به گزارش خبرگزاری فارس، «تیم امید طی ماه‌های گذشته اردوهای منظمی داشت و مربیان هم در این تیم زحمت کشیدند و بچه‌ها هم با تجربه بودند. بازی خوبی هم مقابل ژاپن انجام دادند و در طول ۹۰ دقیقه از این تیم جلوتر بودند. اما ژاپن توانست نتیجه را به دست بیاورد و در نهایت صعود کرد. در حال حاضر کمیته‌ تأیید صلاحیت مربیان خارجی وجود دارد و تمام فدراسیون‌های ورزشی اگر قصد انتخاب مربی خارجی داشته باشند باید مجوز این کمیته را کسب کنند. این کمیته فعال است و فقط برای فدراسیون فوتبال نبوده است. دلیلی ندارد که هر استعلامی که درباره مربیان خارجی در فدراسیون‌های مختلف گرفته می‌شود به اطلاع عموم برسد و رسانه‌ای شود. در رابطه با شکست تیم ملی امید اولین جایی که باید پاسخگو باشد فدراسیون فوتبال است. البته کمیته ملی المپیک هم در این باره در وهله بعدی قرار دارد.»

تعجب نکنید، اینها صحبت‌های مرد دوم وزارت ورزش است، وزارتی که با تصمیمی نابجا ضربه بزرگی به تیم امید زد و حالا شاید قصد دارد با فرافکنی‌ اذهان را به سمت دیگری هدایت کند.

سجادی در حالی توپ ناکامی امیدها را در زمین فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک انداخته که اتفاقا شاید در این بین یکی از درست‌ترین تصمیمات را فدراسیون فوتبال زمانی گرفت که حبیب کاشانی را برای مدیریت این تیم انتخاب کرد، اما همین کاشانی زمانی که برای اجرای سیستم مدنظرش اختیار تام خواست، چوپ وزارت را بالای سرش دید تا به ناچار از همکاری با کرانچاری که کارنامه خوبی در فوتبال ایران داشت و شناخت مناسبی نیز از بازیکنان ایرانی داشت محروم شود.

در اینکه فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک به هر دلیلی در ناکامی امیدها مقصر هستند هیچ جای بحثی وجود ندارد اما اینکه چرا مرد دوم وزارت، هیچ تقصیری در این ناکامی برای نهاد متبوعش قائل نیست جای تعجب دارد.

شاید اگر آن زمان ممانعت‌های بی‌موقع وزارت ورزش نبود امروز شاهد کل‌کل‌های بی خود و بی جهت، فضایی پرتنش و ناآرام و ... در تیم امید نبودیم تا به تبع آن بخواهیم این تیم را ناکام ببینیم.

در هر صورت تناقض‌های یک تصمیم پررنگ از سوی وزارت ورزش همچنان ادامه دارد و در حالی که دود این تصمیم بیجا، چشم امیدها را کور کرده است، امروز مشخص نیست نصرالله سجادی که این روزها اتفاقا شمشیر را برای فدراسیون فوتبال به هر دلیلی از رو کشیده است، با خودش چند چند است و نمی‌خواهد کمترین تقصیر در این ناکامی را به گردن وزارت ورزش هم بیندازد.

شاید هم سجادی در آینده‌ای‌ نزدیک چشم به صندلی دوخته است که بتوان با رسیدن به آن یکی از اهداف دیرینه‌اش را محقق کند؛ درست است، صندلی فدراسیون فوتبال.

هر چند که از نقش کمیته ملی المپیک و سکوت مشکوک سران این کمیته در روزهایی که ناگهان کمیته تایید صلاحیت مربیان خارجی از سوی وزارت ورزش مطرح شد و اجازه قرارداد با کرانچار را ندادند، نمی توان به راحتی گذشت و هنوز هم این سوال پاسخی نداشته که چرا همه مسئولان مربوطه در قبال این موضع گیری منفی علیه سرمربی کروات نقش منفعلی را ایجاد کردند و در نهایت فدراسیون مجبور شد سراغ گزینه دیگری برود. 

و اکنون همان سکوت بی‌مورد کمیته ملی المپیک نه تنها باعث نشده تا نقش آنها را در ناکامی تیم امید کمرنگ کند بلکه معاون وزارت ورزش علاوه بر اینکه دستخوشی به این کمیته بابت سکوتش در آن زمان نداد بلکه توپ را در زمین آنها هم انداخته و باید در وهله دوم پاسخگوی این ناکامی باشند.