داوری در همین ۷ هفته اغاز فصل به اندازه ای با سر و صدا و اعتراض و اشتباه های فاحش از سوی چند داور همراه بوده که محرومیت را برای سوت های خطا به دنبال داشته و حتی داورانی را نیز وادار به واکنش و کناره گیری برای همیشه از داوری کرده است .
نکته ای تعین کننده و بسیار حساس در امر داوری فوتبال ایران وجود دارد و ان هم فاصله غیر قابل قبول میان درامد بازیکنان با داروان است.
در فوتبالی که بازیکنان بی ارزش به لطف دلال ها و مافیای حاضر در باشگاه ها می تواند در هر فصل به صدها میلیون تومان دست پیدا کنند و داور فوتبال گرفتار نان شب باشد ، روشن است که هیچ تناسبی میان ان مجموعه حاضر در میدان دیده نمی شود و بازیکنان و مربیان به اصطلاح میلیاردی در همه حال بر ان داور مفلس سایه دارند و شکل گیری عقده ها نیز می تواند از همین جا برای داوران اغاز شود.
وقتی یک داور با حقوق قضاوت نمی تواند حتی یک هفته با زندگانی بخور و نمیر همگام شود و در همین حال دیگران حاضران را با پولهای عجیب و غریب و بدون حساب و کتاب و بدون شایستگی و لیاقت ببیند ، فاصله طبقاتی در میدان فوتبال خود به خود تبدیل به مقابله فقیر و غنی می شود و این همان داستان کل شهر است که در فوتبال نیز می بینم.