این روزا بیشتر میفهمم که چقدر عاشق هموطن‌هامم. از جانب خودم میگم. تازه میفهمم گاهی اوقات واسه چه چیزای بی‌موردی با هم کلنجار میرفتیم. تهش ظلم و ستم به همدیگه‌رو نمیتونیم تحمل کنیم. مرگ عزیزامونو نمیتونیم آسوده بگیریم. تو و من خود وطنیم. ما از خود همون خاک پاکیم. وقتی میبینم جوونامون پرپر میشن، بغض گلومو میگیره و چقدر سخته که دور باشی از خاکی که شیطان توش خیمه کرده و داره عاشقان ایران را به آتیش میکشه. سلامتی همه جوونای ورزشکار که نمونه‌ی واقعیه رستم و سهرابن. به امید و آرزوی صبر فراوون واسه پدر و مادرای داغ دیده. به امید آزادی عاشقان وطن از بند. به امید فروپاشی این مذهبیون و مذهبشون از خاک پاک ایران زمین.