خیالی نیست giggs11 عزیز. احتمالا طرفدارای کامپیوتر و اینترنت هستند.

يادش بخير....

13 قانون فوتبال دوران کودکی! یادته؟! 1. اونیکه از همه چاقتتر بود، همیشه دروازبان بود! 2. همیشه اونی که صاحب توپ بود، میگفت کی بازی میکنه کی نه! 3. زیاد قسم میخوردی پنالتی بود، قسم نمیخوردی پنالــــــتی نبود! 4. بــــازی زمــــانی تموم میشــــد، وقـــتی همه خســـته میــــشدن! 5. مهم نبود بازی چند چنده، هرکی گلِ آخــر بازی رو میزد، برنده بود! 6. داور پشم! 7. اگه یه موقع توپ گیر نمیومد، یه جورابی دبِ پلاستیکی چیزی ...! 8. اگه یارکِشی آخر انتخاب میکـردی، دیگه امیدی واسه زندگی نبود! 9. لحــــظه ای که توپ مــــیرفت زیر ماشینی که در حال حــــرکته، پر استرسترین لحظه زندگی بود! 10. وقـــــتی صــــاحب توپ عصــــبانی میشد، بازی تمــــوم میشد! 11. دختر همســـایه از کوچه رد میشد، همه رونالدینیو میشدن! ( البته تو کوچه ما کسی رونالدینیو نمیشد، چون همیشه استارت بازی رو خودم میزدم ) ​ 12. شلــــوارت، کفشـــت، پیرهـــنت پاره میشد، کـتک شـب رو ... ! 13. مسابقه با تیم کوچه بغلی مثل لشکر کـشی هیتلر به لهستان ب

متنشو كپى كردم ،ولى جالبه ،دقيقاً قانون هاى ما هم اينجورى بود(:

منفی دادن به این عکس ٢ حالت داره یا به اشتباه کسی کلیک کرده و دستش خورده و یا اینکه باید به یک کلینیک روان درمانی مراجعه کنه

یه پا ,دو پا ,کشویی زدن و به شرط کیک و نوشابه را عشق است ..

شوت یک ضرب , یک ضرب دو ضرب تیغی با همین تیردروازه بازی میکردم… تو فلکه اول آریاشهر و گلستان چه کاپ های بود ساله ٦١ تا ٦٥….

تو این تصویر توپ خورده تو در خونه همسایه. الان میاد بیرون و تیر دروازه رو بلند می کنه میزنه زمین و میلگردها از محل جوش می شکنن و باز باید برداری ببری جوشکاری تا جوش بزنن.

اوناییش که تور نداشتن کار دغل بازارو راحت تر میکرد

واقعا كي كه بازي كرده باشه ! پنالتي هايي كه دربازه بانش يه پاش بايد ثابن ميبود ! فك نميكنم جايي ديگه اين دروازه ها پيدا بشه !

ببخشيد ( كي كه بازي نكرده باشه )

تا همین 10یا 12 سال پیش هم توپ پلاستیکی و گل کوچیک بود.. یادمه سال 1380 دادم دو تا تیر دروازه خوب آهنگری درست کرد یکی دو دفعه بازی کردیم ...بعد رفتیم تو خط فوتبال سالنی یادش بخیر ...

یکی از دوستای هم محلیمون جوشکار بود، دوتا دروازه به اندازه یک لپتاپ ۱۳ اینچ درست کرده بود که شبها که کوچه تاریک میشه تو حیاط خونشون با توپ پینگ پنگ بازی کنیم. خدایی بعضی روزها از صبح تا شب فوتبال بازی میکردیم. الان تو کوچه ها خبری از گل کوچیک نیست؟

بــــازی زمــــانی تموم میشــــد، وقـــتی همه خســـته میــــشدن؟؟؟ نه خیر بازی اینجوری تموم نمیشد! بازی تموم می شد وقتی ننه بابامون داد میزدن از پنجره! ای خدا بکشتت ذلیل مرده ! گمشو بیا خونه ! بعد هم بابا با کمربند میپرید وسط کوچه! با پس گردنی همه میرفتن منزل!

واقعا این عکس چی داره ... نه کیفیت ... نه منظره خوب .... ولی خیلی حال میده. ممنون از عکس و کامنتها.

یادم نمیره کلاس سوم بودم پدرم گفت برو نان بگیر، وسط راه دیدم بچه ها دارن بازی میکنن و من هم که از توپ و فوتبال نمیتونستم بگذرم. خلاصه هوا تاریک شد که برگشتم خانه و یک کتک حسابی خوردم. مادرم از من حمایت کرد و دعوا بالا گرفت. نشان به همان نشان که قهری در گرفت و ما یک سال مهمان بودیم خانهء پدربزرگ. به قول اون سریال همش خاطره شد :))

آقا ما بی‌ بضاعت بودیم از این دروازه‌ها نداشتیم :)) یه تیرکمون دیوار بود، یه تیرک دیگه یه دونه از این حلبی‌های روغن! کمر به بالا هم آوت بود! با دیوار هم نمیتونستی یک و دو کنی‌! :)) یادش بخیر. مرسی‌ بابت این عکس فوق‌العاده‌

دم همه دوستان گرم بخاطر کامنتها و خاطراتشون. بقول Arisaa پر استرس ترین لحظه موقعی بود که توپ میرفت زیرماشین. یادمه تو دوره ای یک پیرمردی همسایه امون بود که هر وقت توپ میفتاد تو خونه اشون میومد تو کوچه و جلوی همه توپه را با چاقو پاره میکرد. شیشه همسایه شکستن (البته نه از عمد) و فرار کردن هم از خاطرات دیگه امون بود.

اولا اونی که منفی داده یا علی اینترنتی بوده یا به قول رامین خان دستش اشتباهی خورده یا شاید تجدید شده بوده و باباش حسابی کتکش زده و گفته میشینی خونه و درس میخونی. حق هم نداری بری فوتبال. به همین خاطر با دیدن این عکس شاکی شده. و البته احتمال داره که طرفدار ورزشی مفرح همچون کبدی باشه. اما در جواب پرسپولیسی ٨ باید بگم بله در ضربات پنالتی , یک پای گلر ثابت بود و اگر کف پای ثابت هم از زمین بلند میشد , پنالتی تکرار میشد. یاد اون کاپ هایی که تو اون دوران توش شرکت میکردیم به خیر. دمت گرم کاوه خان.

Arissa: البته من به شخصه در زمان غییبت کبری توپ پلاستیکی, تجربه بازی با میوه کاج, سنگ ریزه و توپ تنیس رو هم داشتم.

کامنتها یکی از یکی زیبا تر وصف حال همگی بچه ها ی دوران گل کوچیک ….!!!! انگاری که همگی تو یک کوچه بزرگ شدیم….

کاملی و رامین خان عزیز منفی ها مهم نیست. من بشخصه ناراحت نمیشم. با اینکه شهامت رامین خان را در استفاده از نام واقعی ام را ندارم ولی سعی کردم در کری ها از دایره ادب خارج نشم. مهمترین چیز در کنار کریها احترام هست

جای ممل هم خالیه که یک کامنتی بزاره از بچه های ستارخان

توپ دو لایه کردن کار هرکی نبود! بعضی توپها که خیلی خوب بود مثل ناموس بود! یادش بخیر.

چقدر تلخ هست كه ما دخترها بيشتر از پنجم دبستان نميشد بريم تو كوچه بازى كنيم ،دختر بودن تو ايران خيلى سخته....

کاوه جان ممل از وقتی به درجه ادمینی در سایت ارتقا پیدا کرده , کمتر اینورا میاد. :)

کاوه جان دیگه والا نمیخوام کامنت بدم اینجا، دلیلش هم شخصی‌ کردن بحث به عمد یا غیر عمد بعضی‌ از دوستان هست، اونوقت من هم ناخواسته یک چیزی میگم بقیه ناراحت میشن، گفتم فقط به عکس و ویدئو اکتفا کنم کافی‌ه، اگر دقت کرده باشی‌ حتا زیرِ مطالبِ خودم هم لال مونی گرفتم :))، اما به خاطره رویِ گلِ شما و تا چشم این کاملی در آدد :))) یک خاطره بگم که مطمئنم واسه همه پیش اومده اما هیچکس بهش اشاره نکرد اون هم دردسری بود که وقتِ گل کوچیک یا بزرگ فرقی‌ نمیکنه داشتیم با این عبور و مرورِ ماشینها، نزدیکِ محله شما پائین تر از میدونِ توحید یک خیابونِ مشتی‌ بود (هست) به اسمِ پرچم، اونجا هم پت و پهن بود هم اسفالتش نو بود هم ماشین کم ازش رد میشد اما ده‌ها بار پیش اومد وسط بازی و تو اوجِ حساسیتش یک هوو ماشین میومد بایست وایمیستادیم، واسه همین کاپ رو شب‌ها مینداختیم با برقِ دزدی از چراغ برق پرژکتور مینداختیم و بازی میکردیم، اوائل همسایه‌ها خیلی‌ سیریش بودند و چند بار از کمیته زنجان اومدند یا مایه دادیم یا مجبور شدیم جمع کنیم اما بعدا با همسایه‌ها رفیق شدیم و اونها هم یکجور‌های شدند بازیکن یا تماشاچی بازی ها، یادمه ۲ تا دختر بودند اونجا از همون محله (اسمشون یادم نیست) موقع بازی که میومدند پشتِ پنجره دیگه مارادونا هم حریفمون نبود، ما بیشتر اما گل برزگ باز بودیم تا گل کوچیک من هم از عشقِ ناصر خان دروازه بان بودم همیشه اما اگر پا میداد هافبک نفوذی راست هم بازی می‌کردم، یادمه که بعدا وضعمون بهتر شد با وانت بابای‌ِ یکی‌ از بچه‌ها تیر دروازه‌ها رو می‌بردیم اینور و انور که تقریبا هم قد و قواره دروازه سالنی بود

یادم میاد پدر خدا بیامرزم وقتی خونمون تو نمازی اول بالای میدان توحید بود, تو بالکن اون خونه با من و برادرم گل کوچیک فوتبال بازی میکرد. پدرم یه فوتبالیست بود. عشق فوتبال رو تو وجود من و برادرم دمید. حتی مادرم اسم همه فوتبالیست ها حتی مربیهاشون رو بلده. فوتبال یعنی عشق.

یادم میاد پدر خدا بیامرزم وقتی خونمون تو نمازی اول بالای میدان توحید بود, تو بالکن اون خونه با من و برادرم گل کوچیک فوتبال بازی میکرد.

پدرم یه فوتبالیست بود. عشق فوتبال رو در وجود من و برادرم دمید. حتی مادرم اسمه همه بازیکن های تیمهای معروف ایرانی و اروپایی ور با مربیهاشون بلده! فوتبال یعنی عشق.

royaaus روحِ پدرت شاد، بچه نمازی بودی شما؟

بله آقا! ولی کامنتم چاپ نشد مجبور شدم فقط یه خطش رو دوباره بنویسم!

پدرم فوتبالیست بود و عشق فوتبال رو در وجود منو برادرم دمید.

زندگی ما گل کوچیک بود و درس. همیشه به دختر بودنم افتخار کردم. خوش حال بودم که فوتبالم از خیلی از پسرها بهتره!!

روحشون شاد، یادِ اون دوران به خیر، امسال که رفتم ایران رفتم معجون بابا رحیم بغلِ نشاط به یادِ اون دوران

بله یادش به خیر.

roya جان، روح پدرت شاد،من هم از يك خانواده ورزشى هستم،فوتبالم خوب بود ولى نه به اندازه پسرها

رویا خانوم روح پدرتون هم شاد. ممل جان ممنون بابت خاطره ات. در ضمن به امید روزی که دخترهای این مرزوبوم هم براحتی امکان ورزش و فعالیتهای اجتماعی را داشته باشند.

ممنون Arisaa خانم عزیز. البته من فوتبالم از همه پسرها بهتر نبود, فقط از بعضیها بهتر بود. یادم میاد کلاه لبه دآر با پیرهن پدرم یا برادرم رو میپوشیدم با یه شلوار بلند و بازی میکردم. همیشه هم برادرم حضور داشت و پدرم هم داور بود. بچه های محل هم هوامو داشتن و نه فول میکردن و نه فحش میدادن. واسه همین میگم اگه خانمها برن استادیوم ها در ایران جو فرهنگی درست میشه.

ممنون Arisaa خانم عزیز. البته من فوتبالم از همه پسرها بهتر نبود, فقط از بعضیها بهتر بود. یادم میاد کلاه لبه دآر با پیرهن پدرم یا برادرم رو میپوشیدم با یه شلوار بلند و بازی میکردم. همیشه هم برادرم حضور داشت و پدرم هم داور بود. بچه های محل هم هوامو داشتن و نه فول میکردن و نه فحش میدادن. واسه همین میگم اگه خانمها برن استادیوم ها در ایران جو فرهنگی درست میشه.

سپاسگزارم آقا کاوه. این عکس منو به تاریخی که دوست داشتم برد.

درود بر شما استاد رویا ی پرسپولیسی از قدیمی های اینجا , روان پدر شما در آرامش. همچنین دورد بر شما استاد Arissa استقلالی. استاد mamal تو بیا , بزن چشم مارو هم در بیار.:) بابا تو مملکت لباس شخصی ها , شخصی شدن بحث که چیزی نیست.

رویا خانوم احتمالا شما یک لایی یا گل 40 متری به ممل زدید منتها یادش نمیاد یا اینکه خودش را زده به اون راه

یعنی بحث گل کوچیک شد منم مجبورم مهر سکوتم رو بشکنم. یعنی کل میندازم هر جا که هستین: سر نوشابه و کیک. فقط هم یه پا دو پا مجازه !

درود بر شما

رويا جان، حيف كه تو كامنت گذاشتن تنبلم ،من هم خاطرات زيادى از اون دوران دارم ،من هم مثل شما برادرم پيشم بود ،عجيب هست كه خاطرات همه ما تقريباً مثل هم هستش!

کاملی خانِ بزرگ شما خودت چشمِ مایی

رویا خانم شما به زمزمه‌هایِ شیطانی این کاوه کافری که رفته در آغوش‌ِ همسایه شیطانِ بزرگ گوش نده

مخلصیم ممل خان! شما استادی عزیزم. پس بگو این خیابان نمازی دوم که الان اسمش شده اتوبان شهید ممل به خاطر اون گل ٤٠ متریه که استاد رویا بهت زده. :) یعنی حتما باید کاوه خان بیاد پته هاتو بریزه رو آب؟ :)) تا یادم نرفته این رو هم اضافه کنم که در آخرین سالهای حضورم در ایران , تعداد تیم ها بسیار زیاد و ,بازی ها به شدت دفاعی شده بود. به خاطر تعدد تیم بازی ها در زمان ١٠ دقیقه ای انجام میشد. و اگه در ١٠ دقیقه نتیجه مساوی بود, بازی به پنالتی می کشید. ماشالا همه تیم ها هم یک گلر داشتند تو مایه های داداش کایکو تو کارتون میتی کومان ! یعنی قطر یک پاشون کل سطح دروازه رو پوشش میداد. لازم به توضیح نیست که ضربات پنالتی خودش نیم ساعت طول میکشد. باورتون نمیشه با خودمون ٢ تا تخته نرد میاوردیم و بازی میکردیم تا نوبت ما برسه. بعد ها قانون پنالتی ها عوض شد. یعنی اینکه پنالتی ها رو از راه دور و به دروازه بدون دروازبان میزدیم. یادش به خیر استاد پنالتی از راه دور بودم - با سپاس از خلقت کفش های ملوان, برزیل, و اسپورتکس محصولات کفش وین , بلا و ملی - و اگه بازی ما به پنالتی میکشد تیم حریف قبل از پنالتی باخت خودشو میپذیرفت.

كاملي جان يعني نگارشت چيزي تو مايه هاي ذبيح الله منصوريه. ممل هم كارش درسته همه رقمه قبولي داريم حالا يك خطايي كرده استقلالي شده والا گل بي خار كجاست

بحث مسابقات شد. يك دوره اي ما خودمون يك سري مسابقاتي برگزار كرديم. منتها چون تيمها را ميشناختيم با جرزني جوري قرعه كشي كرديم كه تيمهاي خيلي قوي تو گروهمون نيفتند و خلاصه تا فينال بالا رفتيم

نظر قبلي ام هم تو فيلتر سايت گير كرد

دوست عزیز Arisaa خانم , درود به شما و همه کسانی که در رابطه با پدرم بامن همدردی کردند. روح گذشتگان شما هم شاد باشه. در مورد کامنت گذاشتن منم دست کمی از شما ندارم, ولی خوش حالم که در این سایت عقاید کسانی رو میخونم که مثل من فوتبال دوست دارن. حالا مهم نیست ابی یا قرمز, اصل اینه که پاشون به توپ خورده . من هنوز گاه گداری تو تیم محلی اینجا فوتسال بازی میکنم.

Arisaa توپ که میرفت تو حیاط اطراف محل بازی هم خودش کلی داستان داشت باید اینقدر مثل مساله هسته ایی ایران مذاکره میکردی تا توپ رو پس میداد البته بعضی وقتا به مذاکره هم نمیرسید .توپ میوفتاد تو حیاط ۲۰ ثانیه بعد جر خورده از تو حیاط همون خونه میفتاد وسط زمین.:(

چقدر بچه هم سن و سال زیاد بود اون موقع. یه کوچه چسقلی هم واسه خودش یه تیم دآشت میومد تو جام شرکت میکرد

13 قانون فوتبال دوران کودکی! یادته؟! 1. اونیکه از همه چاقتتر بود، همیشه دروازبان بود! 2. همیشه اونی که صاحب توپ بود، میگفت کی بازی میکنه کی نه! 3. زیاد قسم میخوردی پنالتی بود، قسم نمیخوردی پنالــــــتی نبود! 4. بــــازی زمــــانی تموم میشــــد، وقـــتی همه خســـته میــــشدن! 5. مهم نبود بازی چند چنده، هرکی گلِ آخــر بازی رو میزد، برنده بود! 6. داور پشم! 7. اگه یه موقع توپ گیر نمیومد، یه جورابی دبِ پلاستیکی چیزی ...! 8. اگه یارکِشی آخر انتخاب میکـردی، دیگه امیدی واسه زندگی نبود! 9. لحــــظه ای که توپ مــــیرفت زیر ماشینی که در حال حــــرکته، پر استرسترین لحظه زندگی بود! 10. وقـــــتی صــــاحب توپ عصــــبانی میشد، بازی تمــــوم میشد! 11. دختر همســـایه از کوچه رد میشد، همه رونالدینیو میشدن! ( البته تو کوچه ما کسی رونالدینیو نمیشد، چون همیشه استارت بازی رو خودم میزدم ) ​ 12. شلــــوارت، کفشـــت، پیرهـــنت پاره میشد، کـتک شـب رو ... ! 13. مسابقه با تیم کوچه بغلی مثل لشکر کـشی هیتلر به لهستان ب

خیالی نیست giggs11 عزیز. احتمالا طرفدارای کامپیوتر و اینترنت هستند.

یه پا ,دو پا ,کشویی زدن و به شرط کیک و نوشابه را عشق است ..

منفی دادن به این عکس ٢ حالت داره یا به اشتباه کسی کلیک کرده و دستش خورده و یا اینکه باید به یک کلینیک روان درمانی مراجعه کنه

يادش بخير....

رویا خانوم روح پدرتون هم شاد. ممل جان ممنون بابت خاطره ات. در ضمن به امید روزی که دخترهای این مرزوبوم هم براحتی امکان ورزش و فعالیتهای اجتماعی را داشته باشند.

کامنتها یکی از یکی زیبا تر وصف حال همگی بچه ها ی دوران گل کوچیک ….!!!! انگاری که همگی تو یک کوچه بزرگ شدیم….

متنشو كپى كردم ،ولى جالبه ،دقيقاً قانون هاى ما هم اينجورى بود(:

بــــازی زمــــانی تموم میشــــد، وقـــتی همه خســـته میــــشدن؟؟؟ نه خیر بازی اینجوری تموم نمیشد! بازی تموم می شد وقتی ننه بابامون داد میزدن از پنجره! ای خدا بکشتت ذلیل مرده ! گمشو بیا خونه ! بعد هم بابا با کمربند میپرید وسط کوچه! با پس گردنی همه میرفتن منزل!

واقعا كي كه بازي كرده باشه ! پنالتي هايي كه دربازه بانش يه پاش بايد ثابن ميبود ! فك نميكنم جايي ديگه اين دروازه ها پيدا بشه !

تو این تصویر توپ خورده تو در خونه همسایه. الان میاد بیرون و تیر دروازه رو بلند می کنه میزنه زمین و میلگردها از محل جوش می شکنن و باز باید برداری ببری جوشکاری تا جوش بزنن.

دم همه دوستان گرم بخاطر کامنتها و خاطراتشون. بقول Arisaa پر استرس ترین لحظه موقعی بود که توپ میرفت زیرماشین. یادمه تو دوره ای یک پیرمردی همسایه امون بود که هر وقت توپ میفتاد تو خونه اشون میومد تو کوچه و جلوی همه توپه را با چاقو پاره میکرد. شیشه همسایه شکستن (البته نه از عمد) و فرار کردن هم از خاطرات دیگه امون بود.

شوت یک ضرب , یک ضرب دو ضرب تیغی با همین تیردروازه بازی میکردم… تو فلکه اول آریاشهر و گلستان چه کاپ های بود ساله ٦١ تا ٦٥….

roya جان، روح پدرت شاد،من هم از يك خانواده ورزشى هستم،فوتبالم خوب بود ولى نه به اندازه پسرها

یادم نمیره کلاس سوم بودم پدرم گفت برو نان بگیر، وسط راه دیدم بچه ها دارن بازی میکنن و من هم که از توپ و فوتبال نمیتونستم بگذرم. خلاصه هوا تاریک شد که برگشتم خانه و یک کتک حسابی خوردم. مادرم از من حمایت کرد و دعوا بالا گرفت. نشان به همان نشان که قهری در گرفت و ما یک سال مهمان بودیم خانهء پدربزرگ. به قول اون سریال همش خاطره شد :))

واقعا این عکس چی داره ... نه کیفیت ... نه منظره خوب .... ولی خیلی حال میده. ممنون از عکس و کامنتها.

اوناییش که تور نداشتن کار دغل بازارو راحت تر میکرد

ببخشيد ( كي كه بازي نكرده باشه )

کاوه جان دیگه والا نمیخوام کامنت بدم اینجا، دلیلش هم شخصی‌ کردن بحث به عمد یا غیر عمد بعضی‌ از دوستان هست، اونوقت من هم ناخواسته یک چیزی میگم بقیه ناراحت میشن، گفتم فقط به عکس و ویدئو اکتفا کنم کافی‌ه، اگر دقت کرده باشی‌ حتا زیرِ مطالبِ خودم هم لال مونی گرفتم :))، اما به خاطره رویِ گلِ شما و تا چشم این کاملی در آدد :))) یک خاطره بگم که مطمئنم واسه همه پیش اومده اما هیچکس بهش اشاره نکرد اون هم دردسری بود که وقتِ گل کوچیک یا بزرگ فرقی‌ نمیکنه داشتیم با این عبور و مرورِ ماشینها، نزدیکِ محله شما پائین تر از میدونِ توحید یک خیابونِ مشتی‌ بود (هست) به اسمِ پرچم، اونجا هم پت و پهن بود هم اسفالتش نو بود هم ماشین کم ازش رد میشد اما ده‌ها بار پیش اومد وسط بازی و تو اوجِ حساسیتش یک هوو ماشین میومد بایست وایمیستادیم، واسه همین کاپ رو شب‌ها مینداختیم با برقِ دزدی از چراغ برق پرژکتور مینداختیم و بازی میکردیم، اوائل همسایه‌ها خیلی‌ سیریش بودند و چند بار از کمیته زنجان اومدند یا مایه دادیم یا مجبور شدیم جمع کنیم اما بعدا با همسایه‌ها رفیق شدیم و اونها هم یکجور‌های شدند بازیکن یا تماشاچی بازی ها، یادمه ۲ تا دختر بودند اونجا از همون محله (اسمشون یادم نیست) موقع بازی که میومدند پشتِ پنجره دیگه مارادونا هم حریفمون نبود، ما بیشتر اما گل برزگ باز بودیم تا گل کوچیک من هم از عشقِ ناصر خان دروازه بان بودم همیشه اما اگر پا میداد هافبک نفوذی راست هم بازی می‌کردم، یادمه که بعدا وضعمون بهتر شد با وانت بابای‌ِ یکی‌ از بچه‌ها تیر دروازه‌ها رو می‌بردیم اینور و انور که تقریبا هم قد و قواره دروازه سالنی بود

روحشون شاد، یادِ اون دوران به خیر، امسال که رفتم ایران رفتم معجون بابا رحیم بغلِ نشاط به یادِ اون دوران

سپاسگزارم آقا کاوه. این عکس منو به تاریخی که دوست داشتم برد.

ممنون Arisaa خانم عزیز. البته من فوتبالم از همه پسرها بهتر نبود, فقط از بعضیها بهتر بود. یادم میاد کلاه لبه دآر با پیرهن پدرم یا برادرم رو میپوشیدم با یه شلوار بلند و بازی میکردم. همیشه هم برادرم حضور داشت و پدرم هم داور بود. بچه های محل هم هوامو داشتن و نه فول میکردن و نه فحش میدادن. واسه همین میگم اگه خانمها برن استادیوم ها در ایران جو فرهنگی درست میشه.

ممنون Arisaa خانم عزیز. البته من فوتبالم از همه پسرها بهتر نبود, فقط از بعضیها بهتر بود. یادم میاد کلاه لبه دآر با پیرهن پدرم یا برادرم رو میپوشیدم با یه شلوار بلند و بازی میکردم. همیشه هم برادرم حضور داشت و پدرم هم داور بود. بچه های محل هم هوامو داشتن و نه فول میکردن و نه فحش میدادن. واسه همین میگم اگه خانمها برن استادیوم ها در ایران جو فرهنگی درست میشه.

یادم میاد پدر خدا بیامرزم وقتی خونمون تو نمازی اول بالای میدان توحید بود, تو بالکن اون خونه با من و برادرم گل کوچیک فوتبال بازی میکرد. پدرم یه فوتبالیست بود. عشق فوتبال رو تو وجود من و برادرم دمید. حتی مادرم اسم همه فوتبالیست ها حتی مربیهاشون رو بلده. فوتبال یعنی عشق.

آقا ما بی‌ بضاعت بودیم از این دروازه‌ها نداشتیم :)) یه تیرکمون دیوار بود، یه تیرک دیگه یه دونه از این حلبی‌های روغن! کمر به بالا هم آوت بود! با دیوار هم نمیتونستی یک و دو کنی‌! :)) یادش بخیر. مرسی‌ بابت این عکس فوق‌العاده‌

تا همین 10یا 12 سال پیش هم توپ پلاستیکی و گل کوچیک بود.. یادمه سال 1380 دادم دو تا تیر دروازه خوب آهنگری درست کرد یکی دو دفعه بازی کردیم ...بعد رفتیم تو خط فوتبال سالنی یادش بخیر ...

اولا اونی که منفی داده یا علی اینترنتی بوده یا به قول رامین خان دستش اشتباهی خورده یا شاید تجدید شده بوده و باباش حسابی کتکش زده و گفته میشینی خونه و درس میخونی. حق هم نداری بری فوتبال. به همین خاطر با دیدن این عکس شاکی شده. و البته احتمال داره که طرفدار ورزشی مفرح همچون کبدی باشه. اما در جواب پرسپولیسی ٨ باید بگم بله در ضربات پنالتی , یک پای گلر ثابت بود و اگر کف پای ثابت هم از زمین بلند میشد , پنالتی تکرار میشد. یاد اون کاپ هایی که تو اون دوران توش شرکت میکردیم به خیر. دمت گرم کاوه خان.

درود بر شما استاد رویا ی پرسپولیسی از قدیمی های اینجا , روان پدر شما در آرامش. همچنین دورد بر شما استاد Arissa استقلالی. استاد mamal تو بیا , بزن چشم مارو هم در بیار.:) بابا تو مملکت لباس شخصی ها , شخصی شدن بحث که چیزی نیست.

چقدر تلخ هست كه ما دخترها بيشتر از پنجم دبستان نميشد بريم تو كوچه بازى كنيم ،دختر بودن تو ايران خيلى سخته....

Arissa: البته من به شخصه در زمان غییبت کبری توپ پلاستیکی, تجربه بازی با میوه کاج, سنگ ریزه و توپ تنیس رو هم داشتم.

یکی از دوستای هم محلیمون جوشکار بود، دوتا دروازه به اندازه یک لپتاپ ۱۳ اینچ درست کرده بود که شبها که کوچه تاریک میشه تو حیاط خونشون با توپ پینگ پنگ بازی کنیم. خدایی بعضی روزها از صبح تا شب فوتبال بازی میکردیم. الان تو کوچه ها خبری از گل کوچیک نیست؟

پدرم یه فوتبالیست بود. عشق فوتبال رو در وجود من و برادرم دمید. حتی مادرم اسمه همه بازیکن های تیمهای معروف ایرانی و اروپایی ور با مربیهاشون بلده! فوتبال یعنی عشق.

royaaus روحِ پدرت شاد، بچه نمازی بودی شما؟

رویا خانم شما به زمزمه‌هایِ شیطانی این کاوه کافری که رفته در آغوش‌ِ همسایه شیطانِ بزرگ گوش نده

یادم میاد پدر خدا بیامرزم وقتی خونمون تو نمازی اول بالای میدان توحید بود, تو بالکن اون خونه با من و برادرم گل کوچیک فوتبال بازی میکرد.

بله آقا! ولی کامنتم چاپ نشد مجبور شدم فقط یه خطش رو دوباره بنویسم!

پدرم فوتبالیست بود و عشق فوتبال رو در وجود منو برادرم دمید.

بله یادش به خیر.

کاملی و رامین خان عزیز منفی ها مهم نیست. من بشخصه ناراحت نمیشم. با اینکه شهامت رامین خان را در استفاده از نام واقعی ام را ندارم ولی سعی کردم در کری ها از دایره ادب خارج نشم. مهمترین چیز در کنار کریها احترام هست

یعنی بحث گل کوچیک شد منم مجبورم مهر سکوتم رو بشکنم. یعنی کل میندازم هر جا که هستین: سر نوشابه و کیک. فقط هم یه پا دو پا مجازه !

کاملی خانِ بزرگ شما خودت چشمِ مایی

بحث مسابقات شد. يك دوره اي ما خودمون يك سري مسابقاتي برگزار كرديم. منتها چون تيمها را ميشناختيم با جرزني جوري قرعه كشي كرديم كه تيمهاي خيلي قوي تو گروهمون نيفتند و خلاصه تا فينال بالا رفتيم

چقدر بچه هم سن و سال زیاد بود اون موقع. یه کوچه چسقلی هم واسه خودش یه تیم دآشت میومد تو جام شرکت میکرد

زندگی ما گل کوچیک بود و درس. همیشه به دختر بودنم افتخار کردم. خوش حال بودم که فوتبالم از خیلی از پسرها بهتره!!

مخلصیم ممل خان! شما استادی عزیزم. پس بگو این خیابان نمازی دوم که الان اسمش شده اتوبان شهید ممل به خاطر اون گل ٤٠ متریه که استاد رویا بهت زده. :) یعنی حتما باید کاوه خان بیاد پته هاتو بریزه رو آب؟ :)) تا یادم نرفته این رو هم اضافه کنم که در آخرین سالهای حضورم در ایران , تعداد تیم ها بسیار زیاد و ,بازی ها به شدت دفاعی شده بود. به خاطر تعدد تیم بازی ها در زمان ١٠ دقیقه ای انجام میشد. و اگه در ١٠ دقیقه نتیجه مساوی بود, بازی به پنالتی می کشید. ماشالا همه تیم ها هم یک گلر داشتند تو مایه های داداش کایکو تو کارتون میتی کومان ! یعنی قطر یک پاشون کل سطح دروازه رو پوشش میداد. لازم به توضیح نیست که ضربات پنالتی خودش نیم ساعت طول میکشد. باورتون نمیشه با خودمون ٢ تا تخته نرد میاوردیم و بازی میکردیم تا نوبت ما برسه. بعد ها قانون پنالتی ها عوض شد. یعنی اینکه پنالتی ها رو از راه دور و به دروازه بدون دروازبان میزدیم. یادش به خیر استاد پنالتی از راه دور بودم - با سپاس از خلقت کفش های ملوان, برزیل, و اسپورتکس محصولات کفش وین , بلا و ملی - و اگه بازی ما به پنالتی میکشد تیم حریف قبل از پنالتی باخت خودشو میپذیرفت.

Arisaa توپ که میرفت تو حیاط اطراف محل بازی هم خودش کلی داستان داشت باید اینقدر مثل مساله هسته ایی ایران مذاکره میکردی تا توپ رو پس میداد البته بعضی وقتا به مذاکره هم نمیرسید .توپ میوفتاد تو حیاط ۲۰ ثانیه بعد جر خورده از تو حیاط همون خونه میفتاد وسط زمین.:(

نظر قبلي ام هم تو فيلتر سايت گير كرد

دوست عزیز Arisaa خانم , درود به شما و همه کسانی که در رابطه با پدرم بامن همدردی کردند. روح گذشتگان شما هم شاد باشه. در مورد کامنت گذاشتن منم دست کمی از شما ندارم, ولی خوش حالم که در این سایت عقاید کسانی رو میخونم که مثل من فوتبال دوست دارن. حالا مهم نیست ابی یا قرمز, اصل اینه که پاشون به توپ خورده . من هنوز گاه گداری تو تیم محلی اینجا فوتسال بازی میکنم.

رویا خانوم احتمالا شما یک لایی یا گل 40 متری به ممل زدید منتها یادش نمیاد یا اینکه خودش را زده به اون راه

توپ دو لایه کردن کار هرکی نبود! بعضی توپها که خیلی خوب بود مثل ناموس بود! یادش بخیر.

جای ممل هم خالیه که یک کامنتی بزاره از بچه های ستارخان

کاوه جان ممل از وقتی به درجه ادمینی در سایت ارتقا پیدا کرده , کمتر اینورا میاد. :)

درود بر شما

رويا جان، حيف كه تو كامنت گذاشتن تنبلم ،من هم خاطرات زيادى از اون دوران دارم ،من هم مثل شما برادرم پيشم بود ،عجيب هست كه خاطرات همه ما تقريباً مثل هم هستش!

كاملي جان يعني نگارشت چيزي تو مايه هاي ذبيح الله منصوريه. ممل هم كارش درسته همه رقمه قبولي داريم حالا يك خطايي كرده استقلالي شده والا گل بي خار كجاست