جدا از مسایل کری که بخشی از سرگرمی فوتبال به خصوص بین دوستای صمیمیه، چند نکته در این مورد اسپانسر وهزینه تیمهای دولتی واهمیت طرفداری به نظرم مهمه: اول اینکه شفافیت تو تمام بخشهای مالی و مدیریتی باعث کم شدن حساسیتها و دزدی ها میشه و عملکرد تیم مدیریتی باشگاه ها( و در مقیاس بزرگتر اداره کشور) بهتر مورد ارزیابی قرار میگیره و مردم می تونن فرد شایسته رو بر اساس عملکردش انتخاب یا برکنار کنن. واقعیت اینه که معمولا کسایی از شفافیت میترسن که ریگی تو کفششون باشه. مطلب دوم هم اینکه تمام دنیا فوتبال یه وسیله سرگرمی و در عین حال ابزار خوبی برای کسب و کاره ولی همونطور که عابدینی تو بحث خصوصی سازی گفت، "دیدی که مسولین به هر دو باشگاه دارن دید امنیتیه". چون مسولین به بی سوادی و احساسی تصمیم گرفتن مردم اگاهن، میترسن مدیرهای دو تیم تو انتخابات فرمایشی تاثیر بزارن. تو کشوری که داره روزانه ۱۰۰۰ میلیارد ازش دزدی میشه با سالی ۵۰-۶۰ میلیارد ۹۰ درصد مردم رو با فوتبال مشغول میکنن تا به مسایل دیگه کاری نداشته باشن. البته بعید می دونم تا اطلاع ثانوی از عابدینی تو برنامه تلویزیون خبری باشه و امثال کاشانی که از خودشونه رو میارن تا مبادا داستان اینکه چطور پرسپولیس شد پیروزی و دولتی دوباره مطرح بشه. در اخر هم بحث اسپانسره که باید جدا باشه و به اصطلاح خارجی ها کانفلیکت اف اینترست هست و مدیرهای هر دو تیم باید اسپانسرهای مستقلی رو انتخاب کنن که بتونن ازشون حساب بخوان و قابلیت ردگیری حمایت طرفداراشونو داشته باشن که دیگه شبهه ای ایجاد نشه. در حال حاضر اعتراضی که وارده اینه که استقلال از سالی که هاشمی نسب رو اورد همیشه رقم قراردادها و هزینه هاش از همه تیمها بیشتر بوده که جدا از مساله بد عهدی و عدم پرداخت تعهدات که از دوره فتح اله زاده باب شد و خواسته ای هم نبود که بهش رسیدگی کنه. در صورتی که تیمهای شهرستانی هیچوقت تحت حمایت نبودن ، که اگه بیشتر از بودجشون خرج کنن محروم میشن یا میرن دسته پایینتر. نمونه هاش هم خیلی زیاده که تیمها یا منحل شدن یا تو دسته سه دست و پا میزنن، در حالی که وزیر پرسپولیسی