یکی از دوست‌داشتنی‌ترین ورزشکاران تاریخه این آدم. بسیار مودب و با پرسیتژ. حیفه که داره کم کم می‌ره.

همه جای دنیا ورزشکاران و تماشاچیها دارن از ورزش لذت میبرن، ماها فقط دوست داریم هم رو تخریب کنیم و عصبانی باشیم!

اتفاقا یه کامنتی مربوط به همین مساله زیر ویدیوی خلاصه ی بازی اون تیم پیشکسوتان اسپانیایی و هنرمندان ایرانی نوشتم که اینجا کپی میکنمش.

ی بابا یه مشت آدم گنده وایسادن یه بازی نمایشی رو تحلیل فنی میکنن! بابا یه بازی نمایشی که دیگه این حرفا رو نداره! 5 یا 6 ایرانی حرف زدن همه از وضع بدنی و ... حرف زدن! یه غیر ایرانی حرف زد از دوستی ملتها و... (ولو کلیشه ای و شعاری) گفت! تو زمینم شرط میبندم همه دنبال ""اثبات"" شایستگی هاشون هستن انگار که مربی تیم ملی اون بالا نشسته واسه انتخابشون! عقده ی چند سال دیگه هر دقیقه تو رسانه ها نبودنه دیگه. حالا خوبه هنوزم همتون کمابیش مطرحید از بس که تو اون مملکت دیگه اساسا جز فوتبال چیز زیاد دیگه ای واسه تفریح مردم عادی باقی نمونده! شرط میبندم واسه همچین بازی ای سر هم حتی داد هم میزنن تو زمین! یه صحنه فقط دیدم عنایتی چطوری داشت به داور اعتراض میکرد انگار کم کمش فینال جام حذفیه! یا اون بازی با میلان پرسپولیس، اینقدر زدن میلانی ها رو (که حتی قلم بند نداشتن) که صداشون در اومد و به وضوح تمام نیمه ی اول شدید همشون عصبانی بودن.! کلا دقت کردین فضای ورزش ایران و به تبعش رسانه های ما غیر از توپ بازی و لقد پرونی و گاویز شدنش و در نتیجه بحث "مدال" و "نتیجه" چیز دیگه ای از ورزش حالیشون نیست؟ تمام رویدادها از جمه مثلا همین دو هفته المپیک، در کنار ورزش، جشنی و کارناوالی رنگارنگ از موسیقی و رنگ و شادی و رقص و هیجان هم هست، مال ما فقط خود مسابقه ها پخش میشه و پشت بندشم طبق معمول چس ناله در مورد امکانات و سرمایه گذاری و گریه و زاری و غمباد که چرا ما نتیجه نمیگیریم و هر کی هم فکر خودشه و همه گریه میکنن که چرا دولت بیشتر به ما پول نمیده! حالا لابد اینام دو روز دیگه میخوان جمع شن با هم تمرین کنن و گریه و زاری راه بندازن تو روزنامه ها که دولت چرا به ما هم بودجه نمیده تا خرج کنیم و به مرز آمادگی برسیم و بریم در مصاف با "هنرمندان" دیگه ی جهان برای ملت ایران افتخار کسب کنیم! همه شون یه طوری رفتار میکنن انگار این کشور حالا همه ی مشکلات دیگه اش حل شده، فقر وبیکاری و فساد توش ریشه کن شده و از قله های افتخار فقط همین یه سکوهای المپیکه که فتح نشده مونده و از نون شب واجبتره که حتما حتما با مدال آوردن تو المپیک افتخار کسب کنه و اصلا از این مهمتر دیگه تو کشور ایران موضوعی نبوده و نیست! دل مردم کشوری که توش هزار میلیار هزار میلیارد میبرن بایدم به همین چیزا خوش باشه دیگه! اگر مذهبین به امام زمان خوش باشه و حس معنوی، اگرم مذهبی نیستن به طلاهای المپیک و حس ملی.

در تایید این که از فوتبال و ورزش غیر از توپ بازیش چیز دیگه حالیشون نیست این که همین چند هفته پیش باشگاه ذوب آهن از دست یه ناظر بازی شاکی بود که اجازه نداده بود تو ورزشگاه یه کلیپ و آهنگ پخش بشه! که بیانیه داده بودن گفته بودن گویا آقایان فکر میکنن فوتبال یعنی همون اتفاقات توی زمین چمن و بس! در حالی که تمام دنیا ورزشگاه رفتن یه جور جشن ورزشی شاده که آخر هفته ی طرفو میسازه. به ورزش کلا یه مقدار زیادی با خوره بازی و عقده ای بازی پراخته میشه تو ایران. امریکایی ها بالای ۱۰۰ تا مدال رو تو المپیک خنده خنده و بدون جر دادن خودشون با ساعتها حرف و سخنرانی و میزگرد و کارشناسی و مارشناسی و...میبرن، زیادم درباره اش حرف نمیزنن چه قبلش چه بعدش. تو ایران با مدال المپیک مثل جایزه ی نوبل برخورد میشه البته فقط در مقام حرف! کلی درباره اش حرف میزنیم بعد رکورد تکرار نشدنیمون ۱۲ مدال بوده!