مشتی داری سوئد رو با ایران مقایسه میکنی؟ فوتبال ایران در فساد مطلق بسر میبره و ار طریق یه مشت سپاهی اداره میشه. در ضمن بازیکنان همشون اجبارن باید اطاعت کنن و ساکت باشن چون زندگیشون از این راه میچرخه. نکته‌ی دیگه اینه که سوئد لیدر چماق بدست رو مکنه تو زندون ولی در ایران میشن مالک باشگاه.

کسی که این مطلب را نوشته ابتدایی ترین اصول ورزش حرفه ای را هم نمی دونه. در همه دنیا بازیکنهای آزاد (یعنی بازیکنهایی که با جایی قرارداد ندارند) حقوقشون به مراتب از بازیکنی که با باشگاه قبلیش قرارداد داره بیشتره و راحتتر هم می تونند تیم پیدا کنند. چون اینجوری پولی که قراره به عنوان سهم انتقال به باشگاه برسه، به دستمزد خودشون اضافه میشه. تا حالا هم نشنیدم که یک بازیکن صرفا برای اینکه بخشی از دستمزد آینده خودش، به تیم قبلیش برسه، قراردادش را تمدید کنه. در مورد قدوس هم مطمئن باشید صرفا به این دلیل قراردادش را تمدید نکرده و حتما دلایلی مهمتری بوده که نویسنده این مطلب ازشون بی خبر بوده.

تفاوت‌های فوتبال ایران و کرواسی مقایسه کی‌روش و دالیچ از اساس اشتباه است ارزش کل تیم ملی ایران در این جام حدود ۴۰میلیون یورو برآورد شده بود؛ فقط قیمت راکیتیچ ۵۰میلیون یورو و بیش از کل تیم ملی ایران بوده است! فوتبال ایران » جام جهانی ۲۰۱۸ راکیتیچ ۵۰ میلیون یورویی گران‌تر از کل تیم ملی ایران خبرورزشی/شاهین محمدی؛ «ایران در جام جهانی مربی برنده‌ای مثل دالیچ نداشت» این واکنش برانکو ایوانکوویچ، سرمربی پرسپولیس، به بهترین نتایج تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی بود. برانکو مدعی است در بین مربیان فعال جهان فوتبال بالاترین مدرک مربی‌گری را در اختیار دارد، اما عجیب اینکه تنها تفاوت‌های فوتبال ایران و کرواسی را بین سرمربیان آن‌ها دیده و خواسته این‌طور وانمود کند که ایران به خاطر حضور کی‌روش روی نیمکت در مرحله گروهی حذف شد و کرواسی هم به خاطر دالیچ تا فینال رقابت‌ها بالا رفت و مثلاً اگر دالیچ سرمربی ایران بود احتمالاً ما فینالیست جام جهانی می‌شدیم! حالا بماند که دالیچ در آستانه رقابت‌های جام جهانی سرمربی کرواسی شد و طی ۴ دیدار مرحله حذفی جام حتی یک پیروزی هم در ۹۰ دقیقه کسب نکرد. با این حال باید از تفاوت‌های فوتبال ایران و کرواسی برای برانکو بگوییم. - در شرایطی ارزش کل تیم ملی ایران در این جام حدود ۴۰میلیون یورو برآورد شده بود که کرواسی با تیمی به ارزش بیش از ۴۰۰میلیون یورو به این بازی‌ها آمد و فقط قیمت راکیتیچ ۵۰میلیون یورو و بیش از کل تیم ملی ایران بوده است! - ایران در این جام بازیکنانی از تیم‌های لورکوزن، لیورپول، میلان، اینتر، یوونتوس، اتلتیکو، بارسلونا و رئال مادرید در فهرست نداشت و در حالی که بازیکنان حاضر در لیگ ایران فقط در ۳ بازی ایران مجموعاً ۱۰۷۶ دقیقه برای تیم ملی به میدان رفتند، سهم بازیکنان حاضر در لیگ کرواسی در ۷ بازی تیم ملی پرستاره کشورشان فقط ۲۵ دقیقه بوده است. - تیم ملی ایران در حالی راهی این جام شد که اولین حضور پیاپی خود در تاریخ این رقابت‌ها را تجربه می‌کرد و کروات‌ها ۲۰ سال قبل مقام سومی این بازی‌ها را کسب کرده بودند. - با تمام این تفاوت‌ها ایران در نهایت با بازی مقابل تیم‌های سیرالئون، ازبکستان، تونس، ترکیه، الجزایر و لیتوانی راهی جام جهانی شد و کرواسی که به واسطه حضور در فوتبال اروپا هر ساله بازی با تیم‌های بزرگ اروپایی را تجربه می‌کند، در تدارک جام جهانی به مصاف تیم‌های پرو، مکزیک، برزیل و سنگالی رفت که همگی در جام جهانی حاضر بوده‌اند. این‌ها فقط بخشی از تفاوت‌های فوتبال ایران و کرواسی است، اما بعید است برانکو این تفاوت‌ها را نداند. برانکویی که خوب می‌داند حتی روستای زادگاه او در شمال کرواسی از امکانات بهتری برای برپایی اردوی پرسپولیس در کل ایران برخوردار است! منبع: خبرورزشی

اصن نمیشه به بازیکن های ایرانی ایرادی گرفت. ما ایرانی ها همش روی احساس تصمیم میگیریم. در مقایسه هم با باشگاهای خارجی باید این رو در نظر داشته باشی که همه ی بازیکنان و کادر فنی حق و حقوق خودشون رو سر موقع میگیرند و نباید سر بدهی قبلی و مالیات وقتشون رو بگذرونند. علاقه ی به تیم و غیرت یه چیزی.. حق و حقوق هم یه چیزی... وقتی ابراهیمی و امثالش از قطر پیشنهاد مالی خوبی دارند و بدون مشکل حقوق خودشون رو دریافت میکنند نباید انتظار داشت که در باشگاهای خودشون بمونند

سرمقاله / از فرانسه قهرمان تا رویای ادامه‌دار انگلیسی‌ها ایستگاه سوم: تیم ملی ایران؟ سعید زاهدیان ایستگاه دوم در اروپا به نام دیدیه دشان؛ این تصمیم فرانسوی‌ها نه فقط به معنای تقدیر از اوست بلکه آنها می‌خواهند نام سرمربی و افتخار قهرمانی در جهان برای همیشه در تاریخ ثبت شود. پیش از این اما انگلیسی‌ها در لندن نام یک ایستگاه در خطوط مترو لندن را «گرت ‌ساوت‌گیت» نامگذاری کرده بودند؛ انگلیسی‌ها با شعار بازگشت فوتبال به خانه از تیم خود انتظار قهرمانی داشتند اما رویای آنها محقق نشد. انگلیسی‌ها با لیگ جزیره جذاب و تماشایی، با ستاره‌های گرانقیمت، به عبارتی تجملاتی‌ترین لیگ دنیا با هزینه‌های گزاف به قهرمانی که نرسید هیچ، بلکه در بین چهار تیم نهایی آخر شد. شکست مقابل کرواسی 4 میلیونی در نیمه نهایی و سرانجام باخت مقابل بلژیک برای رسانه‌های غرغروی انگلیسی بهانه‌ای بزرگ بود تا گرت ‌ساوت‌گیت و تصمیماتش را به چهارمیخ بکشند اما واکنش آنها برخلاف تحلیل رسانه‌های داخلی و کارشناسان صداوسیما، استقبال از تیمی بود که تا آخرین نفس جنگید. آنها خوشحالند که یک نسل جوان و طلایی با یک مربی نوگرا دارند. جمله معروف هری کین با این مضمون: «دیگر نمی‌خواهیم برای رسیدن به نیمه نهایی جام جهانی 20 سال صبر کنیم» نگاه آنها را به آینده نشان می‌دهد. بی‌شک انگلیسی‌ها هم نام ‌ساوت‌گیت را بر یکی از ایستگاه‌های مترو لندن نهاده‌اند تا این جام‌جهانی و نتایج آن در تاریخ ماندگار شود وگرنه چهارمی جهان برای انگلیس پرمدعا شاید افتخار بزرگی نباشد که هواداران فوتبال در این کشور را قانع کند اما آنها به این تیم و این نسل طلایی دل بسته‌اند و شاید 4 سال بعد رویای فوتبال به خانه برمی‌گردد تحقق پیدا کند. اما در ایران هنوز تکلیف ما با سرمربی تیم ملی مشخص نیست؛ حتی محمد بنا که خودش حامی کارلوس کی‌روش و نتایج تیم ملی بوده، بهترین نتیجه تاریخ فوتبال ایران را به دستمزد کی‌روش پیوند می‌زند درحالی که این دو موضوع از هم جداست. در فاصله کمتر از 6 ماه مانده به جام ملت‌ها ما باید تکلیف‌مان را با خودمان مشخص کنیم و اگر می‌خواهیم با کی‌روش ادامه دهیم، نیازهای او را برآورده کنیم و بهترین ابزار و امکانات را در اختیارش بگذاریم و بدانیم که در جام ملت‌ها رقبایی همچون کره جنوبی و شمالی، ژاپن، استرالیا و چین با لیپی از شرق و عربستان، ازبکستان، قطر-میزبان جام‌جهانی 2022- و حتی بحرین و عراق و عمان و امارات میزبان از غرب، به جام‌ملت‌ها نگاه ویژه دارند و رقابت آسانی پیش روی ما نیست. اگر ما هم با رویای پایان طلسم 40 ساله به جام ملت‌ها می‌رویم، این را از یاد نبریم که ما هم یک نسل طلایی و جوان داریم که در جام جهانی در گروه مرگ 4 امتیاز گرفت و با صدرنشینی در این گروه تنها چند سانتی‌متر فاصله داشت، اگر طارمی کمی دقیق‌تر به توپ ضربه می‌زد، امروز تیم ما دیگر جای هیچ بحثی نداشت اگرچه هنوز هم از نگاه ما جای بحث چندانی ندارد. نسل طلایی ایران بی‌شباهت به نسل جوان انگلیس نیست؛ تفاوت ما با آنها در سرمربی کارکشته و بزرگی است که 8 سال در ایران کار کرده و تجربه دو جام جهانی و یک جام ملت‌ها را در کارنامه دارد. در هر سه تورنمنت قبلی همه از تیم‌مان راضی بودیم. در جام جهانی 2014 داور پنالتی صددرصد روی اشکان دژاگه را نگرفت تا با حسرتی بزرگ از برزیل برگردیم. در جام ملت‌ها هم با اخراج پولادی اسیر حادثه شدیم اما بازی باخته را 10 نفره برگرداندیم تا بی‌رحمی پنالتی‌‌ها حکم به حذف ما مقابل عراق بدهد اما آن نمایش سراسر از افتخار را نباید فراموش کرد که تیم ایران حذف شد اما بازنده نبود. در جام‌جهانی روسیه هم کار تیم ایران کم از شاهکار نداشت. بیایید بحث اخلاق و رفتار کی‌روش را از عملکرد تیم‌مان جدا کنیم. این بهترین نتیجه تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی است و نمی‌توان آن را انکار کرد. حالا ماییم و یک نسل طلایی که رویایی بزرگ دارد. لازم نیست یک ایستگاه در مترو به نام کسی بزنیم یا مجسمه‌هایی از ستاره‌ها در شهر به نمایش بگذاریم؛ کافی‌ است دل‌های‌مان را به هم گره بزنیم و به این نسل آینده‌دار و جوان با امید نگاه کنیم. حال چه قهرمان شدیم و چه رویای‌مان به تعویق افتاد، ملالی نیست چون یک ملت بزرگ، با یک تیم دوست‌داشتنی و یک رویای شیرین، همیشه نزدیکی خود داریم.