کیروش می تونه با 11 تا دونده ماراتون که یه کمی پا به توپ هستن، بهتر نتیجه بگیره تا تیم فعلی ملی ایران. هر وقت دروازه بان سوریه صاحب توپ میشه، بازیکن های ایران بی قید و شرط کاملا برمیگردن عقب: مهاجم هدف توی نیمدایره خط وسط ، وینگرها روی خط وسط و بقیه بازیکن ها توی زمین خودمون برمیگردن و می مونن و اونجا منتظر بازیکن های پا به توپ سوریه می مونن. با همچین روشی علی دایی و قلعه نوعی و قطبی هم می تونستن کارنامه خیلی خیلی بهتری به جا بذارن ولی چرا تیم اونا اینجوری بازی نمی کرد؟ اونا فورواردهاشون فقط کار تهاجمی میکردن و کلا وظایف خط به خط تعریف شده بود ولی اینجا تیم کیروش واقعا تیم هست و گروهی بازی میکنن.

من دو سه سال در سطح تیم های کودکان و نوجوانان مربی تیمی بودم که پسرم توش باز میکرد و ترکیب و تعویض و مراقبت از بچه ها و امضای آخر بازی با من بود. یادمه یه روز با یه تیمی بازی داشتیم که توی جدول اول بود و اکثر تیم ها رو دورقمی زده بود و تیم ما هم همچین تیم قوی نبود و بهترین و فکورترین بازیکن هاش دو تا پسر خودم بودن و سه چهار نفر هم داشتیم که قدرت بدنی و نفس خیلی خوبی داشتن. صحبت 14 سال پیش هست: بدون اینکه کسی بهم بگه، یه ترکیب فوق العاده دفاعی چیدم و سرعتی ترین بازیکن فقط اجازه داشت وارد هجده قدم اون تیم بشه و باقی بازیکن ها اجازه نداشتن از خط وسط برن جلوتر. یادمه تمام طول بازی من داد میزدم بچه ها برگردین عقب و کار دفاعی بکنن و چند تا از پدر و مادرهای بچه های تیم داد میزدن و به بچه ها میگفتن برین جلو. خلاصه اون بازی رو 4-1 باختیم و تک گل ما رو هم دو سه دقیقه آخر بازی زدیم که من دیگه چیزی نمی گفتم و بچه ها رو گذاشتم هر جوری دوست دارن با هدایت پدر و مادرهای تماشاچی کنار زمین، بازی کنن. خلاصه که بازی دفاعی خیلی خوب هست و اکثر مواقع نتیجه میگیری و هدف من هم این بود تیممون دورقمی گل نخوره که نخورد.

تیم ملی ما استراتژی خاصی برای بردن بازی نداشت و برنامه ی تیم ما در عمل, گرفتن کاشته (تمارض) و گرفتن اوت و کرنر بود.