به گزارش خبرگزاری تسنیم، قلم زدن در راه حق و حقیقت رسالت‌شان بود؛ راویانی که به بلندای آسمان پرواز کرده و بهشتی شدند تا امروز غم از دست دادن‌شان برای خانواده‌شان، ما و جامعه رسانه‌ای و ورزشی کشور یک ساله شود. میلاد حجت‌الاسلامی، خبرنگار ورزشی خوش‌ذوق، پر ایده و خندان خبرگزاری تسنیم به همراه حسین جوادی، خبرنگار ورزشی موفق و ذاکر اهل بیت که در روزنامه وطن امروز مشغول بود، امروز یک سال است که دیگر در بین ما نیستند.

میلاد و حسین سال گذشته و ساعاتی پس از سال تحویل ۹۴ همراه با تیم ملی فوتبال کشورمان راهی اتریش شدند تا بتوانند دو بازی بزرگ دوستانه مقابل شیلی و سوئد را پوشش بدهند. همزمان با این سفر در اروپا و روز دوم فروردین‌ماه ۹۴ دیدار مهمی برگزار می‌شد. بارسلونا در ایالت کاتالونیا از رئال مادرید پذیرایی می‌کرد و قطعاً از دست دادن پوشش این بازی بزرگ کمی سخت بود. به همین دلیل میلاد حجت‌الاسلامی و حسین جوادی پیش از سفر به اتریش برنامه‌ریزی‌های خود را انجام دادند تا پس از رسیدن به وین بلیت بارسلونا را تهیه کرده و راوی دیدار ال‌کلاسیکو برای علاقه‌مندان ایرانی این دیدار باشند. همه چیز مهیا شد، سفر به بارسلونا و روایت حاشیه‌های دیداری که ۲ بر یک به سود بارسلونا خاتمه یافت. همه چیز تمام شده بود و میلاد و حسین در آخرین تماس‌هایی که داشتند از لذتی تعریف می‌کردند که در بارسلونا چشیده بودند.

در راه رسالت حرکت کردن، یعنی تا آخرین لحظه کار را درست انجام دادن و به تعهد عمل کردن؛ تعهدی که میلاد حجت‌الاسلامی و حسین جوادی به درستی به آن عمل کردند. میلاد آخرین تماسش را ساعت ۱۰:۲۹ صبح روز چهارم فروردین‌ماه ۹۴ با همکاران خود در خبرگزاری تسنیم برقرار کرد و این پیغام را داشت: «تمرین تیم ملی چهار ساعت دیگر آغاز می‌شود». خبررسانی برای انجام تعهد و سپس آفلاین شدن؛ هنوز هم آخرین آنلاین میلاد در وایبر ۱۰:۴۸ چهارم فروردین ۹۴ است، پیش از سوار شدن به هواپیمای ایرباس A۳۲۰ شرکت ژرمن وینگز و سقوط در قله رشته کوه آلپ؛ سقوطی در جنوب فرانسه که میلاد و حسین را به اوج رساند و حالا آنها از نزدیکی خدا و از آسمان نظاره‌گر ما هستند، ما که تلاش خواهیم کرد رسالت این دو خبرنگار از دست رفته را ادامه دهیم و هرگز فراموش‌شان نخواهیم کرد.

قلم زدن برای کسانی که در راه حق و حقیقت حرکت کردند، سخت است و نوشتن درباره میلاد و حسین سخت‌تر. پس بیشتر از این نمی‌توان چیزی گفت، اما یک جمله همیشه در مواجه شدن با این اتفاق آرامبخش است: «میلاد و حسین همیشه زنده‌اند، همیشه کنار ما هستند و جای آنها سبز سبز است، همان‌طور که خودشان سبز بودند و سبز زندگی کردند. میلاد و حسین همیشه در قلب همه ما جا دارند». میلاد جان، حسین جان یادتان همیشه زنده می‌ماند؛ حال همه ما خوب است، اما شما باور نکنید. لایق باشیم، قرار ما با شما در بهشت برین خدا.