علی کربلایی - خبرگزاری خبرآنلاین؛ شاید بعد از شنیدن کلمه «چیپ» یاد پنالتی دیدنی زیدان در فینال جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، مقابل جان لوئیجی بوفون بیفتید، شاید هم تصویر رائول گونزالس در ذهنتان تداعی شود. چیپ زلاتان ابراهیمویچ در لباس اینتر میلان از پشت محوطه جریمه‌ هم ممکن است از ذهنتان عبور کند. همین گل فصل گذشته مسی به  نویر هم یک چیپ زیبا بود. ممکن است حتی یاد مرد یخی فوتبال اروپا، دنیس برکمپ بیفتید. در این صورت باید گفت شما یک آدم با ذهنی پرت از فوتبال ایران هستید!

این روز‌ها، دوباره بحث کری‌های دو تیم استقلال و پرسپولیس داغ شده است. علی فتح‌الله‌زاده در یک اقدام جالب، اعلام کرده اسنادی دارد که پرسپولیس از استقلال هشت گل خورده است! حالا کسی نمی‌داند دلیل این که این اسناد تا امروز منتشر نشده، این است که آقای فتح‌الله زاده از مسائل امنیتی هراسی دارند، یا این‌که یک مسابقه فوتبال جزو اسناد طبقه شده یک مملکت است که تا امروز کسی از آن چیزی نمی‌دانسته است.

فتح‌الله زاده زمانی که تصمیم گیرنده اصلی باشگاه استقلال بود هم خیلی دوست داشت بمب بترکاند. این روزها هم شروع کرده به بمب ترکاندن در فضای مجازی. بسیار جالب است که یکی از مدیران سابق پرسپولیس، امیر عابدینی هم پاسخ او را داده است.

این که افرادی که وظیفه‌شان مدیریت کلان فوتبال این مملکت است و روزگاری تصمیم گیرنده اول این دو باشگاه بزرگ بودند، این چنین هوادار مابانه کری می‌خوانند، شاید نشان دهنده وضعیت کلی فوتبال ما باشد. فوتبالی که مدیریت خنده بر آن حاکم است و برای مدیران سابقش، وضعیت این دو تیم در جدول نیست که مهم است. مهم‌ترین چیز برای آن‌ها این است که هواداران برای‌شان هورا بکشند.

حالا کار به کری‌های شیش و هشت رسیده است. «چیپ» بودن موضوع، آن‌قدر واضح است که نیازی به تبیین دوباره و واکاوی ندارد. این که دو مدیر فوتبالی که مجموع سن‌شان بیش از ۱۵۰ سال می‌شود، این چنین برای هم در فضای عمومی کری می‌خوانند، شاید فقط در فوتبال ایران دیده شود. تلاش برای حضور در صدر اخبار، با اظهار نظرهای بیهوده‌ای که دردی از مساله‌ای دوا نمی‌کند، فقط در این فوتبال دیده می‌شود.

بارسلونا در سال‌های گذشته به رئال مادرید یک بار ۶ گل و یک بار ۵ گل زده است. شاید امروز کمتر بازیکنی از آن اتفاقات یاد کند. بازیکنانی که در آن مسابقه حضورداشتند و گل هم به ثمر رسانده‌اند، به دنبال افتخارات آینده هستند و وقتی در آن مورد از آن ها سوال می‌شود، آن ها می‌گویند این نتایج مربوط به گذشته است و باید به آینده نگاه کرد. تفاوت رویکرد بازیکنان حرفه‌ای فوتبال با بازیکنانی که این روزها در فوتبال ایران بازی می‌کنند، در نوع خودش جالب است. بازیکنانی که خیلی حرفه‌ای پول می‌گیرند و ار در آن تعویقی بیفتد، خیلی حرفه‌ای اعتصاب می‌کنند.

مدت هاست این دو تیم از سومدیریت رنج می‌برند و شاید ما هواداران هم مقصریم. لیلی به لالای مدیرانی گذاشتیم که فقط برای ما سر و صدا کرده اند. بمب ترکانده اند و ثمره کارشان با رفتنشان از آن سمت از بین رفته است. اگر ما هم انقدر سلیقه‌مان «چیپ» نبود و دل به این کری‌های زود گذر نمی‌بستیم، شاید این دو تیم هم وضعیتی مشابه تیم‌های با ثباتی مثل نفت تهران داشتند. تیمی که بدون سر و صدا، چند سالی است مدعی لیگ شده و مدیریتش آن قدر خوب بوده که با فرکی، گل‌محمدی و منصوریان، بدون هیچ خرید بزرگی تیم‌شان را مدعی قهرمانی لیگی کرده‌اند که باشگاه‌های بزرگش فقط به فکر بمب ترکاندن هستند. ۷

نمی‌شود دغدغه پیشرفت داشت و همزمان، با انگشتان دست برای حریف کری خواند!