زندگی واقعیتی تلخه. روحش شاد. ولی ایرونی جماعت عاشق روضه خوندن و به قول شما ضجه زدن و گریه و زاریه. ادعامون می‌شه زندگی همش این دنیا نیست ولی خداناباوران که زندگی رو فانی می‌دونن خیلی برخورد معقول‌تری با پدیده مرگ دارند. یه بار دیگه معلوم شد که مرگ برای ایرانی‌ها یک صحنه احساساتی شدن‌ها و جوگرفتگی هاست.

از کسانی که بیماری‌های مزمن دارند از مرگ بپرسید. می‌بینید که خیلی هم بدشون نمیاد. اصلا ترسی ندارند از مرگ چون هرروز دارند باهاش زندگی می‌کنند. اونایی که تو خوشی‌ها و دغدغه‌های زندگی غرق می‌شن از مرگ یه غول بی‌شاخ و دم می‌سازن و یکی که می‌ره ضجه و زاری می‌کنند.

این همه کودک تو بیمارستان معصومانه و مظلومانه هر روز از دست می رن٬ این تی‌وی‌پلاس تاحالا یک گزارشگر گریه درآر از اونا درست کرده؟ امثال مزلف‌های مثل این تی‌وی‌پلاس فقط منتظر این هستند که یه سری بچه معروف کاری بکنند حتی اگر مرگ باشه تا اینا کفش و کلاهی از اون برای خودشون بدوزن. قابل ترحم هستید واقعا.

باران می بارد امشب، دلم غم دارد امشب. آرام جان خسته ره می سپارد امشب. در نگاهت مانده چشمم، شاید از فکر سفر برگرده امشب