تکراری اقا siamark

حریف مکار رو باید گرفت و برد! خوب شد جو نگرفت بگه باید گرفت و ... هاهاها

تو اون دیوانه خونه که اسمش ایرانه جای همچین کسانی‌ هم است،این اگه بیرون از آنجا بود باید تو تیمارستان ازش مراقبت میگردند

حریف بسیار خوب یزدانی از ناحیه ابرو آسیب دیده بود و در شرایط واقعا سختی کشتی می گرفت. و گزارشگر محترم رادیو نام او را حریف مکار می گذارد!!؟ به خاطر می آورم الکساندر مدوید - یکی از پر افتخارترین کشتی گیران جهان از شوروی سابق - سالها پیش به مناسبت جام تختی به ایران آمده بود. از خاطرات مدوید یکی از فینال هایی بود که با تختی برگزار کرده بود (خاطرم نیست المپیک بود یا جام جهانی کشتی). او می گفت پای راستم آسیب دیده بود و تختی هم آن را می دانست. مدوید می گوید تختی در سه وقت سه دقیقه ای آن زمان کشتی حتی یک بار هم به پای آسیب دیده من یورش نبرد. تختی بازی را باخت اما پهلوانی را برای همیشه زنده نگاه داشت.

tajasiaحالا شد دیگه ! ولی کیفیت ویدئو ی من بهتره !! :-)

کیفیت چیه دوست عزیز، فقط صداش مهمه!

اتفاقا حالا که حرف شد خواستم بگم، واسه من جالبه که روی مدال حسن یزدانی از همه بیشتر مانور داده میشه و از بقیه بیشتر انگار که حماسه رخ داده باشه. نمیدونم واسه بردهای قاطعش تو مراحل پایینتره یا اتفاقاتی که تو فینال واسه حریف افتاد. ولی هر چی که هست، راستش کشتی فینال اون وزن که اصلا یزدانی کشتی نگرفت! همه اش قطع بود! یعنی از نظر زیبایی که یکی از زشت ترین کشتی هایی بود که تو عمرم دیده بودم و اصلا نفهمیدیم چی شد و یزدانی برنده شد! حالا واسم جالبه که این یکی از باقی مدالها بیشتر به همه چسبیده.

واقعا که حریف مکار رو باید گرفت و برد. دم یزدانی گرم!

tajasiaدارم شوخی میکنم داداش به دل نگیر !

SARABADANIشما حتما کشتی را نمیشناسید ! و از فنون آن مطلع نیستید که این حرف را میزنید ! وقتی که ۰-۶ عقب باشی و در یک دقیقه کشتی را ۶-۶ به نفع خودت تموم کنی را متوجه نمیشی که یزدانی چکار کرد وگرنه در مورد پهلوان کشورت اینجوری صحبت نمیکردی!!

آقای بهزاد ۱۱۰ ٬ آنجایی که ازش از دیوانه خانه نام میبری ٬ شما خودت داخلش زاییده شدی . در ضمن دوست من بی احترامی و رنجاندن انسانها از هر گروه و هر کشوری عمل زیبا و پسندیده ای نیست .

siamark نه زیاد که آشنایی ندارم ولی چیزیم نگفتم که بابا! گفتم نمیدونم چرا از بقیه بیشتر چسبیده به همه که راست میگی به خاطر برگردوندن نتیجه بوده.

همه «احمدی‌نژاد درون» داریم  ورزش > لیگ برتر - تماشاگران امروز نوشت: کسی اهمیتی می‌دهد به تاثیری که حرف‌های مجریان و گزارشگران تلویزیون ممکن است روی مردم بگذارد؟ اهمیتی می‌دهیم به پیامد کارهایی که می‌کنیم، حرف‌هایی که می‌زنیم؟ بهداد سلیمی وزنه ۲۴۵ کیلویی را بالای سر می‌برد. داورها ازش قبول نمی‌کنند. دوباره بالای سر می‌بَرد، داورها قبول می‌کنند ولی ژوری قبل نمی‌کند. یکی از امیدهای مدال ما در المپیک حذف می‌شود. اعتراض شروع می‌شود. در استودیوی شبکه ۳ و شبکه ورزش، در سالن ریو سنتر برزیل، کنار میز داورها، در جایگاه تماشاگران. به یک‌باره نظم مسابقات را به هم می‌زنیم. هر کسی چیزی می‌گوید. گزارشگر تلویزیون که مدیر روابط عمومی کمیته ملی المپیک هم هست، ادعا می‌کند که نمی‌خواسته‌اند در وزنه‌برداری بیش از دو طلا به ایران برسد (بی‌توجه به این واقعیت که با وزنه ۲۴۵ و حتی ۲۵۰ کیلو و ۲۵۵ کیلو هم ایران طلای سوم را نمی‌گرفت)، مربی وزنه‌برداری ایران اعتراف می‌کند که حرکت اول بهداد خطا بوده، اما حرکت دوم مشکلی نداشته، در استودیو قهرمان المپیک سیدنی نشسته. او حرکت دوم را صد درصد خطا می‌داند. کسی اما به این اختلاف‌نظرها اهمیت نمی‌دهد. به اینکه ممکن است واقعا قهرمان دوست‌داشتنی ما به خاطر دردی که داشته، مثل همیشه نتوانسته باشد وزنه را روی سرش نگه دارد. موجی که به راه افتاده، همه را می‌بَرد. حتی وزیر محبوب امور خارجه را که ظاهرا آدمی منطقی است و حرف نسنجیده نمی‌زند. آقای ظریف پیام می‌دهد: «قطعا بزرگترین رسوایی برای المپیک ناداوری و حق خوری در حق بهداد خواهد بود.» یعنی ظریف هم مثل همه ما یک احمدی‌نژاد درون دارد؟ یعنی ایشان هم برای‌شان اهمیت ندارد مردم چی فکر می‌کنند؟ که چرا باید وزیر خارجه با این صراحت در مورد داوری یک رشته ورزشی نظر بدهد؟ کمیل قاسمی، کشتی‌گیر آمریکایی را در کمتر از ۳۰ ثانیه شکست می‌دهد. همه خوشحال می‌شویم. خیلی‌ها با همین ۳۰ ثانیه جوک می‌سازند. بعضی از این جوک‌ها کمی نژادپرستانه به نظر می‌رسد یا دست‌کم تحقیر حریف است. مجری‌های تلویزیون به عمد یا اتفاقی همین جوک‌های تحقیرآمیز را روی آنتن برنامه زنده می‌خوانند و غش‌غش می‌خندند. فردای همان شب یکی دیگر از قهرمانان کشتی ما در کمتر از ۲۳ ثانیه ضربه ‌فنی می‌شود. خدا کند کسی به او نخندد! خدا کند برایش جوک درست نکنند! شش دقیقه کشتی حسن یزدانی با حریف روس، نفس‌مان را بند می‌آورد. هر جور نگاه کنی، طلا حق یزدانی است. با آن همه تکنیک و فن که شک داریم هادی عامل هم اسم همه‌شان را بداند. کشتی اما گره می‌خورد. حریف که شش امتیاز جلو افتاده، چند بار برای مداوای خونی که از ابرویش می‌آید از تشک بیرون می‌رود. چند بار برمی‌گردد و هر بار بعد از چند ثانیه دوباره از تشک بیرون می‌رود. اعصاب همه ما خرد است. واضح است که این داستان به ضرر یزدانی تمام می‌شود. ما دوست داریم کشتی‌گیرمان برنده شود و مقررات اهمیتی ندارد. دوست داریم طلا را به او بدهند. به هر قیمتی. و اینجاست که هر اظهارنظری مباح می‌شود. با فکت یا بدون فکت، منصفانه یا توهین‌آمیز. گفتن اینکه یزدانی حریف و داوران را با هم شکست داد، کمترین حقی است که گزارشگر باسابقه تلویزیون برای خودش قائل می‌شود. گزارشگر رادیو اما به این حق حداقلی رضایت نمی‌دهد و کشتی‌گیر روس را «حریف مکار» می‌خواند. ضربه آخر را رئیس کمیته‌ ملی المپیک می‌زند. جلوی دوربین تلویزیونی: «حسن یزدانی مدال را از حلقوم روس‌ها کشید بیرون. از هر ترفندی استفاده کردند تا این مدال را از دست این بچه بگیرند. شما اگر دقت کرده باشید {کشتی‌گیر روس} باند سرش را بعد مسابقه باز کرده بود. چیزیش نشده بود». یعنی آن همه خون که ما دیدیم روی تشک ریخت، روی بدن حسن یزدانی، فتوشاپ بود؟ حسابش از دستمان در رفته. حساب قربانیان حملات زامبی‌های وطنی در فضای مجازی. در همین المپیک چند ورزشکار سرشناس خارجی مجبور شدند صفحاتشان را ببندند. اولین نفر «کورک» ستاره تیم ملی والیبال لهستان بود و آخرینش «آرادا توران»، ستاره ترکیه‌ای تیم بارسلونا که در اینستاگرامش به کشتی‌گیر هم‌وطنش تبریک گفته بود. او به کسی تبریک گفته بود که کشتی‌گیر ایران را شکست داده. برای کسی اهمیتی دارد که این همه بی‌اخلاقی از کجا می‌آید؟ که ما چرا به این روز افتاده‌ایم؟ کسی اهمیتی می‌دهد به تاثیری که حرف‌های مجریان و گزارشگران تلویزیون ممکن است روی مردم بگذارد؟ اهمیتی می‌دهیم به پیامد کارهایی که می‌کنیم، حرف‌هایی که می‌زنیم؟ این اصرار بر تقابل با دنیا، این تصور که همیشه و در هر حال حتی در المپیک قربانی هستیم و باید با همه بجنگیم، از کجا می‌آید؟ کی تمام می‌شود؟

این صحبتهایی که در بالا مطرح شده متاسفانه برای میزان مدنیتی که الان از جامعه ی ایران بخصوص محافل رسمیش سراغ داریم زیادی پیشرفته و آرمانی هستن. حکومت پیشین ایران تا حدودی و به انگیزه هایی و حکومت فعلی ایران خیلی بیشتر، به تقابل با دنیا معتاد بوده و هستن و این دومی اساسا خودش رو در این موضوع تعریف کرده و به خورد مردم داده و سرپا نگه داشته. چه توفعی میره؟ دهه ها بر این طبل این توهم کوبیدن که انگار "ایران و ایرانی" مهمترین موضوع صبح تا شب تمام دنیاست و هر دقیقه همه مشغول نقشه کشیدن براش هستن، حتی بر ما مردم کوچه و بازار هم تاثیر خودش رو گذاشته چه برسه به کسانی که نونشون مستقیم از این تنور در میاد. خصوصا که احساسات ملی گرایانه نسبتا افراطی به عنوان نوعی رقیب و جایگزین برای مواقعی که احیانا احساسات مذهبی کار نمیکنه از طرف حکومت هم با چراغ سبز تلویحی مواجه شده و در حالی که تو کشورهای پیشروی دنیا دیگه ازش عبور شده و به حد معقول و ملایمی رسیده، توی ایران از سر نو مد شده و تبلیغ میشه!

حریف مکار رو باید گرفت و برد! خوب شد جو نگرفت بگه باید گرفت و ... هاهاها

حریف بسیار خوب یزدانی از ناحیه ابرو آسیب دیده بود و در شرایط واقعا سختی کشتی می گرفت. و گزارشگر محترم رادیو نام او را حریف مکار می گذارد!!؟ به خاطر می آورم الکساندر مدوید - یکی از پر افتخارترین کشتی گیران جهان از شوروی سابق - سالها پیش به مناسبت جام تختی به ایران آمده بود. از خاطرات مدوید یکی از فینال هایی بود که با تختی برگزار کرده بود (خاطرم نیست المپیک بود یا جام جهانی کشتی). او می گفت پای راستم آسیب دیده بود و تختی هم آن را می دانست. مدوید می گوید تختی در سه وقت سه دقیقه ای آن زمان کشتی حتی یک بار هم به پای آسیب دیده من یورش نبرد. تختی بازی را باخت اما پهلوانی را برای همیشه زنده نگاه داشت.

SARABADANIشما حتما کشتی را نمیشناسید ! و از فنون آن مطلع نیستید که این حرف را میزنید ! وقتی که ۰-۶ عقب باشی و در یک دقیقه کشتی را ۶-۶ به نفع خودت تموم کنی را متوجه نمیشی که یزدانی چکار کرد وگرنه در مورد پهلوان کشورت اینجوری صحبت نمیکردی!!

همه «احمدی‌نژاد درون» داریم  ورزش > لیگ برتر - تماشاگران امروز نوشت: کسی اهمیتی می‌دهد به تاثیری که حرف‌های مجریان و گزارشگران تلویزیون ممکن است روی مردم بگذارد؟ اهمیتی می‌دهیم به پیامد کارهایی که می‌کنیم، حرف‌هایی که می‌زنیم؟ بهداد سلیمی وزنه ۲۴۵ کیلویی را بالای سر می‌برد. داورها ازش قبول نمی‌کنند. دوباره بالای سر می‌بَرد، داورها قبول می‌کنند ولی ژوری قبل نمی‌کند. یکی از امیدهای مدال ما در المپیک حذف می‌شود. اعتراض شروع می‌شود. در استودیوی شبکه ۳ و شبکه ورزش، در سالن ریو سنتر برزیل، کنار میز داورها، در جایگاه تماشاگران. به یک‌باره نظم مسابقات را به هم می‌زنیم. هر کسی چیزی می‌گوید. گزارشگر تلویزیون که مدیر روابط عمومی کمیته ملی المپیک هم هست، ادعا می‌کند که نمی‌خواسته‌اند در وزنه‌برداری بیش از دو طلا به ایران برسد (بی‌توجه به این واقعیت که با وزنه ۲۴۵ و حتی ۲۵۰ کیلو و ۲۵۵ کیلو هم ایران طلای سوم را نمی‌گرفت)، مربی وزنه‌برداری ایران اعتراف می‌کند که حرکت اول بهداد خطا بوده، اما حرکت دوم مشکلی نداشته، در استودیو قهرمان المپیک سیدنی نشسته. او حرکت دوم را صد درصد خطا می‌داند. کسی اما به این اختلاف‌نظرها اهمیت نمی‌دهد. به اینکه ممکن است واقعا قهرمان دوست‌داشتنی ما به خاطر دردی که داشته، مثل همیشه نتوانسته باشد وزنه را روی سرش نگه دارد. موجی که به راه افتاده، همه را می‌بَرد. حتی وزیر محبوب امور خارجه را که ظاهرا آدمی منطقی است و حرف نسنجیده نمی‌زند. آقای ظریف پیام می‌دهد: «قطعا بزرگترین رسوایی برای المپیک ناداوری و حق خوری در حق بهداد خواهد بود.» یعنی ظریف هم مثل همه ما یک احمدی‌نژاد درون دارد؟ یعنی ایشان هم برای‌شان اهمیت ندارد مردم چی فکر می‌کنند؟ که چرا باید وزیر خارجه با این صراحت در مورد داوری یک رشته ورزشی نظر بدهد؟ کمیل قاسمی، کشتی‌گیر آمریکایی را در کمتر از ۳۰ ثانیه شکست می‌دهد. همه خوشحال می‌شویم. خیلی‌ها با همین ۳۰ ثانیه جوک می‌سازند. بعضی از این جوک‌ها کمی نژادپرستانه به نظر می‌رسد یا دست‌کم تحقیر حریف است. مجری‌های تلویزیون به عمد یا اتفاقی همین جوک‌های تحقیرآمیز را روی آنتن برنامه زنده می‌خوانند و غش‌غش می‌خندند. فردای همان شب یکی دیگر از قهرمانان کشتی ما در کمتر از ۲۳ ثانیه ضربه ‌فنی می‌شود. خدا کند کسی به او نخندد! خدا کند برایش جوک درست نکنند! شش دقیقه کشتی حسن یزدانی با حریف روس، نفس‌مان را بند می‌آورد. هر جور نگاه کنی، طلا حق یزدانی است. با آن همه تکنیک و فن که شک داریم هادی عامل هم اسم همه‌شان را بداند. کشتی اما گره می‌خورد. حریف که شش امتیاز جلو افتاده، چند بار برای مداوای خونی که از ابرویش می‌آید از تشک بیرون می‌رود. چند بار برمی‌گردد و هر بار بعد از چند ثانیه دوباره از تشک بیرون می‌رود. اعصاب همه ما خرد است. واضح است که این داستان به ضرر یزدانی تمام می‌شود. ما دوست داریم کشتی‌گیرمان برنده شود و مقررات اهمیتی ندارد. دوست داریم طلا را به او بدهند. به هر قیمتی. و اینجاست که هر اظهارنظری مباح می‌شود. با فکت یا بدون فکت، منصفانه یا توهین‌آمیز. گفتن اینکه یزدانی حریف و داوران را با هم شکست داد، کمترین حقی است که گزارشگر باسابقه تلویزیون برای خودش قائل می‌شود. گزارشگر رادیو اما به این حق حداقلی رضایت نمی‌دهد و کشتی‌گیر روس را «حریف مکار» می‌خواند. ضربه آخر را رئیس کمیته‌ ملی المپیک می‌زند. جلوی دوربین تلویزیونی: «حسن یزدانی مدال را از حلقوم روس‌ها کشید بیرون. از هر ترفندی استفاده کردند تا این مدال را از دست این بچه بگیرند. شما اگر دقت کرده باشید {کشتی‌گیر روس} باند سرش را بعد مسابقه باز کرده بود. چیزیش نشده بود». یعنی آن همه خون که ما دیدیم روی تشک ریخت، روی بدن حسن یزدانی، فتوشاپ بود؟ حسابش از دستمان در رفته. حساب قربانیان حملات زامبی‌های وطنی در فضای مجازی. در همین المپیک چند ورزشکار سرشناس خارجی مجبور شدند صفحاتشان را ببندند. اولین نفر «کورک» ستاره تیم ملی والیبال لهستان بود و آخرینش «آرادا توران»، ستاره ترکیه‌ای تیم بارسلونا که در اینستاگرامش به کشتی‌گیر هم‌وطنش تبریک گفته بود. او به کسی تبریک گفته بود که کشتی‌گیر ایران را شکست داده. برای کسی اهمیتی دارد که این همه بی‌اخلاقی از کجا می‌آید؟ که ما چرا به این روز افتاده‌ایم؟ کسی اهمیتی می‌دهد به تاثیری که حرف‌های مجریان و گزارشگران تلویزیون ممکن است روی مردم بگذارد؟ اهمیتی می‌دهیم به پیامد کارهایی که می‌کنیم، حرف‌هایی که می‌زنیم؟ این اصرار بر تقابل با دنیا، این تصور که همیشه و در هر حال حتی در المپیک قربانی هستیم و باید با همه بجنگیم، از کجا می‌آید؟ کی تمام می‌شود؟

آقای بهزاد ۱۱۰ ٬ آنجایی که ازش از دیوانه خانه نام میبری ٬ شما خودت داخلش زاییده شدی . در ضمن دوست من بی احترامی و رنجاندن انسانها از هر گروه و هر کشوری عمل زیبا و پسندیده ای نیست .

تو اون دیوانه خونه که اسمش ایرانه جای همچین کسانی‌ هم است،این اگه بیرون از آنجا بود باید تو تیمارستان ازش مراقبت میگردند

واقعا که حریف مکار رو باید گرفت و برد. دم یزدانی گرم!

تکراری اقا siamark

کیفیت چیه دوست عزیز، فقط صداش مهمه!

این صحبتهایی که در بالا مطرح شده متاسفانه برای میزان مدنیتی که الان از جامعه ی ایران بخصوص محافل رسمیش سراغ داریم زیادی پیشرفته و آرمانی هستن. حکومت پیشین ایران تا حدودی و به انگیزه هایی و حکومت فعلی ایران خیلی بیشتر، به تقابل با دنیا معتاد بوده و هستن و این دومی اساسا خودش رو در این موضوع تعریف کرده و به خورد مردم داده و سرپا نگه داشته. چه توفعی میره؟ دهه ها بر این طبل این توهم کوبیدن که انگار "ایران و ایرانی" مهمترین موضوع صبح تا شب تمام دنیاست و هر دقیقه همه مشغول نقشه کشیدن براش هستن، حتی بر ما مردم کوچه و بازار هم تاثیر خودش رو گذاشته چه برسه به کسانی که نونشون مستقیم از این تنور در میاد. خصوصا که احساسات ملی گرایانه نسبتا افراطی به عنوان نوعی رقیب و جایگزین برای مواقعی که احیانا احساسات مذهبی کار نمیکنه از طرف حکومت هم با چراغ سبز تلویحی مواجه شده و در حالی که تو کشورهای پیشروی دنیا دیگه ازش عبور شده و به حد معقول و ملایمی رسیده، توی ایران از سر نو مد شده و تبلیغ میشه!

siamark نه زیاد که آشنایی ندارم ولی چیزیم نگفتم که بابا! گفتم نمیدونم چرا از بقیه بیشتر چسبیده به همه که راست میگی به خاطر برگردوندن نتیجه بوده.

اتفاقا حالا که حرف شد خواستم بگم، واسه من جالبه که روی مدال حسن یزدانی از همه بیشتر مانور داده میشه و از بقیه بیشتر انگار که حماسه رخ داده باشه. نمیدونم واسه بردهای قاطعش تو مراحل پایینتره یا اتفاقاتی که تو فینال واسه حریف افتاد. ولی هر چی که هست، راستش کشتی فینال اون وزن که اصلا یزدانی کشتی نگرفت! همه اش قطع بود! یعنی از نظر زیبایی که یکی از زشت ترین کشتی هایی بود که تو عمرم دیده بودم و اصلا نفهمیدیم چی شد و یزدانی برنده شد! حالا واسم جالبه که این یکی از باقی مدالها بیشتر به همه چسبیده.

tajasiaحالا شد دیگه ! ولی کیفیت ویدئو ی من بهتره !! :-)

tajasiaدارم شوخی میکنم داداش به دل نگیر !