به زمینْ خوردن های ِما ، خندیدند.
امّا؛
نمی دانستند که دلِ ما ، پیش از خندیدنِ آنها، برای زمین خوردن های ِخودمان، ریسه رفت.
نمی دانستند که دل و ذهن ‌ِما ، درد را ، به عنوان عنصری سازنده پذیرفته بودند.
نمی دانستند که دلِ ما ، بزرگتر از این حرفها بود که از خندیدنِ انسانی دیگر ،آزُرده ‌شود.