فرزاد حاتمی با صراحت، بدون ملاحظه، بدون آنکه ذره‌ای شرم از قداست پیراهنی که به تن می‌کند یا ناهنجاری که براساس کلامش به شهر منتقل می‌کند، از «کم‌کاری» حرف می‌زند. کلاهت را بالا بینداز آقای دایی! آقای مربی! جناب شهریار! اسطوره، بزرگوار، آقای گل جهان! چنین شاهکارهایی تحویل مملکت داده‌ای؟ چنین شاهکاری را کجای موزه فرهنگ و ادب مملکت بگذاریم آقای علی دایی؟! چنین گفتاری را کجای تاریخچه این فوتبال که یکی تربیت کرده شبیه به تو و تو یکی را در تیمت داری مثل فرزاد حاتمی، بنشانیم؟