...بعد از بازی هم کیک و نوشابه یا شیر و کیک ...واقعا هرچه که گذشت خوب بود !

نون سنگک داغ با پنیر و گردو، آی حال میداد....

يادش بخير... چه قدر همه چيز ساده و لذت بخش بود

شبها مخصوصا شبای ماه رمضون! اگه میشد برای یه روز برگردی دهه ۵۰ (صد البته به قبل از سال ۵۷)

چه حالی‌ میداد زمستونا که توپ خیس خیس شوت میشد تو صورتمون !

وشگفتا که همه عاشق و مجنون. دم و دلت همیشه گرم سمندر گرامی با این حالی که بهمون دادی. برای دمی درست ۳۰ سال جوون شدیم.

چقدر دنبال این توپ سگ دو زدیم! بعضی وقتها با کفش, بعضی وقتها هم پا برهنه تا وقتی که هوا تاریک میشد چشمامون نمیدید. تازه اونموقع وقت قایم موشک بازی بود یا نشستن رو کاپوت عقب دو تا ماشین و تعریف کردن یک فیلم که بقیه ندیده بودن :-))

خوشحالم که همتون با این توپ خاطره هاتون تازه شد... دقیقا این پست بخاطر همین زنده کردن بچه گی هامون بود..پاینده باشید

من یک‌دونه از این توپهای دارم. کوچه‌ و آجورشم جوره. اومدین واشنگتن خبر بدین شرطی می‌زنیم سر قهوه و کیک شکلاتی.

10 دقیقه 2 گل سر نوشابه... اگر هم مساوی میشد پنالتی از پشت سر بود ... بقال محل هم میگفت نوشابه فقط با کیک داده میشه...

اين لإيه كردن توپ هم واسه خودش داستاني بود بايد سر برش يا سه گوش در مياوردي يا گرد كه پارگي امتداد پيدا نكنه لايه سريع گشاد بشه، موقع رو كش كردن هم لبه ها رو بايستي جوري تا ميزدي كه وقتي كاملا توپ زيري رو پوشوند راحت تا رو برگردوني، خلاصه يك مقطع كارشناسي بايد ميگذروندي تا ميتونستي توپ لايه كني، دهه شصت، دهه خوبي ها و موشك بارون، صف نون بربري و قطعي برق و بي آبي، كأسه همسايه، تشييع جنازه بچه محلي كه شهيد شده و حجله اش، برنامه كودك بين ٥-٦ و دفترچه صدبرگ و مداد نوكي و مداد شمعي، چهارراه باز كردن ناظم مدرسه وسط سرت واسه بلندي موهات و پرسه زدن جلو مدرسه دخترونه، مرسي سمندر جان بابت پستهاي زيباست يدونه ايي رفيق

قرمزترین گرامی٬ فراخوانی با مرامت رو با آغوش باز میپذیریم. تنها یادآوری کن که W.DC or W. State. من که اومدم بی گمان رو همین سامانه خبرت میکنم.

یه زمونایی ساندویچی ها هم نوشابه را بدون غدا نمیفروختند. عجب دوره ای بود و چه رژیم غذایی بدی داشتیم. تو شهرآرا نزدیک خونمون یک نون بولکی بود و به فاصله 10 متریش یک سنگکی. خوراک ما زمون بازی تو اون مجله خوردن نون بولکی داغ بود با پنیر لیقوان و نوشابه.

حالا که ممل راجع به تاریخچه دولایه کردن گفت من هم چیزی اضافه کنم. قبل از اینکه دولایه کردن باب بشه ما با سوزن ته گرد در قسمت قلمبه توپ یک سوراخی ایجاد میکردیم و بخشی از باد توپ را خالی میکردیم و بعد با همون سوزن سوراخ را پلمپ میکردیم. بعدها عده ای هم توپ سه لایه را امتحان کردند ولی هم سنگین تر و لش تر میشد هم از شکل کروی خارج میشد. خلاصه اینکه توپ پلاستیکی دولایه آخر ابداع و اختراع گل کوچیک بود. چیزی تو مایه های ساندویچ دو نونه که برخی ساندویچی ها ساندویچ ماکارونی میفروختند. حالا تصور کنید ماکارونی را باساندویچ دو نونه بخوری. کارب اندر کارب اندر کارب.

کاوه دمت گرم ! این یه کار واقعا از ذهنم خارج شده بود ! خیلی حال کردم وقتی دوباه به خاطر آوردم !! البته خیلی وقتها هم سوزنو میزاشتیم بمونه و دیگه ادی ازش خارج نمیشد !

اره سوزن باید میموند توش. نتیجه همین تو پلاستیکیها رو امروز داریم تو جام جهانی فوتسال میبینیم.

کاوه ، تازه با اون سه لایه های خیس و سنگین هد هم میزدیم!! ما دیگه چه جونورهایی بودیم!

متاسفانه اون گل کوچیکا جاشو داده به بازی های کامپیوتری... افسوس.

یاد اون کفش کتانی چینیها بخیر ٬ جون میداد برای بازی با توپ پلاستیکی رو اسفالت ٬ البته در تابستانهای داغ تهران که بعضی مواقع اسفالت خیابانها را هم نرم میکرد ٬ ۲ تا ۳ ساعت بازی روی ان اسفالت مساوی بود با یک جفت پای پخته شده داخل کتانی چینی و بوی عطراگین ان که با هیچ صابونی از بین نمیرفت .

amirfarhad واشنگتن دیسی عزیز. قدم تو چشم.

قرمزترین گرامی،اگه توپ جمع کن هم احتیاج بود منم حاضرم...

...بعد از بازی هم کیک و نوشابه یا شیر و کیک ...واقعا هرچه که گذشت خوب بود !

يادش بخير... چه قدر همه چيز ساده و لذت بخش بود

چه حالی‌ میداد زمستونا که توپ خیس خیس شوت میشد تو صورتمون !

شبها مخصوصا شبای ماه رمضون! اگه میشد برای یه روز برگردی دهه ۵۰ (صد البته به قبل از سال ۵۷)

نون سنگک داغ با پنیر و گردو، آی حال میداد....

من یک‌دونه از این توپهای دارم. کوچه‌ و آجورشم جوره. اومدین واشنگتن خبر بدین شرطی می‌زنیم سر قهوه و کیک شکلاتی.

چقدر دنبال این توپ سگ دو زدیم! بعضی وقتها با کفش, بعضی وقتها هم پا برهنه تا وقتی که هوا تاریک میشد چشمامون نمیدید. تازه اونموقع وقت قایم موشک بازی بود یا نشستن رو کاپوت عقب دو تا ماشین و تعریف کردن یک فیلم که بقیه ندیده بودن :-))

خوشحالم که همتون با این توپ خاطره هاتون تازه شد... دقیقا این پست بخاطر همین زنده کردن بچه گی هامون بود..پاینده باشید

وشگفتا که همه عاشق و مجنون. دم و دلت همیشه گرم سمندر گرامی با این حالی که بهمون دادی. برای دمی درست ۳۰ سال جوون شدیم.

10 دقیقه 2 گل سر نوشابه... اگر هم مساوی میشد پنالتی از پشت سر بود ... بقال محل هم میگفت نوشابه فقط با کیک داده میشه...

حالا که ممل راجع به تاریخچه دولایه کردن گفت من هم چیزی اضافه کنم. قبل از اینکه دولایه کردن باب بشه ما با سوزن ته گرد در قسمت قلمبه توپ یک سوراخی ایجاد میکردیم و بخشی از باد توپ را خالی میکردیم و بعد با همون سوزن سوراخ را پلمپ میکردیم. بعدها عده ای هم توپ سه لایه را امتحان کردند ولی هم سنگین تر و لش تر میشد هم از شکل کروی خارج میشد. خلاصه اینکه توپ پلاستیکی دولایه آخر ابداع و اختراع گل کوچیک بود. چیزی تو مایه های ساندویچ دو نونه که برخی ساندویچی ها ساندویچ ماکارونی میفروختند. حالا تصور کنید ماکارونی را باساندویچ دو نونه بخوری. کارب اندر کارب اندر کارب.

اين لإيه كردن توپ هم واسه خودش داستاني بود بايد سر برش يا سه گوش در مياوردي يا گرد كه پارگي امتداد پيدا نكنه لايه سريع گشاد بشه، موقع رو كش كردن هم لبه ها رو بايستي جوري تا ميزدي كه وقتي كاملا توپ زيري رو پوشوند راحت تا رو برگردوني، خلاصه يك مقطع كارشناسي بايد ميگذروندي تا ميتونستي توپ لايه كني، دهه شصت، دهه خوبي ها و موشك بارون، صف نون بربري و قطعي برق و بي آبي، كأسه همسايه، تشييع جنازه بچه محلي كه شهيد شده و حجله اش، برنامه كودك بين ٥-٦ و دفترچه صدبرگ و مداد نوكي و مداد شمعي، چهارراه باز كردن ناظم مدرسه وسط سرت واسه بلندي موهات و پرسه زدن جلو مدرسه دخترونه، مرسي سمندر جان بابت پستهاي زيباست يدونه ايي رفيق

یه زمونایی ساندویچی ها هم نوشابه را بدون غدا نمیفروختند. عجب دوره ای بود و چه رژیم غذایی بدی داشتیم. تو شهرآرا نزدیک خونمون یک نون بولکی بود و به فاصله 10 متریش یک سنگکی. خوراک ما زمون بازی تو اون مجله خوردن نون بولکی داغ بود با پنیر لیقوان و نوشابه.

اره سوزن باید میموند توش. نتیجه همین تو پلاستیکیها رو امروز داریم تو جام جهانی فوتسال میبینیم.

یاد اون کفش کتانی چینیها بخیر ٬ جون میداد برای بازی با توپ پلاستیکی رو اسفالت ٬ البته در تابستانهای داغ تهران که بعضی مواقع اسفالت خیابانها را هم نرم میکرد ٬ ۲ تا ۳ ساعت بازی روی ان اسفالت مساوی بود با یک جفت پای پخته شده داخل کتانی چینی و بوی عطراگین ان که با هیچ صابونی از بین نمیرفت .

قرمزترین گرامی٬ فراخوانی با مرامت رو با آغوش باز میپذیریم. تنها یادآوری کن که W.DC or W. State. من که اومدم بی گمان رو همین سامانه خبرت میکنم.

متاسفانه اون گل کوچیکا جاشو داده به بازی های کامپیوتری... افسوس.

کاوه ، تازه با اون سه لایه های خیس و سنگین هد هم میزدیم!! ما دیگه چه جونورهایی بودیم!

کاوه دمت گرم ! این یه کار واقعا از ذهنم خارج شده بود ! خیلی حال کردم وقتی دوباه به خاطر آوردم !! البته خیلی وقتها هم سوزنو میزاشتیم بمونه و دیگه ادی ازش خارج نمیشد !

قرمزترین گرامی،اگه توپ جمع کن هم احتیاج بود منم حاضرم...

amirfarhad واشنگتن دیسی عزیز. قدم تو چشم.