به گزارش خبرگزاری تسنیم، در قرن بیست‌ویکم، ناپولی صاحب دو اسکودتو شده است؛ یکی در سال ۲۰۲۳ و دیگری در سال ۲۰۲۵. قهرمانی نخست با هدایت لوچانو اسپالتی به دست آمد و دومی با آنتونیو کونته. در فصل ۲۳-۲۰۲۲ ویکتور اوسیمن در خط حمله درخشید و در فصل بعد نوبت به روملو لوکاکو و البته اسکات مک‌تامینی رسید. خویچا کواراتسخلیا نیز زمانی که اسپالتی تیم را به قهرمانی رساند، مقابل نگاه جهانیان درخشید؛ البته کوارا تنها نیمی از دوران قهرمانی با کونته را تجربه کرد و در زمستان راهی پاری‌سن‌ژرمن شد.

ناپولی ۲۰۲۳ با ناپولی ۲۰۲۵ تفاوت‌های آشکاری دارد؛ مربیان متفاوت، بازیکنانی متفاوت و سبک‌هایی کاملاً متمایز اما یک نفر در هر دو قهرمانی نقشی کلیدی ایفا کرد؛ کسی که تیم را گرد هم آورد، مدیریت کرد و نقشش کمتر از اسپالتی یا کونته نبود؛ آئورلیو دی‌لورنتیس.

دی‌لورنتیس در دوران ریاستش بر ناپولی چه چیزها که درباره خود نشنید! او را دیوانه، لجوج، هیستریک، بی‌ادب، مدیری ضعیف و فاقد صلاحیت فوتبالی خواندند. بارها و با اشاره به فعالیت او در حوزه تهیه‌کنندگی سینما گفتند؛ «بگذار فیلمش بسازد اما وارد فوتبال نشود» با این‌ همه از چهار اسکودتوی ناپولی در تاریخ، دو تای آن در دوران زمامداری او به دست آمده است.

بیایید به آخرین قهرمانی نگاه کنیم؛ فصل ۲۵-۲۰۲۴. زمانی که ناپولی انتصاب آنتونیو کونته را اعلام کرد، بسیاری متعجب شدند. با توجه به شناختی که از خلق‌وخو و رودیکردهای رفتاری سفت و سختدی‌لورنتیس و کونته، همه گفتند؛ «این دو همدیگر را خواهند کشت!» هر دو شخصیتی تندخو، پرشور و صریح‌اللهجه دارند. نگرانی‌ها از همان ابتدا وجود داشت که این اتحاد دیری نخواهد پایید. به نظر می‌رسید که قایق ناپولی پیش از آنکه به دریا بزند؛ در ساحل خواهد شکست.

در نهایت اما قایق ناپولی با کونته و دی‌لو بر پهنه‌ دریا پیش رفت و جام قهرمانی را به ساحل آورد. مسیر آسان نبود. در همان هفته‌های نخست فصل، کونته نارضایتی خود را آشکار کرد؛ «نقل‌وانتقالات کو؟» همگان می‌دانند که آنتونیو بدون تقویت تیم، کار نمی‌کند و همگان می‌دانند که دی لورنتیس از آن دسته رئیس‌هایی نیست که بی‌حساب و کتاب خرج کند. هر یورو برای او معنا دارد. تفاوت‌های ماهوی از همان ابتدا نمایان بود.

با این حال؛ این دو نفر با هم به تفاهم رسیدند. دی لورنتیس، الساندرو بونجورنو مدافع ملی‌پوش تورینو را به خدمت گرفت؛ مدافعی گران‌قیمت که چندین باشگاه بزرگ ایتالیایی به دنبالش بودند. رئیس همچنین بازیکن محبوب کونته یعنی روملو لوکاکو را نیز در اختیار مربی گذاشت. برگ برنده تیم اما اسکات مک‌تامینی اسکاتلندی بود؛ بازیکن مازاد منچستریونایتد که قطعا خوشبین‌ترین افراد هم نمی‌توانستند درخشش بی‌نظیر او در این فصل را پیش‌بینی کنند.

اگر رابطه‌ دی‌لو و کونته در آغاز محل تردید بود (و همچنان هست) اما اتحاد کونته و لوکاکو ایده‌آل از کار درآمد. به‌ محض پیوستن مهاجم مورد نظر، آنتونیو آرام شد و فاز منفی‌نگری او فروکش کرد. تیم وارد روندی پایدار شد؛ بدون مسابقات اروپایی، دقیقاً همان شرایطی که کونته دوست دارد.

سپس زمستان از راه رسید و کواراتسخلیا فروخته شد. پول خوبی بابت او دریافت شد اما جای خالی‌اش محسوس بود. دیوید نرس جانشین خوبی برای او بود اما مشخص شد که او بازیکنی است که عملکرد درخشانش بیشتر در نقش ذخیره اتفاق می‌افتد. ناپولی در نهایت ناچار شد نواه اوکافور را از میلان قرض بگیرد. او که از نیمکت میلان آمده بود، راهی نیمکت ناپولی شد. در بهار فقط چهار بار به‌ عنوان یار تعویضی به میدان رفت؛ آخرین بار در شانزدهم مارس.

کونته از فروش کوارا و نبود جایگزینی درخور، عمیقاً ناراضی بود و بارها این موضوع را در رسانه‌ها مطرح کرد. دی لورنتیس احتمالاً از این سخنان برآشفته بود اما خونسردی خود را حفظ کرد. کونته غر زد اما تیم نتیجه گرفت. دی‌لو می‌دانست که باید دخالت نکند، اگرچه احتمالاً بارها وسوسه شد که وارد عمل شود و حرف‌های دلش را بزند.

در نهایت ناپولی با اسکات مک‌تامینی، بیلی گیلمور و فیلیپ بیلینگ قهرمان سری A شد. بازیکنانی باکیفیت، هر چند که پیش از این فصل، تصور حضورشان در ترکیب تیم قهرمان ایتالیا دشوار بود. بیلینگ در زمستان به‌ عنوان بازیکن تعویضی اضافه شد اما گیلمور و به‌ ویژه مک‌تامینی به ارکان تیم بدل شدند. مک‌تامینی مهمترین و ارزشمندترین بازیکن فصل سری A لقب گرفت. کسب عنوان قهرمانی با چنین ترکیبی، آن هم بدون حضور در رقابت‌های اروپایی، نمایشی درخشان از کونته بود. او بار دیگر ثابت کرد که در کوتاه‌ترین زمان ممکن می‌تواند تیمی را به قله برساند اما معجزه‌ واقعی این بود که برخلاف انتظار، سرمایه‌گذاری کلانی صورت نگرفت. سرمایه‌ای که معمولاً تیم‌های کونته از آن برخوردارند و این همان جادوی دی‌لورنتیس است.

رئیس ناپولی ریسک کرد و کونته را به خدمت گرفت؛ مربی‌‌ای که به همان اندازه که موفق است، سرسخت و پرچالش نیز هست. با وجود تمام اختلافات، آنها فصل را با قهرمانی به پایان رساندند. آینده اما نامعلوم است. حرف‌وحدیث‌ها از مدت‌ها پیش درباره جدایی احتمالی کونته به گوش می‌رسد. برخی رسانه‌ها گزارش داده‌اند که او رویای بازگشت به یوونتوس را در سر دارد. هنوز مشخص نیست که در صورت جدایی او، چه کسی هدایت ناپولی را به عهده خواهد گرفت.

با این حال یک نکته روشن است؛ دی‌لورنتیس صرف‌نظر از آنکه درباره‌اش چه فکری می‌کنید، مرد بزرگی برای ناپولی است. او بی‌عیب نیست؛ جایگاه دهم در فصل گذشته و فروپاشی تیمی که کمی پیش‌ از آن قهرمان شده بود، بخش زیادی از آن، حاصل تصمیم‌های اشتباه او بود. در سال‌های حضورش در باشگاه، اشتباه کم نداشته است. این حقیقتی انکارناپذیر است اما حقیقت دیگری نیز وجود دارد؛ دی لورنتیس نیمی از اسکودتوهایی ناپولی (۲ از ۴) را در دوران مدیریتش رقم زده است. او به‌ تنهایی فاتح آنها نبوده اما زمینه‌ساز و خالق آنها بوده است؛ پس همان‌طور که ژوزه مورینیو در کنفرانس مطبوعاتی معروفش گفت؛ «احترام!»