دقت کردین یک شهید ارتشی هیچ جا تو آرشیو اینا نیست؟همه اش ریش و پشم و سپاه و بسیج.آره آقا ما آن موقع شهید ارتشی و سرباز وظیفه و این چیزها نداشتیم,فقط اینها بودن و بس

میشه انقدر تفرقه نندازی دوست عزیز خوب علی کریمی دوست داشته این عکس را بگذارد و فرقی هم نمیکند کسانی که در دفاع از وطن ارتشی یا سپاهی ، دوست عزیز که در بالا کامنت میزاری و میگی این ریش و پشم ؛همین شهدایی که شما به عنوان ریش و پشم عنوان میکنی ؛ این افراد اجازه ندادن یک وجب از خاک ایران جدا شود، درود به شرفشان چه با ریش و چه بی ریش

Michiganuni، نفر وسط ریش و پشم نداره. می شناسیش؟

حساب آن عزیزانی که از حانشان مایه گذاشتند تا کشور رو حفظ کنند با این فرصت طلبانی که از عکس و نام آنان هم سوء استفاده می کنند سواست.

رستم و توس و زواره و گیو و گودرز و آرش همه ریش و پشم داشتند. شک ندارم در زمان خودشان کم نبوده اند میشیگانی هایی که که از آنها نفرت داشتند و بدشان را می گفتند.

با احترام به همه شهدای راه وطن "تمام تاریخ عبارت است از جنگ دو سرباز که همدیگر را نمی شناسند و می جنگند برای دو نفر که همدیگر را می شناسند و نمی جنگند!" این بهترین تعبیری هست که دکتر علی شریعتی درباره جنگ داشته و البته بیشتر به جنگ های مدرن میخوره چون قدیما شاهان و فرماندهان خودشون در صف اول جنگ می ایستادن و پا به پای سربازان میجنگیدن ولی از یه جایی به بعد خودشون رو پشت سربازا قایم کردن و نظاره گر پر پر شدن زیردستانشون شدن

همین چند وقت پیش,ارتش از سپاه گله کرد چرا هر جا سستی یا شکستی بوده اسم ارتش را بالا میاورند و هر جا شکوه و پیروزی نام سپاه میدرخشد.حالا کی گفته اینها برای وطن رفتند؟اینها رفته بودند کربلا را بگیرند و دو هفته بعد هم قدس.رهبر عزیزشان هم گفت ما برای خاک نمیجنگیم.اینها همان ها نبودند برای مرخصی میامدند تهران میرفتن به بازداشت گاه ها و با وضو با دختران ۱۶ ساله در زندان قبل از اعدام ارتباط برقرار میکردن که به بهشت نروند؟

کاشا تو یک حرام لقمه وطن فروش هستی ،آخه مردک کی به ایران حمله کرد؟

khabargir نه نمیشناسم اما آرم رو سینه اش داد میزنه اگه الان زنده بود با دانشجو ها چکار میکرد.اینهایی هم که کاسه داغتر از آش شدن و محو در کتابهای دفاع مقدس دبیرستانشون,لطفا ساکت.بنده با این برادران شما در یکزمان و یک مکان خدمت کردم ولی با لباس یه دیپلم وظیفه ساده.هر شب از سر و صدا و سینه زنی و فضولی سنگر ماهارو گشتن دنبال مشروب و واکمن گشتن و گیر دادن به نماز و روزه حالم به هم میخورد.غذای اون زرشک پلو با مرغ بود غذای کل هنگ ما کنسرو لوبیا.آن برمیگشت تهران برج ساز و وزیر میشد من برمیگشتم تهران تو صف بیکارها.اون برمیگشت سر سفره گسترده انقلاب من برمیگشتم پشت کنکور

یه دونه اینا میومد تو مقر فرماندهی ارتش,سرهنگ جلوش پا میکوبیدواسه یه نوار مهستی مانند یک دشمن با سرباز وظیفه رفتار میشد.فشنگ به ما میشمردن میدادن,ارتش واسه پشتیبانی و مهمات التماس میکرد,اینها اورت مهمات داشتن.مگه ما سرباز یه مملکت نبودیم؟مگه ما کشته نمیدادیم؟برو بابا مغزت رو درست کن.یکی که با اینها تو یه سنگر خدمت کرده و ارتشی بوده بپرس ماجرا چی بود نه آخوند محله اتون

زنده است.

کی هست و چی کاره شده؟

محمد باقری. دو ساله رئیس ستاد مشترکه.

خخ.دیدی دوست عزیز,برو قصه خودت رو بخور,دو روز دیگه داداشمون یا کاناداست یا استرالیا یا تو مالزی برج برده رو هوا.

ببین جانم,این عکس از رده خارج شد.به احتمالی فقط من و تو اینجا هستیم.بنده آنزمان سرباز بودم,بچه جنوب شهر تهران هم هستم,تمام کوچه های محل ما یا اسم شهید جنگ شد یا از دم اعدامی های ۱۱۶ تا ۳۰ ساله.خانواده های شهدا که آخر عاقبت خوبی اصلا نداشتن.بدبخت تر از بدبخت.یه پیکان بهشون دادن و یه عکس امام و والسلام.آنهایی هم که اعدام شدن که خودت میتونی حدس بزنی وضعشان چه طوریه.ما هم که دممون رو گذاشتیم رو کولمون و رفتیم.اما امثال این داداشمون توپ تکونشون نمیده.شما هم برو بفکر خودت باش.همه اش دروغ بود

قصه=غصه

آخه آدم چقدر باید نفهم باشه وسط جنگ نوار مهستی گوش میداده و عرق سگی تو سنگرش جا ساز میکرده، حالا اگه عراقی میومد بالا سرش حتما پاشو باز میکرد میگفت بفرما مطمئنا با اینجور سربارز‌ها الان نصف مملکت رفته بود

Michiganuni واقعا پرت هستی از ماجرا

من هم سرباز وظیفه بودم در جبهه و این چرندیات شما دروغ است

دقت کردین یک شهید ارتشی هیچ جا تو آرشیو اینا نیست؟همه اش ریش و پشم و سپاه و بسیج.آره آقا ما آن موقع شهید ارتشی و سرباز وظیفه و این چیزها نداشتیم,فقط اینها بودن و بس

حساب آن عزیزانی که از حانشان مایه گذاشتند تا کشور رو حفظ کنند با این فرصت طلبانی که از عکس و نام آنان هم سوء استفاده می کنند سواست.

میشه انقدر تفرقه نندازی دوست عزیز خوب علی کریمی دوست داشته این عکس را بگذارد و فرقی هم نمیکند کسانی که در دفاع از وطن ارتشی یا سپاهی ، دوست عزیز که در بالا کامنت میزاری و میگی این ریش و پشم ؛همین شهدایی که شما به عنوان ریش و پشم عنوان میکنی ؛ این افراد اجازه ندادن یک وجب از خاک ایران جدا شود، درود به شرفشان چه با ریش و چه بی ریش

رستم و توس و زواره و گیو و گودرز و آرش همه ریش و پشم داشتند. شک ندارم در زمان خودشان کم نبوده اند میشیگانی هایی که که از آنها نفرت داشتند و بدشان را می گفتند.

Michiganuni، نفر وسط ریش و پشم نداره. می شناسیش؟

khabargir نه نمیشناسم اما آرم رو سینه اش داد میزنه اگه الان زنده بود با دانشجو ها چکار میکرد.اینهایی هم که کاسه داغتر از آش شدن و محو در کتابهای دفاع مقدس دبیرستانشون,لطفا ساکت.بنده با این برادران شما در یکزمان و یک مکان خدمت کردم ولی با لباس یه دیپلم وظیفه ساده.هر شب از سر و صدا و سینه زنی و فضولی سنگر ماهارو گشتن دنبال مشروب و واکمن گشتن و گیر دادن به نماز و روزه حالم به هم میخورد.غذای اون زرشک پلو با مرغ بود غذای کل هنگ ما کنسرو لوبیا.آن برمیگشت تهران برج ساز و وزیر میشد من برمیگشتم تهران تو صف بیکارها.اون برمیگشت سر سفره گسترده انقلاب من برمیگشتم پشت کنکور

خخ.دیدی دوست عزیز,برو قصه خودت رو بخور,دو روز دیگه داداشمون یا کاناداست یا استرالیا یا تو مالزی برج برده رو هوا.

Michiganuni واقعا پرت هستی از ماجرا

من هم سرباز وظیفه بودم در جبهه و این چرندیات شما دروغ است

کاشا تو یک حرام لقمه وطن فروش هستی ،آخه مردک کی به ایران حمله کرد؟

ببین جانم,این عکس از رده خارج شد.به احتمالی فقط من و تو اینجا هستیم.بنده آنزمان سرباز بودم,بچه جنوب شهر تهران هم هستم,تمام کوچه های محل ما یا اسم شهید جنگ شد یا از دم اعدامی های ۱۱۶ تا ۳۰ ساله.خانواده های شهدا که آخر عاقبت خوبی اصلا نداشتن.بدبخت تر از بدبخت.یه پیکان بهشون دادن و یه عکس امام و والسلام.آنهایی هم که اعدام شدن که خودت میتونی حدس بزنی وضعشان چه طوریه.ما هم که دممون رو گذاشتیم رو کولمون و رفتیم.اما امثال این داداشمون توپ تکونشون نمیده.شما هم برو بفکر خودت باش.همه اش دروغ بود

با احترام به همه شهدای راه وطن "تمام تاریخ عبارت است از جنگ دو سرباز که همدیگر را نمی شناسند و می جنگند برای دو نفر که همدیگر را می شناسند و نمی جنگند!" این بهترین تعبیری هست که دکتر علی شریعتی درباره جنگ داشته و البته بیشتر به جنگ های مدرن میخوره چون قدیما شاهان و فرماندهان خودشون در صف اول جنگ می ایستادن و پا به پای سربازان میجنگیدن ولی از یه جایی به بعد خودشون رو پشت سربازا قایم کردن و نظاره گر پر پر شدن زیردستانشون شدن

آخه آدم چقدر باید نفهم باشه وسط جنگ نوار مهستی گوش میداده و عرق سگی تو سنگرش جا ساز میکرده، حالا اگه عراقی میومد بالا سرش حتما پاشو باز میکرد میگفت بفرما مطمئنا با اینجور سربارز‌ها الان نصف مملکت رفته بود

قصه=غصه

یه دونه اینا میومد تو مقر فرماندهی ارتش,سرهنگ جلوش پا میکوبیدواسه یه نوار مهستی مانند یک دشمن با سرباز وظیفه رفتار میشد.فشنگ به ما میشمردن میدادن,ارتش واسه پشتیبانی و مهمات التماس میکرد,اینها اورت مهمات داشتن.مگه ما سرباز یه مملکت نبودیم؟مگه ما کشته نمیدادیم؟برو بابا مغزت رو درست کن.یکی که با اینها تو یه سنگر خدمت کرده و ارتشی بوده بپرس ماجرا چی بود نه آخوند محله اتون

همین چند وقت پیش,ارتش از سپاه گله کرد چرا هر جا سستی یا شکستی بوده اسم ارتش را بالا میاورند و هر جا شکوه و پیروزی نام سپاه میدرخشد.حالا کی گفته اینها برای وطن رفتند؟اینها رفته بودند کربلا را بگیرند و دو هفته بعد هم قدس.رهبر عزیزشان هم گفت ما برای خاک نمیجنگیم.اینها همان ها نبودند برای مرخصی میامدند تهران میرفتن به بازداشت گاه ها و با وضو با دختران ۱۶ ساله در زندان قبل از اعدام ارتباط برقرار میکردن که به بهشت نروند؟

کی هست و چی کاره شده؟

محمد باقری. دو ساله رئیس ستاد مشترکه.

زنده است.