یادتون هست تا همین چند سال پیش ایران چقدر راحت گل میخورد. چقدر منتظر معجزه علی کریمی یا رحمتی بودیم تا ببریم. چقدر بازیکن سالاری بود. چند تا از بازیکنان فکر میکردند که بدون اونها فوتبال ایران تعطیل میشه. کدوم کشور آسیایی حتی با پولهای زیاد تونستند یک مربی مثل کیروش بیارند. ولی متاسفانه ما مردم در تاریخمون ثابت کردیم که اگر کسی ما رو رو سربلند کرد, با زیاده خواهیمون همه چیز رو نابود کنیم.

من فکر نمیکنم مشکل از زیاده خواهی‌ مردم باشه رضا جان، مشکل این است که مردم ما چشم ندارند موفقیت یکی‌ دیگر را ببینند، حاضرند خودشان هم نداشته باشند اما کس دیگری هم نداشته باشد. مردم ما نمی‌دانند، شاید هم نمی‌فهمند، فرهنگ درست زندگی‌ و رفتار درست در میان مردم دیگر باید چگونه باشد. اگر کسی‌ در این بین به آنها کمک کرد، برای آنکه نشان دهند از این شخص کمتر نمی‌دانند به خرد کردن و نابودی آن و تمام کارهای او می‌پردازند. تاریخ را بخوانید تا ببینید غیر از این نبود. از دوران امیر کبیر بی‌چاره که به آن شکل کشتندش تا همین کیروش خودمان، به یک شکل عمل شده. زمانی‌ که دیگر به هر دلیلی‌ در بین ما نیستند آن زمان فقط غصه می‌خوریم و در گذشته خود زندگی‌ می‌کنیم. نه نقد پذیریم و نه سپاس گذار. اما بهتر از ما در دنیا منتقد تر و ایراد گیر تر وجود ندارد

شاید هرگز پدیده کیروش در ایران تکرار نشه. باید از ایشان حمایت بشه تا در جام جهانی بدرخشیم. اگر سهل انگاری کنیم سالهای سال حسرت خواهیم خورد.

من فکر میکنم بزرگترین هدیه مستر کیروش به فوتبال دوستان ایرانی دیدن بازی تیم ملی بدون استرس و تپش قلب است . سالها بود که هر زمان تیم ملی بازی داشت ٬ بدون در نظر گرفتن قدرت و یا ضعف تیم حریف ٬ تیم ما ارامش نداشت و سراسیمه و بدون هدف و برنامه بازی میکرد و تمام سنگینی بازی روی دوش مهرهای تکنیکی ما بود ٬ ولی دوستان باور کنید الان چند سالیست که برای دیدن بازی تیم ملی هیچ استرسی ندارم و خودباوری و ادغام تکنیک و قدرت جوانی و شوق به انجام هر چه بهتر در کار گروهی تیم ما را به یک تیم شکست ناپذیر تبدیل کرده و چقدر لذت میبرد تماشاگر ایرانی از داشتن چنین تیمی . جونم مستر کیروش .

نقطه عطف فوتبال ایران...رنسانس کیروش.