روزیکه آخوند از فوتبال ترسید و بعد از آن بود که سردار‌هایِ نظام به فوتبال حمله ور شدند تا ریشه این ورزش را بخشکانند تا دیگر چنین جشن‌هایِ ملی‌ را شاهد نباشند و پشتِ آخوند نلرزد و آخوند لباسِ نجسِ خودش را دیگر خیس نکند ...

نمیدونم چرا هنوزم بعد 2 بار رفتن جام جهانی از اون سال دیدن این پیروزی یه حال دیگه ای داره!!!

عجب روزی بود. هرگز فراموش نخواهد شد.

پیروزی تاریخی... ما که بعد از برد چنان دادهایی می زدیم که میدان تجریش می لرزید... یادش به خیر... یکی از شادترین روزهای زندگی...

خوش به حال من که با پدرم نظاره گر این بازی در Melbourne بودم. استرالیها از غم باخت گریه میکردن و ما از خوشحالی پیروزی اشک میریختیم! یادش گرامی.

در فوتبال همیشه صدای اورژینال بازی حس نوستالژیک رو منتقل میکنه نه صدای مصنوعی که بعدا کارگزاری شده..خواهشا این کارهارو نکنید آقای وارث...مستند ساختن با شرح وقایع مسئله ایست جدا اما گزارش کردن یک بازی انجام شده یک عمل سبک و مسخره هست..

از ان شبهایی بود که ارزو میکردم صبح نشه بعد از بازی رفتیم هتل بچه ها واز تمام حماسه سازان روی پیراهن ایران امضا گرفتم برای یادگاری ان شب فراموش نشدنی جای همه خالی .از بس فریاد زده بودم برای دومین بار برای یکهفته صدایم رفته بود بار اول هم سال 52 بعد از شش گل تاریخی پرسپولیس به تاج.

من همون صدای خیابانی رو ترجیح میدم اما این مستند هم زیبا بود چون در واقع اصل بازی زیبا بود.

خدا چکارت کنه ادمین جان که اشک مارو در اوردی. میشه یه روزی که از رفتن اخوندها از ایران دوباره مردم اینجور شادی کنند؟