اولین دونده ماراتن ایران در المپیک، پایانی به یاد ماندنی داشت اما چه اتفاقاتی افتاد که نفر دوم ماراتن استکلهم نتوانست مثل گذشته به راحتی از خط عبور کند؟ چرا جعفر چهار دست و پا از خط گذشت؟ به گزارش "ورزش سه"، ماراتن طاقت فرساترین رشته ورزشی جهان است و برای لمس بیشتر و بهتر سختی آن می توان ماراتن را با چند پدیده روزمره مورد مقایسه قرار داد. اولین انسانی که مسافت ۴۲ کیلومتر و ۱۹۵ متر را دوید به محض رسیدن به مقصد درگذشت و این حجم از دویدن برای انسان های معمولی مساوی با مرگ خواهد بود. موضوع بعد اینکه دویدن در دو ماراتن یعنی نزدیک به ۲ ساعت و ۳۰ دقیقه با سرعت حدودا ۱۶ روی تردمیل دویدن که بازهم تصور آن سخت به نظر می رسد و به همین دلیل است این مسابقه این قدر در المپیک اهمیت دارد و ورزشکاران آن در دنیا انسان های مهمی محسوب می شوند. پیگیری این رشته به صورت حرفه ای هزینه و زحمت زیادی دارد که طبیعتا به همین دلایل کمتر ورزشکارانی در ایران تمایل پیدا می کنند ماراتن را به عنوان رشته اصلی انتخاب کنند اما حالا بعد از ۱۲۰ سال از رسمیت مسابقات المپیک ایران در ریو اولین نماینده دو ماراتن خود را داشت؛ محمد جعفر مرادی. او بهمن ماه ۹۳ در مسابقات آزاد امارات دست به کار بزرگ و البته عجیبی زد. رکورد ماراتن ایران به طرز عجیبی ۱۱ دقیقه بهبود پیدا کرد و رکوردشکنی با این مدت زمان در ماراتن بی سابقه بوده است. محمدجعفر با زمان ۲ ساعت و ۱۷ دقیقه و ۴۱ ثانیه از خط پایان عبور کرد تا هم رکورد ایران به میزان چشمگیری بهبود پیدا کند و هم برای اولین بار او به حد نصاب حضور در المپیک برسد. او قبل از سفر به امارات به فدراسیون دو و میدانی رفت و برای تمرینات خود درخواست امکانات و کمک مالی کرد تا سهمیه المپیک بگیرد اما به او گفته بودند:"توهم زده ای؟ رکورد المپیک؟ نمی توانی." این رفتار دلیلی نشد تا محمدجعفر تمرین نکند و با هزینه شخصی و البته کمک خانواده رفت، سهمیه المپیک را گرفت و رکورد ایران را ۱۱ دقیقه افزایش داد که این حجم از پیشرفت در رشته فوق تخصصی مثل دو و میدانی بی نظیر است. بازهم بعد از بازگشت او مورد استقبال قرار نگرفت و از خود مدیران داخلی به دنبال اثبات دوپینگی بودن او بودند که درنهایت این آزمایشات منفی از آب درآمد. محمدجعفر مدت ها با فدراسیون تنش داشت که قبل از کسب سهمیه المپیک این موضوع غیر قابل باور بود و شاید در آن موقع سرمایه گذاری روی همچنین رکوردی منطقی به نظر نمی رسید (که می رسید) اما حالا او رکورد دار ایران و دارای سهمیه المپیک است، حالا هم هزینه های او قرار نیست پرداخت شود؟ کل هزینه المپیکی شدن و شکست ۱۱ دقیقه رکورد ایران ۸۰ میلیون تومان شده بود اما آن پرداخت نمی شد و بهانه های مختلفی برای آن آوردند اعم از اینکه مربی تو از آمریکا نمی توانسته برنامه بدهد، پس هزینه ماهی ۳ هزار دلاری آن پرداخت نمی شود و مسائلی این چنینی که هزینه های مورد تایید هم هنوز پرداخت نشده است. هر دونده المپیکی در طول سال شاید از ۲ یا ۳ بار بیشتر نمی تواند بدود چرا که نزدیک به ۲ ماه ریکاوری هر ماراتن طول می کشد و همان ۲ ماه برای مسابقه بعد باید زمان گذاشته شود. پسر گیلانغربی برای جبران هزینه هایش گفته بود شاید به المپیک نرود و به جای آن در مسابقات آزاد یا جایزه بزرگ شرکت کند که از طریق پاداش آن هزینه هایش جبران شود که همین مساله بهانه را دست رییس فدراسیون داد تا او را به بی غیرتی نسبت به پرچم ایران و وطن فروشی محکوم کند. در یک برنامه تلوزیونی معروف هم با همکاری رییس فدراسیون و مجری برنامه نزدیک به یک ساعت محمد جعفر مرادی به عنوان یک وطن فروش و بی تعصب به پرچم ایران مورد سرزنش قرار گرفت تا او دیگر از آن به بعد بدون هیچ سر و صدایی تمرینات خود را فقط برای المپیک ادامه دهد و قید پولی را هم که حقش بود بزند. برای شراکت در افتخار المپیکی شدن محمدجعفر فدراسیون دو و میدانی تصمیم گرفت او را به اردوی خارج از کشور بفرستد که کشور مورد نظر "کنیا" انتخاب شد. تنها ۵ روز آستانه تحمل مرادی طاقت ادامه آن شرایط و محیط را داشت و در کنار خوابگاه قحطی زدگان آفریقایی با حداقل هزینه خوابگاهی برای او در نظر گرفته شد تا او برای المپیک آماده شود. محمدجعفر فورا از آنجا فرار کرد و ترجیح داد تا در همان پارک چیتگر تمرین کند تا کشور خارجی که فدراسیون برای او در نظر گرفته است. با این حال تمام عوامل غیرضروری فدراسیون اعم از رییس از اولین روزهای تحویل دهکده خود را به ریو رساندند و دونده ماراتن ایرانی تنها ۴ روز مانده به دویدن توانست خود را به دهکده برساند. با این علم که به ازای هر یک ساعت اختلاف زمانی ورزشکار یک روز زمان نیاز دارد که زودتر به دهکده برسد، یعنی حدود ۸ روز. با پشت سر گذاشتن تمام این مشکلات روز مسابقه محمدجعفر مرادی به عنوان اولین دونده ماراتن ایران روی خط استارت ایستاد و دوید تا پایان خاطره انگیزی داشته باشد. او نه حمایتی شد و نه هزینه ای آنچنانی را به خود اختصاص داد. در عوض اتهاماتی مثل بی غیرتی نسبت به پرچم، دوپینگی بودن و بسیاری دیگر به او بسته شد اما او با تمام این کاستی ها با چهار دست و پا خودش را از خط گذارند تا مورد تشویق کل جمع قرار بگیرد. رییس فدراسیون بعد از پایان مسابقه گفت:"البته جعفر چند مشکل تاکتیکی در پیچ ها داشت..." اما او مشکل اختلال خواب نداشت، مشکل نداشتن تمرین مناسب، مشکل نبود مربی، مشکل پرداخت نشدن هزینه ها و حمایت نشدن نداشت. شاید اگر مثل سایر ورزشکاران المپیکی و یا همان ورزشکاران دو و میدانی مصدوم که اردوی آمریکا و آلمان رفته بودند با او رفتار می شد، او چهار دست و پا از خط رد نمی شد و با سینه سپر می دوید.