با اتفاقات این چندروز پرسپولیس مجاب شدم نظر خودمو اینجا بنویسم تا شاید کمى آرام شوم.در بزرگى نام على دایى در فوتبال شکى نیست. همانطور که در بد بودن پرسپولیس این سالها شکى نیست.دایى بزرگوار میدانم که امسال تیمت از لحاظ مهره بسیار درتنگنا بودو دستت خالى اما على جان کاش درطول این سالها کمى خوددارتر بودى. کاش می‌دانستى که همیشه نیاز به دادن جواب نیست، همانطور که در گذشته جوابت را در زمین میدادى. کاش یادمان نرود که طرفدار بیچاره(از جمله خودم) برد می‌خواهد. با آرامش،بااحترام.اختلاف شما و جناب مایلى کهن یا دیگرعزیزان،پرسپولیس و پرسپولیسى را آزار میدهد. حالا که هست کاش می‌ماند براى خودتان. می‌ماندبراى وقتى دیگر. اما چه می‌شود کرد که بعضیها را نمی‌شود دوست نداشت. دایى براى من از آن دسته دوست داشتنى هاست. مثل پروین مثل عابدزاده، مثل کریم، مثل نامجومطلق و مانند حمید علیدوستى. پرسپولیس سالهاست که رنگ آرامش نمیبیند.سال ١٣٧٧ شاگرد آقاى درخشان بودم در تیم ملى المپیک.از لحاظ فنى دوستش داشتم.بازیکن درخشان و ماندگارى هم درتاریخ پرسپولیس بودند و خواهند بود. اما به خودشان هم گفتم، با دایى خوب تا نشد. میشد شکل بهتر و حرفه اى ترى عمل کرد. اما این طبیعت فوتبال است. بى شک درخشان کار سختى در پیش دارد چون شکل حضورش کمى بى مقدمه و آنى بود.در این چند روز هم شایعاتى مبنى بر حضور من در کادر ایشان بود که دراین مورد باید به صراحت بگویم،من،براى این نیمکت مقدس هنوز بسیار کوچکم. بااینکه در این سالها، عده اى رویش نشستند که در قواره آن نبودند ولى من که عظمتش را خوب میشناسم. به على دایى عزیزو افشین خان پیروانى مهربان خسته نباشید میگم به خاطر تمام لحظاتى که براى تیم محبوبم تلاش کردند وآرزوى روزهاى درخشان دارم براى پرسپولیس و کادرفنى جدیدش.ودرآخر اعلام میکنم ،بااینکه به شخصه دست بوس تک تک بزرگان این باشگاه هستم ولى سربلندى پرسپولیس برایم از هر نامى بالاتراست. طرفدار همیشگى پرسپولیس پژمان