پس از شکست ۶ بر ۳ آرسنال مقابل منچسترسیتی یک اتفاق ویژه روی داد. "مسوت اوزیل" حاضر نشد از تماشاگرانی که برای تماشای این دیدار از لندن به منچستر آمده بودند، تشکر کند. این موضوع خشم هم تیمی و هموطن وی، "پرمرته ساکر" را برانگیخت. این اتفاقات در جایی و بین کسانی روی می دهد که واژه پهلوانی در قاموس ایشان جایی ندارد. در واقع برخی از واژگان هستند که بر روی دوش ما ایرانی‌ها سنگینی می‌کند و عملا کارایی خود را از دست داده است. یکی از این واژگان "پهلوانی" است. در صحنه‌هایی که از طریق تصاویر تلویزیونی شاهد آن بودیم "پرمرته‌ساکر" بر سر "مسوت اوزیل" فریاد می‎‌کشد که چرا پس از باخت مقابل من سیتی حاضر نشده مقابل تماشاگران آرسنالی حضور پیدا کند و از آنها برای حضورشان در ورزشگاه تشکر کند. در واقع باید این واقعیت تلخ را با تمام وجود بپذیریم که چقدر استانداردهای اخلاقی آنها با ما متفاوت است. این روزها خیل عظیمی از ایرانی‌ها ناراحتی خود را در خصوص اهانت‌هایی که به "لیونل مسی" و "فرناندا لیما"، مجری زن برنامه قرعه کشی جام جهانی شده ابراز کرده اند اما بسیاری از همین ما بدون آنکه آگاه باشیم جزو همان دسته هستیم. البته نه با اهانت مستقیم به افراد از طریق فیسبوک. ورزشگاه‌های ما دیر زمانی است که عرصه فحاشی به مربی و بازیکن است. تبانی‌هایی که بوی گند و مشمئزکننده آن همه جا پراکنده شده، بی احترامی به هواداران تیم رقیب با الفاظی که فراتر از رجزخوانی است، ریختن زباله در همین ورزشگاه‌ها و به اهتزاز درآوردن پرچم کشورهای همسایه، رنگ کردن چمن ورزشگاه و ظلم آشکار به محیط زیست، تمسخر بازیکنان، تمارض که به امری عادی در فوتبال ایران بدل شده، وقت‌کشی، بیرون کشیدن تیم از زمین، تهمت و ....