چیزی که برزیل دهه 80 (مخصوصا 1982) رو از بقيه تیم های تاریخ جام جهانی جدا میکنه، روح عصیانی هست که در بازیشون دیده میشه. حتی چهره شون هم مثل انقلابی های آنارشیست آمریکای جنوبی بود که هدفی فراتر از فوتبال داشتن. در فلسفه ژوگو بونيتوي تله سانتانا، اگر از حريف عقب افتادي، نبايد فقط به فكر جبران نتيجه مي بودي. بايد دو گل زيبا مي زدي و برنده بازي ميشدي. نتيجه اش اين 11 گل زيبا تو جام جهاني 82 بود و له كردن تمام حريفان، و البته شكست از ايتاليا و حذف از جام، در حالي كه فقط به يك تساوي نياز داشت. بيشتر كارشناسان، برزیل رو لایق قهرمانی تو اون جام می دونستن. در سالهاي بعد، كارلوس آلبرتو پريرا نقاط ضعف مزمن تيم سانتانا (دروازه بان و خط دفاعي) رو حل كرد و در 1994 قهرمان شد. اما به تدريج روح بازي زيبا كه زاييده فرهنگ فوتبالي آمريكاي جنوبي بود از برزيل رخت بست و به خاطره ها پيوست.

‫من (به دلایل احساسی) هیچوقت برزیل رو دوست نداشتم و همیشه طرفدار آلمان بودم. اما برزیل تحت مربیگری تله سانتانا واقعا فوق العاده بود. برزیل ۱۹۸۲ حقیقتا یکی از بهترینهای تمام دوران بود. جالبتر از همه دروازه بان خرفت شون بود (والدی پرز آرودا) که عین آب خوردن گل میخورد. ترکیب زیکو-ادر-فالکائو-سوکراتس دیوانه کننده بود.

‫دکتر سوکراتس کاپیتان تیم که اصلا خودش یه معجزه ی مطلق بود. هم خیلی سیگار میکشید و هم مشروب فراوان میخورد. هنرش رو توی گلهایی که به دینوزوف و رینات داسایف زد میشه آشکارا دید. دکتر سوکراتس که متخصص بیماریهای عفونی بود خیلی زودتر از معمول فوتبال رو کنار گذاشت تا ‫مطبش برگرده و در عین حال به تحقیقات آکادمیکش روی ایدز ادامه بده. اگه اشتباه نکرده باشم، سوکراتس چند سال پیش به دلیل مشکلات کبدی فوت کرد. ‫به عنوان یه طرفدار همیشگی آلمان، جای برزیل تله سانتا -بخصوص برزیل ۱۹۸۲- همیشه توی قلبم هست.

واقعا چی شد که وارثان این نسل طلایی شدند امثال فرد و جو و پائولینیو و هالک ! درسته کارلوس آلبرتو پریرا برزیل رو در چام جهانی 94 قهرمان کرد ولی از طرفی همون کسی بود که روح فوتبال زیبا رو از برزیل گرفت برای رسیدن به یه تیم نتیجه گیر . همون تفکری که اسکولاری باهاش برزیل 2014 رو نابود کرد . حیف از این تیم !