روحش شاد ... به امید ماندگاری یادش ...

کاش صد سال دیگه می موند و افتخار ما بود ولی رفتنش هم چه شکوهی داشته . یادش تا همیشه ماندگار باد

مام میهن به تو میبالد... یادت جاودان باد...

واقعا پشتکار این بشر مثال زدنی هست، بعد از از دست دادن پاش روی مین توی چند رشته ورزشی از جمله وزنه برداری معلولین مدال آور بوده، و تو دوچرخه سواری یکی از سهمیه های قوی ایران در المپیک، با وجود اینکه با بیماری و مرگ همسرش هم مواجه بود. روحت شاد، به ما درس دادی!

مراسم رو میدیدم. اصولا کشور ما و مخصوصا رسانه ی اصلیش که از المپیک و کلا رویدادهای ورزشی غیر از همون ظاهر مساله یعنی لگدپرونی و گلاویز شدن و توپ بازیش و حرف زدن از بعد فنی و نتیجه و مدالش اونم با حرص و خوره بازی و نوعی عقده و عصبانیت و طلبکاری طوری که انگار حالا این مدالها تمام عقب ماندگی های دیگه مون رو جبران میکنه و هرگز هیچ ورزشکاری از هیچ کشور دیگه ای هم شایستگی پیروزی مخصوصا جلوی ما رو نداره، از چیز دیگه که سر در نمیاره. کمتر شنیدم تحسینی از دهن مجریا و گزارشگرای ما درباره ی ورزشکاری که با ما روبرو میشه بیرون بیاد مگر برای گنده تر کردن ارزش کار ایرانیه در صورت پیروزی و اونم معمولا با لحن نامناسب و اضافه کردن جملات زننده همراه با تحقیر بعدش که همون یه ذره رو هم خراب کنه! در حاشیه ی این رویدادها برای هفته ها دنیایی از جشن و شادی و رنگ و رقص به پاست و ما شوت شوتیم و مثل خوره ها فقط مدال و سکو رو میفهمیم چیه! دیشب هم اونجا یک ورزشگاه پر از آدم برای دقایقی مشغول شکلی از ادای احترام به این ورزشکار بود که لنگه اش رو عمرا در کشور خودش نبینیم (چه برسه بزرگتر و بهترش رو که طبیعتا میبایست باشه) و این در تمام دنیا زنده روی آنتن ها رفت. گزارشگر تلویزیون میگفت اگرچه جشن و شادی و رقص و موزیک در پی همچین اتقاقی وجدان آدمو قلقلک میده ولی قطعا روح بهمن هم به شادی همنوعانش راضیه و از این حرفا. یه جور حرف کلیشه ای و نوعی توجیه، ولی همین که اون فرد برای اون شخص درگذشته اینقدر احترامو قائله که نیاز به توجیه میبینه خودش ارزشمنده. اونوقت گزارشگرای ما خدا نکنه یکی جلوی ما ببره، تقریبا فقط فحش خوار مادر به یارو و کشورش و داورا نمیدن! وقتی گزارشگره اون حرفو زد تو دلم بهشون گفتم ای بابا.. بعید میدونم که تو خود ایران کسی همچین چیزی از فکرش بگذره و از دهنش بیرون بیاد. اصولا تو ما ایرانیها احساس همذات پنداری و همبستگی و پیوستگی با باقی دنیا و تعلق به جامعه ی جهانی به وجود نیومده و هنوز مثل عصر خیارشورشاه بسیار بسته ایم و همه چیز رو فوقش در مقیاس ملی میبینیم. همه ی دنیا برامون همین ایرانه و خیال میکنیم همه هم بیرون از اون مرزها دشمنمونن! کمتر پیش میاد آرزویی برای تمام دنیا داشته باشیم و معمولا مثل خوره ها و عقده ای ها آرزوهامون محدود به ایران و ایرانیه! خیلی شوت تر از این حرفاییم که مثلا گزارشگر فوتبال ما بعد از حمله در پاریس بخواد ابراز همدردی بکنه چون احساس پیوستگی و ارتباطی با این موضوع نمیکنه! ما اونها رو "اونها" میدونیم و خودمون رو "ما". برای ادای احترام به افراد درگذشته مون هم غیر از ختم های گوشخراش و روح خراش کار دیگه ای بلد نیستیم و مثلا شمع روشن کردن افراد جلوی در سفارت کشورهایی که فاجعه ی ملی ای توشون افتاده هم میشه دستمایه برای مسخره کردن تو فیسبوک! یعنی به این مقدار اندک باز بودن به روی دنیا هم راضی نیستیم و کوچکترین تلاش در زمینه ی تغییرش رو تنبیه و سرکوب و تمسخر و تحقیر میکنیم. این ربط چندانی هم به جمهوری اسلامی نداره برعکس این که مد شده همه ی رذائل رو با این توجیه کنیم. ما ایرانی ها به صورت تاریخی پیچیده و بسته بودیم حتی در روابط شخصیمون و جمهوری اسلامی تنها کاری که کرده این بوده که همونطوری پیچیده و بسته نگهمون داشته و به خوبی از این میراث نحس تاریخی و فرهنگی پاسداری کرده و جلوی به روز شدنمون رو گرفته. جمهوری اسلامی متناسب با برآیند روحیات ایرانی هاست و از بطن همین جامعه به وجود اومده و به هیچ عنوان چیز عجیبی نیست. حتی اگر نماینده ی فقط یک طبقه (صنف) از جامعه یعنی روحانیت شیعه باشه هم باید بگم حتی خود طبقه ی روحانی شیعه ی ایرانی هم متاثر و حتی برآیند فرهنگ و سنت ایرانیه. جمهوری اسلامی صرفا متناسب ترین و بهترین پاسبان برای روحیات سنتی ما ایرانیها از جمله از انواع ناپسندش بوده نه بیشتر. این خود ماییم که بیشترمون روح ها و مغزهای به شدت سنتی ولو بعضا در ظاهر بسیار مدرن داریم. آدمهایی با مغزهای سنتی، پنهان لابلای مدرن ترین لباسها و ماشینها و کلمات. ما جسم پژو، با مغز پیکان...