به گزارش خبرنگار مهر، براساس اعلام مهدی تاج رئیس سازمان لیگ برتر، کنفدراسیون فوتبال آسیا مسئولان فوتبال ایران را موظف کرده تا طبقه دوم ورزشگاه آزادی را صندلی دار کند و تا زمانی که این اتفاق رخ ندهد تماشاگران حق نشستن بر روی سکوهای سیمانی طبقه دوم این ورزشگاه را ندارند.

اولین پرسش این است که اگر کنفدراسیون آسیا و یا مقام معظم‌ترش در زوریخ اصراری نداشته باشند آیا باید مردم این سرزمین روی سیمان بنشینند و فوتبال نگاه کنند؟ مگر صندلی و شماره‌دار کردن آن برای آن ورزشگاه چقدر هزینه دارد؟ چقدر وقت می‌خواهد؟ چقدر سخت است؟ صندلی کردن ورزشگاه مگر حل کردن معادله هسته‌ای است؟

اگر کنفدراسیون آسیا هم فشار و الزامی نداشت آیا نباید ورزشگاه صندلی‌دار می‌شد؟ به لحاظ شخصیتی باید می‌شد، به لحاظ امنیتی و نسوزاندن تماشاگران به صورت خشک و تر باید می‌شد. به لحاظ زیبایی ورزشگاه و الزام در بلیط فروشی باید می‌شد، به لحاظ محاسبه دقیق پول بلیط ها و حیف و میل نشدن بیت المال باید می‌شد.

موضوع را نمی‌توان اینقدر بزرگ کرد. صندلی کردن این ورزشگاه بزرگ باید حتما بیست سال قبل انجام می‌شد و نشد، حالا شاید باید به زور و حکم آسیا به فوتبال، این مهم را تا قبل از دربی انجام بدهیم، کاری که البته چندان سخت نیست.

به هر حال در روزگاری که قطر ورزشگاه تنیس زیر آکواریوم می‌سازد و جام جهانی فوتبال را می‌خواهد برگزارکند، نباید ورزشگاه نقش جهان دراصفهان نزدیک به دو دهه ساخته نشود یا صندلی کردن ورزشگاه آزادی که ورزشگاه ملی ماست، کارش به اینجا بکشد که در صف باشد و به حکم کنفدراسیون آسیا نیاز داشته باشد.