برای ایتالیا طعنه آمیز بود که قیمت بازیکنان تیمی مانند بلژیک به مراتب بیشتر از بازیکنان آتزوری باشد. برای اولین بار بود که ارزش یک بازیکن ایتالیایی از کل تیم بلژیک بیشتر نبود. اما ایتالیا با وجود همه این تحقیر نیش دار، دیشب بازی را خوب برد.
اگر نگوییم بهتر از مدعیانی چون آلمان و انگلیس و فرانسه بازی کرد، دست کم می توان گفت که پرشورتر از آنها به میدان آمد. انگار ایتالیا برعکس تیم های دیگر یورو که برای گرفتن جام رقابت می کنند، فقط فوتبال بازی نمی کرد بلکه برای هویتش می جنگید. اتحاد عجیبی در این تیم موج می زد طوری که بعد از گل یا در انتهای بازی، بازیکنان ایتالیا داخل زمین و روی نیمکت چنان خوشحالی می کردند که انگار فقط بلژیک را نبرده اند و گویی فاتح جام شده اند. تجربه ثابت کرده که هروقت ایتالیایی ها به این سطح از همدلی و انگیزه رسیده اند، اتفاقات تاریخی را رقم زده اند. حالا باید منتظر بود و دید پرشورترین تیم جام تا کجا جلو خواهد رفت.
اما نکته ای که در این میان نباید از ذهن دور بماند نقش پررنگ بوفون در ساختن این همه هیجان و همدلی است. بوفون دروازه بان یا رهبر این تیم نیست، بوفون روح ایتالیاست که در سرتاسر زمین جریان دارد. از معدود دروازه بانان تاریخ که قلمرو دروازه بانی اش را بجای محوطه جریمه در سرتاسر زمین گسترانیده. حالا منتظر پیشروی دار و دسته کوچک ایتالیایی با این رهبر بزرگ شان تا روزهای آخر جام هستیم.