فوتبال ما همان علی کریمی را دوست دارد که دایره لغاتش در گفت و گوها به ۱۵۰ کلمه نمی رسید و هر چند کلمه یک بار «به هرحال» را چاشنی گفتارش می کرد. کسی که توپ طلای آسیا هم ترغیبش نمی کرد تا هیجان آن صورت یخی را بشکند و گره کراواتش را روی پله های «سن» محل برگزاری جشن برترین های آسیا شل می کرد و حوصله هیچ کاری را نداشت الا جادوگری با توپ در زمین. او اما این روزها دریبل هایش را پای میکروفن ها و در قاب تصاویر و مصاحبه ها آورده است و اینجا اتفاقا در دریبل زنی از پایان رافت هم بی استعدادتر است. کاش جادوگر بازهم سکوت کند. او با سکوتش شیرین تر است. سکوتی که دریبل ها و هنرنمایی هایش آن را جبران می کرد.«سایلنت» بودنت برایمان بیشتر خاطره می ساخت ، بیش از همه این مصاحبه های بی سر و ته