدنی است، او در توجیه این سخنان می‌گوید: «من برای بالا بردن پرچم کشورم، تمام توانم را به کار می‌برم؛ اما توجهی به این مسائل نمی‌شود‌» در روزگاری که کشورهای دنیا برای کسب هر مدال در المپیک میلیون‌ها دلار هزینه می‌کنند، این دست ‌رفتار‌ها به خوبی نشان می‌دهد که چرا در نتایج المپیکی کاروان ما هیچ گاه جهش بزرگی رخ نمی‌دهد.