به گزارش خبرنگار مهر، خبر ساده بود: «پرونده رامین رضائیان در پرسپولیس بسته شد و طاهری جدایی او را تایید کرد». این خبر در حالی منتشر شد که تیم برانکو در لیگ قهرمانان آسیا عقب افتاده و برای بازگشت به کورس صعود به همه نیروهای داخلی و خارجی خود نیاز دارد.

هنوز هستند هوادارانی که فوتبال را تنها از پنجره تلویزیون هفته ای یک بار می بینند و آنها دوست دارند برانکو رضائیان را نگه دارد، درست مثل ابتدای سال که با وجود مخالفت صریح برانکو مبنی بر بازگشت رامین رضائیان و مهدی طارمی فشار زیادی برای این بازگشت به وجود آمد و ابتدا باشگاه و در نهایت برانکو خم شدند و این دو بازیکن را به پرسپولیس برگرداندند و به این ترتیب هم ساسان انصاری را از دست دادند و هم برنامه‌های برانکو برای جناح راست تکمیل نشد و هم در دفاع وسط کمبود مهره این تیم را آزار داد.

برانکو برعکس کی روش

برانکو از همان ابتدا تا حدودی طارمی را پذیرفت اما رامین رضائیان و برانکو هرگز رابطه شان ترمیم نشد و جنگ پارتیزانی این دو در پرسپولیس ادامه یافت تا اینکه در امارات کار تمام شد و جدایی نابه هنگامی توسط رضائیان رقم خورد. این همان خشتی بود که کج گذاشته شده بود و در نهایت هم این دیوار به ثریا نرسید که نرسید.

در این زمینه می توان رامین رضائیان را مقصر اصلی معرفی کرد، حتی می توان خم شدن باشگاه و فشار آوردن به برانکو را هم جزو تقصیرها معرفی کرد اما به نظر می رسد از منظر اصول مربیگری برانکو بیشترین تقصیر را دارد. ایوانکوویچ را با کی روش مقایسه می کنیم، آنجا که کی‌روش هر دو پا را در یک کفش کرد که رحمتی نباید به تیم ملی برگردد و اگر خداحافظی کرده دیگر راه برگشتی ندارد، این موضوع بی شباهت با قصه رضائیان نبوده و نیست، در واقع رضائیان هم با وجود تلفن های زیادی که برانکو به رامین زد، او پاسخ مربی خود را نداد و با وجود آنکه پرسپولیس مدعی بود که با رامین قرارداد دارد اما او باشگاه را رها کرد و به ترکیه رفت تا شاید بتوان این کار را هم چیزی شبیه به خداحافظی در نظر گرفت.

برانکو اما مثل کی‌روش پای اصولش نایستاد، تقریبا همه ایران جمع شده بودند تا رحمتی را برگردانند، از پیشکسوتان تا حتی روسای فدراسیون فوتبال و هواداران فوتبال در ایران، کی روش اما حتی لحظه و ذره ای خم نشد، او چون کوه جلوی این فشار ایستاد و با رحمان احمدی و حقیقی راه را ادامه داد و در نهایت پس از سه سال و با توجه به همه درگیری های رحمتی با کی روش، قلعه نویی، مظلومی و منصوریان همه متوجه شدند که کی روش درست می گفته است.

ایوانکوویچ درست می گفت اما ...

برانکو هم همان روز اول درست می گفت. او می گفت: «بازیکنی که بی توجه به باشگاه خود حتی جواب تلفن مربی اش را نمی دهد، نمی تواند برای تیم با همه دلش بازی کند و به تیمش کمک کند». با این حال برانکو روی اصول خود نایستاد و کی روش اما ایستاد و در نهایت هم به جام جهانی رفت، هم جانشین رحمتی را پیدا کرد. برانکو اما وسط راه دستش در پوست گردو گیر کرد و برنامه هایش به هم ریخت. برانکو آن روز مثل یک فرمانده جلوی فشارهای هواداران و باشگاه نایستاد اما کی روش جلوی هواداران بیشتری ایستاد و حتی وساطت فدراسیون و مصاحبه های نمایندگان مجلس را هم گوش نکرد.

حالا او هم اقتدارش در امارات و بین بازیکنان زیر سوال رفته و هم برنامه هایش به هم ریخته است. در واقع در این اتفاق برانکو شاید مقصر اصلی باشد چون هواداران اصول را نمی دانند، باشگاه هم تا حدودی همینطور. اما برانکویی که ادعای نشستن روی نیمکت تیم ملی ایران را دارد و چند قهرمانی را در کارنامه خود می بیند نباید چنین اشتباهی را انجام می داد که در آخرین روزهای لیگ هم خط دفاعی اش به هم بریزد هم اقتدارش زیر سوال برود و هم کلی حاشیه به تیم وارد شود.